الباب التاسع و الستون أن زیارة الحسین ع ینفس بها الکرب و تقضی بها الحوائج

 حدیث اوّل:
1 حَدَّثَنِی أَبُو الْقَاسِمِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْمُوسَوِیُّ الْعَلَوِیُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ [عُبَیْدِ اللَّهِ ]بْنِ نَهِیکٍ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ إِلَی جَانِبِکُمْ لَقَبْراً مَا أَتَاهُ مَکْرُوبٌ إِلَّا نَفَّسَ اللَّهُ کُرْبَتَهُ وَ قَضَی حَاجَتَهُ
ترجمه:
ابو القاسم جعفر بن محمّد بن ابراهیم بن عبد اللَّه موسوی علوی از عبید اللَّه بن نهیک، از ابن ابی عمیر از هشام بن حکم، از فضیل بن یسار، وی می گوید:
حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:
در طرف شما قبری است که هیچ حزین و اندوهگینی آن را زیارت نمی کند مگر آنکه حق تعالی حزن و اندوهش را برطرف کرده و حاجتش را روا می سازد.
حدیث دوّم:
2 وَ عَنْهُ عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ نَهِیکٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ سَلَمَةَ صَاحِبِ السَّابِرِیِّ عَنْ أَبِی الصَّبَّاحِ الْکِنَانِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ إِلَی جَانِبِکُمْ قَبْراً مَا أَتَاهُ مَکْرُوبٌ إِلَّا نَفَّسَ اللَّهُ کُرْبَتَهُ وَ قَضَی حَاجَتَهُ وَ إِنَّ عِنْدَهُ أَرْبَعَةَ آلَافِ مَلَکٍ مُنْذُ یَوْمَ قُبِضَ شُعْثاً غُبْراً یَبْکُونَهُ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَمَنْ زَارَهُ شَیَّعُوهُ إِلَی مَأْمَنِهِ وَ مَنْ مَرِضَ عَادُوهُ وَ مَنْ مَاتَ اتَّبَعُوا جَنَازَتَهُ
ترجمه:
و از ابو القاسم، جعفر بن محمّد بن ابراهیم بن عبد اللَّه موسوی علوی از عبد اللَّه بن نهیک، از محمّد بن ابی عمیر، از سلمة صاحب سابری، از ابی الصباح کنانی، وی می گوید:
از حضرت امام صادق علیه السّلام شنیدم که می فرمود:
در طرف شما قبری است که هیچ مکروب و اندوهگینی به زیارت آن نمی رود مگر آنکه خداوند متعال اندوهش را بر طرف کرده و حاجتش را روا می سازد و از روزی که آن حضرت شهید شدند چهار هزار فرشته که جملگی ژولیده و غبار آلود و گرفته هستند اطراف قبر مطهّرش بوده و تا روز قیامت بر آن جناب می گریند و کسی که او را زیارت کند فرشتگان تا وطن و مأوایش مشایعتش کرده و اگر مریض و بیمار شود عیادتش کنند و اگر بمیرد جنازه اش را تشییع نمایند.
حدیث سوم:
3 حَدَّثَنِی أَبِی ره عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ عِیسَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو الزَّیَّاتِ عَنْ کَرَّامٍ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ الْحُسَیْنَ ع قُتِلَ مَکْرُوباً وَ حَقِیقٌ عَلَی اللَّهِ أَنْ لَا یَأْتِیَهُ مَکْرُوبٌ إِلَّا رَدَّهُ اللَّهُ مَسْرُوراً
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه، از سعد بن عبد اللَّه، از علی بن اسماعیل بن عیسی، از محمّد ابن عمرو زیّات، از کرام، از اسماعیل بن جابر، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام، وی می گوید:
از حضرت امام صادق علیه السّلام شنیدم که می فرمود:
حضرت امام حسین علیه السّلام با حالی حزین و اندوه کشته شدند و سزاوار است بر خدا که هیچ حزین و اندوهگینی به زیارت آن جناب نرود مگر آنکه حق تعالی وی را مسرور و شادمان به اهلش برگرداند.
حدیث چهارم:
4 وَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَرَضَ وَلَایَتَنَا عَلَی أَهْلِ الْأَمْصَارِ فَلَمْ یَقْبَلْهَا إِلَّا أَهْلُ الْکُوفَةِ وَ إِنَّ إِلَی جَانِبِهَا قَبْراً لَا یَأْتِیهِ مَکْرُوبٌ فَیُصَلِّی عِنْدَهُ أَرْبَعَ رَکَعَاتٍ إِلَّا رَجَّعَهُ اللَّهُ مَسْرُوراً بِقَضَاءِ حَاجَتِهِ
ترجمه:
محمّد بن حسن، از محمّد بن حسن صفّار، از احمد بن محمّد بن عیسی، از حسن بن علی بن فضّال، از مفضل بن صالح، از محمّد بن علی حلبی، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام، حضرت فرمودند:
خداوند متعال ولایت ما اهل بیت را بر شهرها عرضه کرد پس تنها اهل کوفه آن را پذیرفتند و بر جانب این شهر قبری است که هیچ اندوهگینی به زیارت آن نرود
و چهار رکعت نماز نزد آن نخواند مگر آنکه حق تعالی وی را مسرور و با حاجت روا به اهلش برگرداند.
حدیث پنجم:
5 حَدَّثَنِی الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِینٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ الْحُسَیْنَ صَاحِبَ کَرْبَلَاءَ قُتِلَ مَظْلُوماً مَکْرُوباً عَطْشَاناً لَهْفَاناً [فَ آلَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَی نَفْسِهِ أَنْ ]وَ حَقٌّ عَلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ لَا یَأْتِیَهُ لَهْفَانٌ وَ لَا مَکْرُوبٌ وَ لَا مُذْنِبٌ وَ لَا مَغْمُومٌ وَ لَا عَطْشَانٌ وَ لَا ذُو عَاهَةٍ ثُمَّ دَعَا عِنْدَهُ وَ تَقَرَّبَ بِالْحُسَیْنِ ع إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا نَفَّسَ اللَّهُ کُرْبَتَهُ وَ أَعْطَاهُ مَسْأَلَتَهُ وَ غَفَرَ ذُنُوبَهُ [ذَنْبَهُ ]وَ مَدَّ فِی عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فِی رِزْقِهِ فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الْأَبْصارِ
ترجمه:
حسن بن عبد اللَّه بن محمّد بن عیسی، از پدرش، از حسن بن محبوب، از علاء بن رزین، از محمّد بن مسلم، از حضرت ابی جعفر علیه السّلام، آن حضرت فرمودند:
حضرت حسین علیه السّلام که صاحب کربلاء است در حالی که مظلوم و اندوهگین و تشنه و غصه دار بود شهید شد و غصّه دار و اندوهگین و گناه کار و غمگین و تشنه و صاحب عیب و آفتی به زیارت آن حضرت نیاید و سپس نزد آن حضرت دعا کند و بواسطه آن جناب به خداوند تقرّب جوید مگر آنکه بر خداست که حزن و اندوهش را بر طرف کرده و خواسته اش را اعطاء نموده و گناهانش را آمرزیده و عمرش را طولانی نموده و روزی و رزقش را فراخ نماید پس ای صاحبان بصیرت عبرت بگیرید.
حدیث ششم:
6 حَدَّثَنِی أَبِی وَ جَمَاعَةُ مَشَایِخِی وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی وَ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِیسَ عَنِ الْعَمْرَکِیِّ عَنْ یَحْیَی وَ کَانَ فِی خِدْمَةِ أَبِی جَعْفَرٍ ع عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ بِظَهْرِ الْکُوفَةِ لَقَبْراً مَا أَتَاهُ مَکْرُوبٌ قَطُّ إِلَّا فَرَّجَ اللَّهُ کُرْبَتَهُ یَعْنِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع
ترجمه:
پدرم و جماعتی از مشایخ و اساتیدم و محمّد بن الحسن، از محمد بن یحیی و احمد بن ادریس، از عمرکی، از یحیی (وی در خدمت ابی جعفر عباسی بود) از برخی اصحاب، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام، حضرت فرمودند:
در پشت کوفه قبری است که هیچ حزین و غمگینی به زیارت آن نمی رود مگر آنکه حق تعالی حزنش را برطرف می فرماید، مقصود از آن قبر، قبر حضرت حسین بن علی علیهما السّلام می باشد.
حدیث هفتم:
7 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ نَاجِیَةَ عَنْ عَامِرِ بْنِ کَثِیرٍ عَنْ أَبِی النُّمَیْرِ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنَّ وَلَایَتَنَا عُرِضَتْ عَلَی أَهْلِ الْأَمْصَارِ فَلَمْ یَقْبَلْهَا قَبُولَ أَهْلِ الْکُوفَةِ وَ ذَلِکَ لِأَنَّ قَبْرَ عَلِیٍّ ع فِیهَا وَ أَنَّ إِلَی لِزْقِهِ لَقَبْراً آخَرَ یَعْنِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فَمَا مِنَ آتٍ یَأْتِیهِ فَیُصَلِّی عِنْدَهُ رَکْعَتَیْنِ أَوْ أَرْبَعَةً ثُمَّ یَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَتَهُ إِلَّا قَضَاهَا لَهُ وَ إِنَّهُ لَیَحِفُّ بِهِ کُلَّ یَوْمٍ أَلْفُ مَلَکٍ
ترجمه:
محمّد بن جعفر، از محمّد بن الحسین بن ابی الخطاب، از محمّد بن ناحیه، از عامر بن کثیر، از ابی النّمیر، وی گفت:
حضرت ابو جعفر علیه السّلام فرمودند:
ولایت ما اهل بیت بر اهل شهرها عرضه شد هیچ کس آن را مانند اهل کوفه نپذیرفت زیرا در آن قبر علی بن ابی طالب علیه السّلام می باشد و معلوم باشد که در جانب آن، قبر دیگری است (مقصود قبر حضرت امام حسین علیه السّلام می باشد) و هیچ زائری آن را زیارت نکرده و دو یا چهار رکعت نزد آن نماز نخوانده و سپس حاجتش را از خداوند بخواهد مگر آنکه حق تعالی حاجت او را برآورده نموده و باید توجّه داشت که در هر روز هزار فرشته بر آن قبر مطهّر احاطه داشته و طوافش
می کنند.
حدیث هشتم:
8 حَدَّثَنِی أَبُو الْعَبَّاسِ الْکُوفِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ حَسَّانَ عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع دَعَانِی الشَّوْقُ إِلَیْکَ- أَنْ تَجَشَّمْتُ إِلَیْکَ عَلَی مَشَقَّةٍ فَقَالَ لِی لَا تَشْکُ رَبَّکَ فَهَلَّا أَتَیْتَ مَنْ کَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَیْکَ مِنِّی فَکَانَ مِنْ قَوْلِهِ فَهَلَّا أَتَیْتَ مَنْ کَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَیْکَ مِنِّی أَشَدَّ عَلَیَّ مِنْ قَوْلِهِ لَا تَشْکُ رَبَّکَ قُلْتُ وَ مَنْ أَعْظَمُ عَلَیَّ حَقّاً مِنْکَ قَالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع أَ لَا [أَلَّا أَتَیْتَ الْحُسَیْنَ ع فَدَعَوْتَ اللَّهَ عِنْدَهُ وَ شَکَوْتَ إِلَیْهِ حَوَائِجَکَ
ترجمه:
ابو العبّاس کوفی، از محمّد بن الحسین، از صفوان، از ولید بن حسّان، از ابن ابی یعفور، وی گفت:
محضر مبارک حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام عرض کردم: شوق ملاقات شما من را بر آن داشت که مشقّت ها و مشکلات را تحمّل کرده تا محضر شما برسم.
حضرت به من فرمودند:
به پروردگارت شک مکن، آیا به زیارت کسی که حقّش بر تو از من بر تو بیشتر است رفته ای؟! ابن ابی یعفور می گوید:
عبارت (آیا به زیارت کسی که حقّش بر تو از من ....) بر من گران تر آمد از فرموده دیگر امام علیه السّلام که فرمودند (به پروردگارت شک مکن)، لذا محضرش عرضه داشتم:
چه کسی حقّش بر من از شما بیشتر است؟
حضرت فرمودند:
حضرت حسین بن علی علیهما السّلام، آیا به زیارت آن حضرت رفته ای؟ و خدا را در آنجا خوانده ای؟
و حوائج و نیازمندی های خود را در آنجا بر خدای متعال عرضه کرده ای یا نه؟
حدیث نهم:
9 حَدَّثَنِی حَکِیمُ بْنُ دَاوُدَ بْنِ حَکِیمٍ عَنْ سَلَمَةَ بْنِ الْخَطَّابِ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْمُعَلَّی عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ زِیَادٍ [یَزْدَادَ ]قَالَ أَتَی رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ إِنِّی قَدْ ضَرَبْتُ عَلَی کُلِّ شَیْ ءٍ لِی ذَهَباً وَ فِضَّةً وَ بِعْتُ ضِیَاعِی فَقُلْتُ أَنْزِلُ مَکَّةَ فَقَالَ لَا تَفْعَلْ فَإِنَّ أَهْلَ مَکَّةَ یَکْفُرُونَ بِاللَّهِ جَهْرَةً قَالَ فَفِی حَرَمِ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ هُمْ شَرٌّ مِنْهُمْ قَالَ فَأَیْنَ أَنْزِلُ قَالَ عَلَیْکَ بِالْعِرَاقِ الْکُوفَةِ فَإِنَّ الْبَرَکَةَ مِنْهَا عَلَی اثْنَیْ عَشَرَ مِیلًا هَکَذَا وَ هَکَذَا- وَ إِلَی جَانِبِهَا قَبْرٌ مَا أَتَاهُ مَکْرُوبٌ قَطُّ وَ لَا مَلْهُوفٌ إِلَّا فَرَّجَ اللَّهُ عَنْهُ
ترجمه:
حکیم بن داود بن حکیم، از سلمة بن الخطاب، از ابراهیم بن محمّد، از علی ابن معلّی، از اسحاق بن زیاد (اسحاق بن یزداد بدل) وی می گوید:
شخصی نزد حضرت ابا عبد اللَّه علیه السّلام مشرف شد عرض کرد: آنچه طلا و نقره داشتم معامله کرده و املاک خود را نیز فروخته ام و همه را به صورت پول نقد درآورده ام که از شهر خود به جای دیگر بروم آیا کجا ساکن گردم؟
اسحاق می گوید من به وی گفتم: به مکه وارد شو و در آنجا منزل کن.
حضرت به آن مرد فرمودند:
این کار را مکن زیرا اهل مکّه کافر به خدا بوده و علنا به وی کفر می ورزند.
آن مرد عرضه داشت: پس به حرم رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم (یعنی مدینه) بروم؟
حضرت فرمودند:
اهل این شهر از اهل مکّه شرّتر و بدتر می باشند.
آن مرد عرض کرد: پس کجا منزل کنم؟
حضرت فرمودند:
بر تو باد به عراق و شهر کوفه زیرا برکت از آن شهر ناشی شده و تا شعاع دوازده میلی آن شهر پرتو افکنده و در یک جانب آن شهر قبری است (قبر مطهّر حضرت ابا عبد اللَّه الحسین علیه السّلام) که هیچ اندوهگین و محزونی هرگز به زیارتش نمی رود مگر آنکه حق تعالی حزن و غم او را برطرف می فرماید.

نوشتن دیدگاه