ابوالفرج اصفهانی در توصیف حضرت عباس (عليه السلام) در کتاب مقاتل الطالبيين آورده است: عباس بن علی مردی خوش صورت و زیبا روی بود و چون سوار بر اسب می شد، پاهای مبارکش به زمین کشیده می شد و به او قمر بنی هاشم نیز می گفتند.
در توصیف آن حضرت همچنین گفته شده است که ایشان به دلیل چهره تابناک و زیبایی ظاهرشان قمر بنی هاشم نامیده می شد. همانا چهره ایشان همچون ماه تابان می درخشید و در تاریکی شب نیازی به نور نداشت.
در کتاب فرسان الهيجاء آمده است: حضرت ابوالفضل عباس (عليه السلام) تنها به این دلیل قمر بن هاشم نامیده شد که نورانیت چهره ایشان هر شب تاریکی را روشن و زیبایی ظاهرشان هر بیننده ای را حیرت زده می کرد. نورانیّت چهره حضرت ابو الفضل عباس (عليه السلام) و زیبایی سیمای ایشان به قدری بود که اگر در مسیری حضرت علی اکبر(علیه السلام) پسر برادرشان را که شبیه ترین خلق در اخلاق و آفرینش به جدش حضرت رسول خدا(صلی الله علیه وآله) بود، همراهی می کرد، مردم شهر در مسیر آنها صف می کشیدند تا زیبایی آن دو را به نظاره بنشینند و از نور ایمان آنها بهره جویند.
آری، حضرت ابو الفضل عباس (عليه السلام) سیرت و صورت نیکو را از پدران و اجدادش به ارث برده است. پس از برادرانش امام حسن و حسین (عليهما السلام) تمامی نشانه های نیکی، زیبایی، نجابت و بزرگی در ایشان جمع گردیده است تا نزد همگان با نام «قمر بنی هاشم» شناخته شود.

نوشتن دیدگاه