آفتاب، روز را از لبخند دیوار کعبه آغاز می‏کند و ماه، از پیشانی تو نورانی می‏شود.
زمان، از حرکت می‏ ایستد، تا تاریخ، از اولین نفس ‏های تو آغاز شود.
هوا، با نفس ‏های تو جریان می‏گیرد. آسمان، از همیشه به زمین نزدیک ‏تر می ‏شود. جاهلیت حجاز را موریانه ‏ها، آرام آرام می‏ جوند تا تاریخ، به روزهای آفتابی با تو برسد. ضلالت در پیش پای تو تمام و زندگی روشن، با اولین پلک زدن تو آغاز می‏شود.
زمین، نفس کشیدن را از تو آغاز می‏کند. عشق، با تو قدم به خاک می‏گذارد تا عدالت را با تمام وجود معنا کند.
مناره ‏ها، به یمن آمدنت، یکی یکی از خاک سر بلند خواهند کرد تا سال‏ های سال بعد از تو، منادی نامت شوند.
با آمدنت، پرنده ‏ها آسمان را می ‏بینند و ماه، شب‏ های طولانی، بیدار می‏ماند، تا برای خواب‏ های کودکی‏ ات، عاشقانه لالایی بخواند. با اعجاز می‏ آیی تا پیام ‏آور روزهای روشن باشی.
نیامده، به مهمانی خداوند می‏روی؛ در خانه خدا به دیدار زمین می ‏آیی. تو از تمام پدرانی که می‏شناسم، مهربان‏ تری؛ این را خشت خشت خانه‏ات قسم خواهند خورد.
من به تنهایی تو ایمان دارم. تویی که مؤمن‏ترین بنده خداوندی. لبخندهایت را به ستاره ‏ها سپرده ‏ای تا شب ‏هایمان را چراغانی کنند. این ستاره‏ های همیشه درخشان و ماه را از پیشانی‏ ات سیراب بوسه کرده‏ ای تا دلگرم، در شب‏ های تارمان بتابد. ما با نام تو، برخاستن را آموختیم و با نام تو بزرگ شدیم. با نام تو، تمام گره ‏های افتاده در زندگی‏مان را باز کردیم. تو آمدی تا خورشید را مهمان کوچه ‏های شب‏زده بشریت کنی.
تو آمدی تا راه‏ های جهان به دوزخ ختم نشوند.
تو آمدی تا بار امانت صد و بیست‏ و چهار هزار پیامبر را غریبانه، در کوچه ‏های دلتنگ کوفه به دوش بکشی و ما را به سرمنزل نجات برسانی.
تو آمدی که بزرگ‏ترین گره ‏گشا باشی. تو آن بزرگی که نامش، ذکر روزهای زلال کودکی ‏مان است.
عباس محمدی

نوشتن دیدگاه