علی به آخرین گذرگاه کوچه ‏ها نزدیک می‏شود.
صدای مناره ‏ها، شهر را درهم می‏ نوردد.
دست‏های علی پیوند می‏خورد با آسمان‏ها و فرازها.
«تکبیرة الاحرام».
دل می‏کَنَد از هر چه زمین و دلبستگی ‏ها.
نفسش بوی خدا گرفته است.
«سبحان ربی العظیم و بحمده».
نفس ثانیه‏ ها به شماره می ‏افتد.
تاریخ چنگ می‏ اندازد بر سینه زمان، شاید که دقایق از حرکت بایستد.
«سبحان ربی الاعلی و بحمده».
سر می‏گذارد بر سجده و چشم می‏گشاید به آسمان.
دلتنگ لحظه ‏ای نزدیک. نیامده است گویا غریب آشنا!
آخرین قنوتش از حس پرندگی لبریز است.
چقدر ملائکه بی ‏تاب، بال و پر می‏گسترند در هوای محراب!
«سبحان ربی الاعلی و بحمده».
سر می‏گذارد بر سجده و...
کوچه پر می‏شود از صدای مرثیه فرشتگان و بادهای حادثه، بی ‏قرارتر از همیشه، بر در و دیوار می‏کوبد.
ابرها می ‏غرند و خواب کوفه را می ‏آشوبند.
... و اهالی کوفه شگفت‏ زده و مبهوت می‏شوند.
«با دیده‏ تر نماز می‏خواند علی
شب تا به سحر نماز می‏خواند علی
آن صبح که در سجده خون می ‏غلتید
گفتند مگر نماز می‏خواند علی»

ابراهیم قبله ‏آرباطان

نوشتن دیدگاه