ابن ابی الحدید معتزلی در قصیده ای ضمن مدح علی(علیه السلام) جریان فرار کردن عمر و ابوبکر را در جنگ خیبر یاد آور شده و آنان را این چنین مذمّت می کند:
1_ و ما انس لا انس اللذین تقدما و فرهما و الفرقد علما حوب
2_ و للرایة العظمى و قد ذهبا بها ملابس ذل فوقها و جلابیب
3_ یشلهما من ال موسى شمر دل طویل نجاد السیف اجید یعبوب
4_ یمج منونا سیفه و سنانه و یلهب نارا غمده و الانابیب
5_ عذرتکما ان الحمام لمبغض و ان بقاء النفس للنفس محبوب
6_ لیکره طعم الموت و الموت طالب فکیف یلذ الموت و الموت مطلوب
7_ دعا قصب العُلیا یملکها امرؤ بغیر أفا عیل الدنائة مقضوبٌ
8_ یرى ان طول الحرب و البؤس راحة و ان دوام السلم و الخفض تعذیب
9_ فلله عینا من راه مبارزا و للحرب کأس بالمنیة مقطوب
10_ جواد علا ظهر الجواد و اخشب تزلزل منه فى النزال الاخاشیب
11_ و اصلت فیها مرحب القوم مقضبا جرازا به حبل الامانى مقضوب
12_ فاشربه کأس المنیة احوس من الدم طعیم و للدم.شریب
[1ـ هر چه را فراموش کنم فرار کردن این دو نفر (عمر و ابوبکر ) را فراموش نمیکنم با اینکه می دانستند که فرار از جنگ گناه است.
2ـ پرچم بزرگ و پر افتخار پیغمبر را با خود بردند ولى (در اثر گریختن) لباس ذلت و خوارى بدان پوشانیدند.
3ـ قهرمان قویدلى از آل موسى (مرحب) آندو را راند در حالیکه تیغ تیز و بلندى در دست داشت و بر اسبى چالاک سوار بود.
4ـ از شمشیر و نیزه او مرگ میریخت و از غلاف تیغش آتش زبانه میکشید (آنها چون مرحب را چنین دیدند فرار کردند).
5ـ من عذر شما دو نفر را (که از ترس مرحب فرار کردید) مىپذیرم زیرا هر کسى مرگ را دشمن داشته و دوستدار زندگى است.
6ـ هر وقت مرگ بسراغ شما میآید آنرا دوست ندارید آنوقت چگونه ممکن است خود بسراغ مرگ روید و از آن لذت ببرید.
7ـ شما (دو تن، مرد این میدان نیستید بهتر که) آنرا ترک گوئید و بگذارید راد مردى (على علیه السلام) آنرا مالک شود که هرگز گرد ننگ و مذلت بر دامن مرد انگیش ننشسته است.
8 ـ او چنان کسى است که طولانی شدن جنگ و سختى را راحتى میداند و دوام مسالمت و گوشه نشینى را رنج و عذاب می شمارد.
9ـ خوشا بحال چشمى که او را در حال جنگ و مبارزه ببیند با اینکه در جنگ کاسه مرگ لبریز است.
10ـ بخشنده قویدلى که سوار بر اسب تیز رو بوده و بهنگام جنگ کوهها (از ترس او) بلرزه در آیند.
11ـ و مرحب در آن جنگ شمشیر برندهاى را کشیده بود که ریسمان آرزوها بوسیله آن قطع می شد.
12ـ پس شجاع پر دلى (على علیه السلام) کاسه مرگ را به او نوشانید و در جنگها (براى احیاى حق) بسیار رزمنده و کشنده بود.
القصائد السبع العلویات، القصیدة الاولی.