سیوطی از علمای مخالفین می‌نویسد: هنگامی که متوکل (علیه اللعنة) قبر مطهر حضرت سید الشهداء (علیه السلام) را تخریب کرد تمامی مسلمین متألم شدند و اهل بغداد شتم و ناسزا بر متوکل را بر دیوارها و مساجد نوشتند و شعراء بسیاری بر علیهش شعر سرودند و هجوش کردند و از جمله اشعار، شعری به این مضمون بود:
به خدا قسم اگر بنی امیه مرتکب جنایت قتل پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله) شد پس بنی عباس نیز قبرش را مهدوم کردند گویا تأسف خوردند که در قتلش شرکت نداشتند پس خواستند با این هدم قبر آن سیره پلید را ادامه دهند و از آن تبعیت کنند.

في سنة ست وثلاثين أمر بهدم قبر الحسين، وهدم ما حوله من الدور، وأن يعمل مزارع، ومنع الناس من زيارته، وخرّب، وبقى صحراء، وكان المتوكل معروفًا بالتعصب فتألم المسلمون من ذلك، وكتب أهل بغداد شتمه على الحيطان والمساجد، وهجاه الشعراء، فمما قيل في ذلك:
بالله إن كانت أمية قد أتت ... قتل ابن بنت نبيها مظلومًا

فلقد أتاه بنو أبيه بمثله ... هذا لعمري قبره مهدومًا
أسفوا على ألا يكونوا شاركوا ... في قتله فتتبعوه رميمًا

تاریخ الخلفاء، تألیف سیوطی، صفحه ۵۳۹، چاپ وزارت اوقاف دولت قطر