اشارات :: شهریور 1383، شماره 64
قال رسول‏اللّه‏:
«مَن جُرحَ فی سبیل اللّه‏ جاءَ یوم القیامه ریحُهُ کَریحِ الْمِسکِ...» عَلَیهِ طالِعُ الشهدا؛ هرکسی در راه خداوند مجروح شود، در حالی وارد قیامت می‏شود که بویش چون بوی مشک است... و نشان شهیدان دارد...»
شهر خاطره‏های زنگاری، خاک بی‏همدم و بی‏بهانه چرا امروز شاد آواز می‏خواند؟
سال‏ها بود که گوش‏های مدینه، خنده‏ای از خانه علی نمی‏شنید.
انگار قرنی گذشته از آن همه شور و شیدایی!
آه! باز دلم هوای دلتنگی‏های غریب جمعه را دارد... تو امروز می‏آیی تا حسین علیه‏السلام بعد از سال‏ها بخندد.
کمر حسن علیه‏السلام محکم شود... .
دست علی! می‏آیی با اشک، با مقدس‏ترین فدیه چشم‏ها، با زُلال تبسم... تو باید با آب چشم‏های علی آغاز شوی.
زخم بدون مرهم مدینه!
آی سقاترین شعر آفرینش، جوانمردترین آبروی دریا، شیرین‏ترین ماه! از ماه نمی‏گویم که چشم‏های تو همه ستاره‏ها را نورانی می‏کند.
از ماه نمی‏گویم.
نگاه می‏کنم که چطور امشب خودش را پشت کوه‏های مدینه گم می‏کند.
سلام ای وارث غیرت حمزه علیهاالسلام !
سلام ای شجاعت علی علیه‏السلام .
سلام ای کرم حسن علیه‏السلام !
سلام ای کمر حسین علیه‏السلام !
و سلام ای فاطمی‏ترین ماه بنی‏هاشم!
امشب زهرا علیهاالسلام مُدام دور خانه علی علیه‏السلام با فرشته‏ها می‏گرددد.
فاطمه شاد می‏شود.
جانباز همه خنده‏های عاشقانی!
تو می‏آیی تا یاور دلیرترین تشنگی آسمان شوی.
به چشم‏های تو می‏رسم؛ متن، سکوت می‏کند و محو محو محو، از چشم‏هایم باران می‏جوشد..
طراوت خورشید داری و زیبایی ماه.
لبخند تو خلاصه همه جاودانگی‏هاست. کُدام لبخند؟ همان خورشید گاهگاهی که از پس آن همه مردی، هرگاه چشم‏های برادرت را می‏بینی، طلوع می‏کند.
تو که می‏آیی، زینب علیهاالسلام دلش قُرص می‏شود که هیچ کودکی تشنه نمی‏ماند...
هیچ بهاری سیلی نخواهد خورد... هیچ گلی تازیانه...
می‏بینی؟ حتی تولد تو با گریه است؛ با اندوه....
می‏بینی؟ این اشک باید بهانه کدام چشم را بگیرد؟
این زخم باید کدام اندوه را متبرک کند؟
متبرّک باد دست‏های تو که بوی مشک می‏دهد!
متبرک باد دلت، این آفتاب سپیده ازل!
متبرک باد چشم‏های خورشید!
متبرک باد پیشانی شکسته ماه!
متبرک باد آغاز چندمین بهار غیرت، چندمین حماسه صبح، چندمین ترانه برادری!
تو رشک همه شهدایی
تو فخر همه آب‏های جهانی
ماه همه آسمان‏هایی
غیرت جاودانه زمینی
تو بوی گلابی، بوی عود، بوی عنبر،
نه! تو بوی مشکی، بوی رنج، بوی خانه‏های سوخته، خیمه‏های خسته،
تو بوی مشک می‏دهی، بوی زهرا، بوی علی؛
تو بوی خدا می‏دهی، تو بوی خدا... بوی خدا... متبرک باد نام تو، وقتی بر دست‏های علی آغاز می‏شوی!
متبرک باد عشق، وقتی چشم‏هایت را باز می‏کنی!
متبرک باد لبخند، وقتی برای اولین بار، آن‏را به حسین علیه‏السلام هدیه خواهی داد!
امیر مرزبان

نوشتن دیدگاه