شب است و ستارگان، چشم به تاریکی زمین دوخته ‏اند؛ جایی در کوچه پس کوچه‏ های کوفه روشنایی خانه‏ ای، طعنه به ساکنان ملکوت می‏زند.
علی ـ بزرگ‏مرد تاریخ عرب ـ از خواب برمی‏خیزد، پا به حیاط خانه می‏گذارد، چشم می‏ دوزد به بلندای آسمان: «بار خدایا! کی می‏رسد آن ساعتی که محاسنم به خون سرم خضاب شود»؟
مویه ‏های علی به گوش دختر می‏رسد. دختر در آستانه در به زانو در می‏ آید. آری! امشب همان شب است؛ شب موعود، شب یتیمی عرب. ستارگان، چشم از این خانه برنمی‏دارند.
فرشتگان، فوج در فوج به انتظار نشسته ‏اند و خدا ملکوت خود را برای علی آذین بسته است. سحر نزدیک است؛ هر بار، علی پا به حیاط خانه گذاشته، چشم به آسمان می‏دوزد، نماز می‏خواند، مویه سر می‏دهد.
خداوندا!
علی را چه می‏شود امشب؟
چه می‏گذرد بر ولی تو؟ تو را با علی چه پیمانی است که لحظه می‏شمارد ساعت دیدار را.
و علی عبا بر دوش، پا به حیاط خانه می‏گذارد و عزم رفتن به مسجد دارد. اشک از دیدگان ملائک بر زمین می‏چکد.
علی به آستانه در می‏رسد. شالی که در کمر بسته به دستگیره درگیر می‏کند و علی به زمین می ‏افتد. خم می‏شود. شال را دوباره دور کمر می‏بندد؛ زیر لب زمزمه می‏ کند:
«اشدد حیاز بمک للموت...؛ هان ای فرزند ابوطالب! کمر خویش را برای مرگ ببند، چرا که مرگ در راه است و به دیدارت می ‏آید...» و علی قدم در تاریکی کوچه می‏گذارد.
خدای من! تقدیر تو چیست که این‏گونه پریشان کرده است کائناتت را؟
غم در سینه حجر بن عدی ـ یار باوفای مولا ـ چنگ می‏زند. آرام ندارد. به مسجد می‏رود تا به انتظار مولایش بنشیند. علی را که ببیند آرام خواهد گرفت. می‏نشیند، چشم می‏دوزد به جای خالی علی در محراب، خیره می‏شود به در. ناگاه زمزمه ‏ای شوم، در گوش حجر می‏ پیچد: «آماده باش! چیزی نمانده است. اکنون می‏رسد کارش را یک‏سره کن!» این صدای شوم اشعث است که از حنجره سیاهش خطاب به ابن ‏ملجم ـ شقی‏ ترین آدمیان ـ بیرون می ‏آید. شعله‏ های خشم به چشمان بی‏ تاب حجر هجوم می ‏آورد. برمی‏خیزد. میان سینه ‏اش آشوب است. رو به سوی کوچه سحرگاهان علی می‏گذارد: «می ‏بینمش، نخواهم گذاشت پا به مسجد بگذارد. از همین کوچه خواهد آمد، می‏دانم».
کوچه را تا انتها می‏رود، هنوز خبری از علی نیست. حجر اندکی آرام می‏گیرد: «می ‏بینمش، به او خواهم گفت....» به سمت خانه دختر علی می‏رود. می‏داند که علی آن شب را در خانه اوست. در می‏زند. دختر در را می‏گشاید؛ بی ‏تابی در چشمان دختر موج می‏زند. زانوان حجر به لرزه درمی‏آید. لب می‏گشاید: «علی؟» دختر تکیه خود را به در می‏دهد: «رفت، بابایم رفت.» حجر سراسیمه در میان کوچه ‏ها می‏دود. کوچه‏ های کوفه سیاه ‏تر از همیشه‏ اند. گویی ماه سر به چاه برده که شب این‏سان تاریک است: ظلمت از در و دیوار شهر می ‏بارد و حجر به آستان مسجد می‏رسد. ندایی در فضا طنین ‏انداز است: «فزت و رب الکعبه»
چیزی در درون حجر فرو می‏ریزد. حجر به کوچه سحرگاهان علی می‏اندیشد. علی آن شب را به آن کوچه پا نگذاشته بود.
باران رضایی

نوشتن دیدگاه