امنیت در همه جوانب آن، به عنوان یکی از اهداف حکومت حضرت علیه السّلام مورد توجه جدی بوده است. امام علیه السّلام نه تنها در آغاز حکومت خود، بیعت تحمیلی را طلب نکرد تا امنیت فردی وسیاسی، مورد خدشه قرار گیرد، بلکه در مقابل سرباز زدن اشخاصی هم چون زید بن ثابت، رافع بن خدیج، نعمان بن بشیر، عبداللَّه بن عمر، اسامة بن زید، کعب بن مالک، کعب بن عجره، سعد بن ابی وقّاص، ابوسعید خدری، فضالة بن عبید، حسّان بن ثابت ومحمد بن مسلمه، از بیعت، ایشان را آزاد گذاشت.(663)
در حکومت امام علیه السّلام همه مخالفان ودشمنان واقلیت ها، از هر گونه امنیتی برخوردار بودند(664) وتا زمانی که دست به شورش نزده بودند وبه نظم وامنیت اجتماعی تعرضی نکرده بودند، از امنیت وآزادی لازم بهره مند بودند؛ ولی هنگامی که اقدامی علنی یا پنهانی را علیه نظام ومصالح ملی آغاز کردند، امام علیه السّلام برای حفظ نظم وامنیت جامعه، پس از یأس از نصیحت پذیری ایشان، با شدت با آنان برخورد کرد ودر واقع، امنیت آنان را که مخل امنیت عمومی جامعه بود، سلب کرد.
663) مصطفی دلشاد تهرانی، حکومت حکمت، ص 82، ص (به نقل از: خوارزمی).
664) ر. ک: فصل دوم، حقوق مردم بر حکومت.