تیغ بر فرق عدالت زده و خندیدند... .
این سحرگاه، سحرگاه میلاد کدامین ستاره شب شکاف است که تیغ عداوت، این چنین پیشانی کعبه را در نور دیده است؟
شکاف کعبه جمال نورانی آسمان‏ها را هیچ ‏کسی باور نخواهد کرد...
غربتت را در بادها فریاد می‏زنند نخل‏ های سرگشته؛ نخل‏ هایی که بر آستان شوق، تمام عمر ایستاده بودند و حالا آشفته ‏تر از همیشه، در تلاطم تندبادهای نامرادی و نامردی، ضجه می‏زنند نام آسمانی مولای آسمان و زمین را.
آری! زمین قدر بزرگی ‏ات را درک نمی‏کرد؛ آن‏گونه که شب‏ های قدر را درک نخواهد کرد. تو شب قدر آسمان‏ هایی. نام تو ذکر تسبیح زمین و زمان است. فرشتگان مقرب، نام تو را دم گرفته ‏اند؛ در افقی که این چنین به خون نشسته است. پیشانی‏ ات، مرجع نورانی خورشید است. شفق، رنگ سرخ خویش را از خونی وام گرفته است که بر گونه‏ هایت جاری است.
غریب تنها! خطبه‏ هایت، همیشه آتشین بود بر سر منبرهای ارشاد، اما نمی‏دانم این خطبه آخرت، چه سوزی در نهان خویش داشت که جهانی را به تلاطم واداشته است.
خطبه ‏ای که بر درگاه محراب خوانده ‏ای، شیواترین لحنی که از زبان تو، از دلتنگی‏ هایت شنیده ‏ام. این خونی که بر پیشانی اسداله الغالب جریان گرفته است، شرح سال‏ های سال خون دل است که تو در دل نهفته بودی و اکنون با همان وضو ساختی، تا خدای را به رستگاری ملاقات کنی.
«و خطبه ‏ای که به محراب سجده آورده‏ ست    ***   غم علی‏ ست که با لحن خون بیان شده است»
چه بود در آخرین ذکری که در سجده ‏ات خواندی که این چنین مستجاب شد دعایت؟
حتی کوچه‏ ها نتوانستند درک کنند شوق گام ‏هایت را. رد ملتهب قدم‏ هایت، هنوز بر شانه‏ های تکیده کوچه ‏ها سنگینی می‏کند. غربتت را هیچ‏گاه شهر فراموش نخواهد کرد!
«ای غریبان سفر کرده کدامین غربت   ***    بدتر از غربت مردان وطن در وطن است»

امیر اکبرزاده

نوشتن دیدگاه