چطور امام علی هر شب شیر میذاشته دره خونه فقرا. ظروف یکبار مصرف که نبوده تو چی میبرده هر شب. باعقل جور در نمیاد. تازه تو ظرف های فلزی هم اگر به فرض بگیریم میبرده شبی ده تا خونه ام که به صورت ناشناس شیر برده باشه سالی بیش از ۳۰۰۰ تا ظرف باید میخرید؟! بعدم طبق روایت های شیعیان میگند ناشناس میبرده شبونه پس یعنی نمیرفته ظرفشم پس بگیره!! یعنی کارخونه مسگری هم داشت از پس این همه ظرف بر نمیومد.
---------------------------
1.اولا اون نادانی که این شبهه را مطرح کرده به کاهدون زده! زیرا خبر نداشته که شیر را مولا علی علیه السلام برای فقراء نمی برده‌اند بلکه بعد از ضربت خوردن مولا ، این فقرا بودند که شیر برای مولای ما آورده‌اند، ظاهرا اون مخالفِ شبهه کننده سوراخ دعا را گم کرده!

2.ثانیا تحدی می کنیم در کدام ماجرای تاریخی نقل شده است که مولای ما بر درِ خانه فقرا شیر انفاق می‌نموده‌ است؟
---------------------------
شیر در زمان قدیم کالای کمیاب و ارزشمندی بود. تولید آن کم بود. فقط به افراد پیر، ضعیف و بیمار شیر می دادند؛ چون آنان نمی توانستند غذای معمولی بخورند. این که عرض می کنیم قدیم، یعنی حتی تا 60-70 سال قبل که کم کم، تولید لبنیات به یک صنعت بزرگ تبدیل شد.

اگر جائی گفته شده که حضرت امیر هر شب ظرف شیر به در خانۀ فقرا می‌بردند، قطعاً دروغ است. و ما از ناقل چنین ادعایی سند می‌خواهیم!

اما آنچه در شرح احوال حضرت امیر و سایر ائمه علیهم‌السلام ، آمده بردن آرد و نان و خرما به در خانۀ مستمندان و پشت دروازه‌های مدینه است؛ برای توزیع در میان مسافرانی که در انتظار صبح و باز شدن دروازه های شهر، در بیرون شهر، و در میان اهل کاروان خود بیتوته می‌کردند.  
و این عادت همۀ امامان ما علیهم‌السلام بوده است؛

روایت شده که کسی خدمت امام سجاد ع عرض کرد یابن رسول الله، من در بدن پدر مظلوم شما اثری دیدم که جای ضربت شمشیر، نیزه و... نبود. متحیر شدم که این اثر، رد چیست. حضرت سجاد ع متاثر شدند؛ و گریستند و فرمودند پدرم هر شب یک کیسۀ بزرگ پر از نان را در میان مستمندان و ابناء السبیل توزیع می‌نمودند.آنچه دیدی پینۀ اثر سالها حمل آن همیان نان است.
مناقب 222/3

اثر کیسه‌های آرد بر پشت امام سجاد علیه السلام به اعتراف مخالفین
و آنچه که به گواه تاریخ مولای ما انفاق می‌فرمودند، طعام بوده است ، نه شیر!

وعن الحسن بن علي ( عليهما السلام ) ، أنّه لمّا غسل أباه عليّاً ، نظروا إلى مواضع المساجد من ركبتيه وظاهر قدميه ، كأنّها مبارك البعير ، ونظروا إلى عاتقه وفيه مثل ذلك ، فقالوا لأبي محمّد : ياابن رسول الله قد عرفنا  أنّ هذا من إدمان [ الصلاة وطول ] السجود ، فما هذا الذي [ نرى ]  على عاتقه ؟ فقال : ( أما لولا أنّه مات ) ما حدّثتكم عنه ، كان لا يمرّ به يوم [ من الأيام ]  إلّا أشبع فيه مسكيناً فصاعداً ما أمكنه ، فإذا كان اللّيل نظر إلى ما فضل عن قوت عياله [ يومهم ذلك ] فجعله في جراب ، فإذا هدأ النّاس وضعه على عاتقه وتخلّل المدينة ، وقصد قوماً لا يسألون النّاس إلحافاً ، ففرّقه فيهم من حيث لا يعلمون من هو ، لا  يعلم بذلك أحد من أهله غيري ، فإنّي كنت اطّلعت ذلك منه ، يرجو بذلك فضل إعطاء الصدقة بيده ودفعها سرّاً ، وكان يقول : إنّ صدقة السّر تطفىء غضب الرّب ، (كما يطفىء الماء النار)

پس از شهادت علی علیه‌السلام پینه‌های فراوانی بر زانوان و پشت پاها و گردن آن حضرت مشاهده شد. از امام حسن ع پرسیدند: پینه‌ی زانو و پشت پای ایشان، مربوط به عبادت‌های بسیارش می‌باشد، اما این پینه که در گردن ایشان است، بر اثر چیست؟

فرمودند: اگر ایشان زنده بودند، از او سخنی برای شما نمی‌گفتم. هیچ روزی از روزها بر او نمی‌گذشت که در آن یک مسکین و یا بیشتر را به حدی که توان داشت سیر نکند و وقتی شب می‌شد، به بازمانده خورد و خوراک آن روز نان خورهای خود می‌نگریست و آن را در کیسه‌ای می‌نهاد و وقتی مردم می‌خفتند، آن را به دوش گرفته و در کوچه‌های مدینه روان می‌شد و به سوی مردمی رهسپار می‌شد که به خاطر شرم از کسی درخواستی نمی‌کردند و آن را چنان که کسی از آنها باخبر نمی‌شد که چه کسی این غذاها را آورده است؟، میانشان قسمت می‌کرد و از خانواده‌ی ایشان «علی علیه‌السلام»، کسی جز من آن را نمی‌دانست. زیرا من به این موضوع از دیرباز آگاه شده بودم. و ایشان به خاطر فضیلت صدقه دادن، پنهان، و به دست خویش چنین می‌کرد و همواره می‌فرمود: صدقه‌ی پنهانی، چون آب بر آتش است و خشم پروردگار را خاموش می‌کند.

مستدرك الوسائل 184/7

نوشتن دیدگاه