شیخ بهائی چون درسفر عتبات عالیات به حرم امامین‌عسکریین در سرّمن‌رأی مُشرّف شد اینچنین سرود:
أَسـرِعِ السَّیـرَ أیُّـها الحـادِي
إنَّ قَلبي إلی الحِمی صادِي
وإذا مـا رَأَیـتَ مِـن کُـثَبٍ
مَشهَدَ العَسکَـرِیّ والهَـادِي
فَالثَمِ الأَرضَ خَاضِعاً فَلَقَد
نِـلـتَ وَاللهِ خَـیـرَ إِسـعَـادِ
وإِذَا مـا حَـلَـلتَ نـَادِیَـهُـم
یا سَـقـاهُ الإِلهُ مِـن نَـادِي
فَاغضُضِ الطَّرفَ خاشِعاً وَلِهاً
وَاخــلَـعِ النَّــعـلَ إنَّـه الـوَادِي
ای ساربان اندکی شتاب کن که قلبم تشنه دیدار آن مرغزار سرسبز و خرّم است.
چون از فراز تپه‌ها حرم امام عسکری و امام هادی علیهماالسلام را مشاهده کردی،
خاضعانه بر خاک آن زمین مطهر بوسه زن، زیرا به خدا قسم که به برترین نیک‌بختی‌ها نائل شده‌ای.
و هرگاه که سعادت تشرُّف به حرم ایشان تو را دست داد ـکه خداوند مجلس‌نشینان آن را سیراب گرداندـ از فروتنی و اشتیاق دیدگانت را فرو افکن و کفش از پای بَرکن، زیرا که هم اکنون به وادی[مقدّس] رسیده‌ای.** (http://tanzil.ir/#20:12)
الکشکول ،للشیخ بهاءالدّین محمدالعامِلی ، کتابخانه مجلس ، تاریخ کتابت: ۱۰جمادی‌الثانی ۱۰۸۳ھ۔ق، شماره بازیابی:۴۵۸۷