فداكارى اميرمؤمنان (عليه السلام) در شبى كه خانه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) از طرف آدمكشان قريش محاصره شده بود امرى نيست كه بتوان آن را انكار كرد و يا كوچك شمرد. خداوند براى اينكه به اين رويداد تاريخى رنگ ابدى و جاودانى بخشد در قرآن مجيد (سوره بقره، آيه 207) از آن ياد كرده است و مفسّران بزرگ نيز در تفسير آيه مربوط به اين واقعه به نزول آن در شأن حضرت على (عليه السلام) اشاره كرده اند.ولى افرادى كه بر ديده، پرده و در دل، تعصّب و بغض به حضرت على (عليه السلام) دارند به دست و پا افتاده اند تا اين فضيلت بزرگ تاريخى را چنان تفسير كنند كه از عظمت فداكارى آن حضرت بكاهند.
جاحظ، يكى از دانشمندان معروف اهل تسنن، چنين مى نويسد:
هرگز نمى توان خوابيدن على در بستر پيامبر را اطاعت و فضيلت بزرگ شمرد، زيرا پيامبر به او اطمينان داده بود كه اگر در جايگاه او بخوابد آسيبى به او نخواهد رسيد.(1)
پس از وى، ابن تيميه دمشقى(2) به اين مطلب افزوده است كه: على از طريق ديگر نيز مى دانست كه كشته نمى شود، زيرا پيامبر به وى گفته بود كه فردا در محل معيّنى از مكه اعلام كند كه هركس نزد محمّد امانتى دارد بيايد و باز گيرد. على از مأموريتى كه پيامبر به وى داد به خوبى دريافت كه اگر در بستر آن حضرت بخوابد آسيبى به وى نخواهد رسيد و جان به سلامت خواهد برد.

پی نوشت:
1 . العثمانية، ص 45.
2 . ابن تيميه به سبب مخالفتهايى كه با علماى اسلام داشت و عقايد خاصى كه درباره شفاعت و زيارت قبور و... ابراز مى كرد مطرود علماى وقت گرديد و سرانجام در سال 728 هجرى در زندان شام درگذشت. 

نوشتن دیدگاه