سطحی ‏نگری و کوچک ‏اندیشی است، اگر «غدیر» و «ولایت‏» را، نزاعی در میان دوگروه در گذشته بدانیم.
و دور از «متن مکتب‏» است، اگر ایستادن بر کرانه جوشان «غدیر» را تنها حساسیتی فرقه ‏ای و جدالی مذهبی به شمار آوریم.
«غدیر»، همواره برپاست.
صحنه تعیین «مولی‏»، و آن بیعت ها و استشهادها و اعتراف ها، هنوز هم محو نشده ‏است. بیعت گران نیز، صحنه را ترک نکرده ‏اند. علی ‏رغم آنان که سعی کرده ‏اند غباری از«نسیان‏» و پرده ‏ای از «کتمان‏» بر سیمای غدیر بنشانند و بیفکنند، دل ها و جان های بی شماری هنوز هم توجه به آن دست های بلندی دارد که دست «علی‏» را گرفت وفراز آورد، تا آن خورشید را، همه ببینند، همه بشناسند، به یکدیگر و به غایبان ‏از صحنه و به خبرگیران از واقعه و به جویندگان چراغ، معرفی کنند.
صحنه‏ غدیر، پایان نیافته است.
هنوز هم دیدگان تاریخ، در عصر حاضر، در قاره ‏های دوردست، در جنوبی‏ ترین کشورآفریقا، در شرقی‏ ترین منطقه خاور دور، در مرکزی‏ ترین بخش اروپا و آمریکا، در پی‏ آشنایی با «خورشید»ی هستند که اگر بتابد، خانه‏ ها را، دلها را، شهرها را، اندیشه ‏ها را، قلمرو قلم و شعر را، پهنه ادبیات و هنر را، گستره عقیده‏ ها و باورها را «روشن‏» می‏سازد. و از «نور»، چه انتظاری است، جز درخشیدن و فروغ ‏گستردن و گرما بخشیدن؟! در غدیر، دستی که فرا رفت، دست‏ خدا بود، زبانی که «علی‏ مولاه‏» را سرود، زبان خدا بود، دستی هم که به عنوان «مولی‏» بالا رفت و همگان‏ دیدند، دست‏ خدا بود، «علی‏»، راه و صراط بود، چراغ و مشعل بود، خط سیر و مسیر بود، «غدیر»، راهی بود که روندگان را به «علی‏» می‏رساند.
و ... «علی‏» هم، صراطی بود که رهپویان را به «خدا» می‏رساند.
«غدیر»، چشم ه‏ای زلال بود که در طول چهارده قرن، هزاران هزار کام تشنه را ازکوثر معارف ناب، سیراب ساخت. و این چشمه، هنوز هم ساری و جاری است.
«غدیر»، چراغی بر اوج بود، که در قرنهای متمادی تاریخ بشری، گمگشتگان‏ بسیاری را از وادیهای خوف و خطر و بیراهه‏ های تاریکی و ضلالت، به «مقصد»راهنمایی کرد. و این چراغ، همچنان فروزان و نورافشان و راهنماست.
«غدیر»، تکیه‏ گاهی بود که شیعه را در عصر محکومیت و مظلومیت دیرپای خویش،پناه بود و حجت و برهان. و این تکیه ‏گاه، هنوز هم به استواری گذشته، پا برجاست ومحکم ترین حجت ‏ها را دارد.
«غدیر»، متنی بود، روشن و بی‏ ابهام، گویا و صریح، که خیلی‏ ها کوشیدند حواشی‏ تاویل و تفسیرهای دور از واقعیت ‏برای آن ترسیم کنند. و این متن، هنوز هم برای‏ آنان که بی ‏حواشی به آن بنگرند، صریح و گویاست.
«غدیر»، میوه‏ ای شیرین در بوستان رسالت‏ بود، که تداوم «خط نبوت‏» را در شکل‏«امامت‏»، به شیرین‏ ترین صورت ترسیم می‏کرد. و هنوز هم این میوه شیرین، زینت‏ بخش ‏بوستان محمدی است و بدون آن، «باغ رسالت‏» بی‏ ثمر است «و ان لم تفعل فما بلغت ‏رسالته ...».
«غدیر»، میثاقی بود میان صاحبان باور و عقیده به خدا و رسول، که وفاداری به‏ آن، شاهد صدق ایمان بوده است. و این عهد و پیمان، هنوز هم «وفا» می‏طلبد و دستان بیعت گر را به «صدق‏» فرا می‏خواند، و همه ساله، این عید فرخنده موعدی ‏برای تجدید آن عهد و تحکیم آن میثاق با خدا و رسول است.
«غدیر»، اگر چه برکه‏ ای در بیابان بود، ولی هفت دریا به وسعت تاریخ و زمان‏ بود که موجش «ازل‏» تا «ابد» را فرا گرفت و اگر خاکیان، برخی چشم دیدن آن‏موج ابدی را نداشتند، افلاکیان به تکریم آن به یکدیگر تهنیت می‏گفتند.
«غدیر»، سفینه نجاتی بود که گرفتاران موج جهالت و حیرت ضلالت را به ساحل امن‏ ایمان می‏رساند. این سفینه، هنوز هم سرنشین می‏طلبد و امواج فتنه و فریب، هنوز هم ‏در پی دور ساختن اندیشه‏ ها از این ساحل‏ اند.
«غدیر»، روشن‏ ترین چراغ بود، بر بالاترین بام خانه‏ های تاریخ، تا ... مردم‏«اهل بیت‏» را بشناسند و به «خانه‏»ای رهنمون شوند که افراد آن در دامان‏«وحی‏» بزرگ شدند و «آیات خدا» در آن خانه فرود آمد و جبرئیل امین، مانوس ‏آن بیت و اهل بیت ‏بود.
اگر انسانیت امروز، می‏خواهد به آن «خانه‏» راه یابد، خانه‏ ای که همه چیز در آنجاست، و همه کلیدهای گشاینده همه قفل ها و درهای بسته در دست صاحبان و ساکنان‏ آن خانه است.
باید به این چراغ نگاه کند، تا راه را بشناسد.
آری ... «چراغ غدیر، بر بام بلند تاریخ‏».

جواد محدثی

مجله فرهنگ کوثر ،فروردین 1377،شماره 13

نوشتن دیدگاه