تاج کرّمنای آدم، عالی اَعلی، علیست

آن که نامش برده شد در «عَلَّمَ الاَْسْما»، علیست
[196]

نیست چیزی در جهان، شیرینتر از قند و عسل

لیک شیرینتر ز شیرین، خطبه مولا علیست

می برد زنگار دل را، خطبه همّام او

اسوه ایمان و عشق و دانش و تقوا علیست

هان بیا تفسیر قرآن از لسان اللّه شنو

چون که قرآن صامت است و، مصحف گویا علیست

مدح شمشیرش بُوَد «لا سَیف الاّ ذُوالفَقار»

افتخار قهرمانان «لا فَتی اِلاّ عَلی»ست

جز محمّد از تمام انبیا برتر بُوَد

گفت احمد: کفو زهرا در جهان تنها علیست

کی قیاس حُسن او با ماه و گل باشد روا

من ز وصفش عاجزم، زیباتر از زیبا علیست

نفس احمد، جلوه گر در جسم و جان حیدر است

می توان گفتن: علی طاها بُوَد، طاها علیست

جسمِ بی جان را اگر اعجاز عیسی زنده کرد

هر زمان، با عشق خود، احیاگر دلها علیست

معجز احمد کجا و معجز موسی کجا

چون محمّد را یداللّه و ید بیضا علیست

کوه صبرش را کجا موج غم از جا برکند

گر جهان را غم بگیرد، نوح این دریا علیست

صبر او تیری به چشم و، استخوانی در گلوست

آن که مظلومانه نالد، خسته از دنیا علیست

دوستان مخلصش، با دشمنان منصفش

جلمه این شد حاصل گفتارشان: حق با علیست

حبیب چایچیان (حسان)

زمزمه های قلب من / 59

نوشتن دیدگاه