الباب الثالث و الثلاثون من قال فی الحسین ع شعرا فبکی و أبکی

حدیث اوّل:
1 حَدَّثَنَا أَبُو الْعَبَّاسِ الْقُرَشِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبِی هَارُونَ الْمَکْفُوفِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا أَبَا هَارُونَ أَنْشِدْنِی فِی الْحُسَیْنِ ع قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَکَی فَقَالَ أَنْشِدْنِی کَمَا تُنْشِدُونَ یَعْنِی بِالرَّقَّةِ قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ
امْرُرْ عَلَی جَدَثِ الْحُسَیْنِ فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّکِیَّةِ
- قَالَ فَبَکَی ثُمَّ قَالَ زِدْنِی قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ الْقَصِیدَةَ الْأُخْرَی قَالَ فَبَکَی وَ سَمِعْتُ الْبُکَاءَ مِنْ خَلْفِ السِّتْرِ- قَالَ فَلَمَّا فَرَغْتُ قَالَ لِی یَا بَا هَارُونَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع شِعْراً فَبَکَی وَ أَبْکَی عَشْراً کُتِبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَبَکَی وَ أَبْکَی خَمْسَةً کُتِبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَبَکَی وَ أَبْکَی وَاحِداً کُتِبَتْ لَهُمَا الْجَنَّةُ وَ مَنْ ذُکِرَ الْحُسَیْنُ ع عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ [عَیْنَیْهِ ]مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَی اللَّهِ وَ لَمْ یَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّة
ترجمه:
ابو العباس قرشی، از محمّد بن الحسین بن ابی الخطّاب، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از ابی هارون مکفوف نقل کرده که وی گفت:
حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:
ای ابا هارون آیا شعری در مصیبت امام حسین علیه السّلام برایم می خوانی؟
ابا هارون می گوید: پس برای آن حضرت شعری خواندم و آن جناب گریست.
سپس فرمودند:
همان طوری که پیش خود شعر و مرثیه می خوانید برایم بخوان یعنی با رقّت و لطافت، ابا هارون می گوید:
پس این بیت را برای آن جناب با رقّت و لطافت خواندم:
امرر علی جدث الحسین - فقل لاعظمه الزّکیة
یعنی: گذر کن بر قبر حضرت حسین بن علی علیهما السّلام، پس به استخوانهای پاک و مطهّرش بگو.
ابا هارون می گوید: امام علیه السّلام گریست، سپس فرمود: بیشتر برایم بخوان.
پس قصیده دیگر برای حضرتش خواندم.
ابا هارون می گوید: امام علیه السّلام گریستند و صدای گریه اهل منزل را از پشت پرده شنیدم.
سپس ابا هارون می گوید: وقتی از خواندن فارغ شدم حضرت به من فرمودند:
ای ابا هارون کسی که در مرثیه حسین بن علی علیهما السّلام شعری خوانده و خود گریه کرده و ده نفر دیگر را بگریاند بهشت بر ایشان واجب می گردد.
و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و خود گریه کرده و یک نفر دیگر را بگریاند بهشت برای هر دو واجب می شود.
و کسی امام حسین را نزدش یاد کنند و از چشمش به مقدار بال مگس اشک بیاید ثواب و اجر او بر خداست و خداوند برای وی به کمتر از بهشت اجر و ثواب نمی دهد.
حدیث دوّم:
2 حَدَّثَنِی أَبُو الْعَبَّاسِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی عُثْمَانَ عَنْ حَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی الْمُغِیرَةِ عَنْ أَبِی عُمَارَةَ الْمُنْشِدِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ لِی یَا بَا عُمَارَةَ أَنْشِدْنِی فِی الْحُسَیْنِ ع قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَکَی ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَی ثُمَّ أَنْشَدْتُهُ فَبَکَی قَالَ فَوَ اللَّهِ مَا زِلْتُ أُنْشِدُهُ وَ یَبْکِی حَتَّی سَمِعْتُ الْبُکَاءَ مِنَ الدَّارِ فَقَالَ لِی یَا أَبَا عُمَارَةَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع شِعْراً فَأَبْکَی خَمْسِینَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَی أَرْبَعِینَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَی ثَلَاثِینَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَی عِشْرِینَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَأَبْکَی عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع شِعْراً فَأَبْکَی وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع شِعْراً فَبَکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَتَبَاکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ
ترجمه:
ابو العبّاس از محمّد بن الحسین، از حسن بن علی بن ابی عثمان، از حسن بن علی بن ابی المغیره، از ابی عماره المنشد، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل کرده، وی گفت:
حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام به من فرمودند:
ای ابو عماره شعری در مرثیه حسین علیه السّلام برایم بخوان.
ابو عماره می گوید:
برای آن حضرت شعر خواندم پس آن حضرت گریست سپس خواندم باز آن جناب گریه کرده و بعد از آن باز خواندم و آن حضرت گریستند.
ابو عماره می گوید: به خدا قسم پیوسته شعر می خواندم و آن جناب گریه می کردند تا جایی که صدای گریه از منزل و خانه بگوشم رسید، پس حضرت به من فرمودند:
ای ابو عماره کسی که در مصیبت حسین علیه السّلام شعری بخواند سپس پنجاه نفر را بگریاند بهشت برای او است.
و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و چهل نفر را بگریاند بهشت برای اوست.
و کسی که در مصیبت حسین علیه السّلام شعری خوانده و سی نفر را بگریاند بهشت برای او است.
و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و بیست نفر را بگریاند بهشت برای او است.
و کسی که در مصیبت حسین علیه السّلام شعری خوانده و ده نفر را بگریاند بهشت برای او است.
و کسی که در مصیبت حسین علیه السّلام شعری خوانده و خودش بگرید بهشت برای او است.
و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و یک نفر را بگریاند بهشت برای او است.
و کسی که در مرثیه حسین علیه السّلام شعری خوانده و به هیئت گریه کن در آورد بهشت برای او است.
حدیث سوّم:
3 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَسَّانَ عَنِ [ابْنِ ]أَبِی شُعْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ غَالِبٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَأَنْشَدْتُهُ مَرْثِیَةَ الْحُسَیْنِ ع فَلَمَّا انْتَهَیْتُ إِلَی هَذَا الْمَوْضِعِ-
لَبَلِیَّةٌ تَسْقُوا حُسَیْناً بِمِسْقَاةِ الثَّرَی غَیْرُ التُّرَابِ
فَصَاحَتْ بَاکِیَةٌ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ وَا أَبَتَاهْ
ترجمه:
محمّد بن جعفر، از محمّد بن الحسین، از ابن ابی عمیر، از عبد اللَّه بن حسّان، از ابن أبی شعبة، از عبد اللَّه بن غالب نقل کرده که وی گفت:
بر حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام داخل شده پس شعری در مرثیه حضرت امام حسین علیه السّلام خواندم و وقتی به این بیت منتهی شدم:
لبلیّة تسقو حسینا بمسقاة الثّری غیر التّراب
به خدا قسم مصیبتی بود که آن مصیبت حسین علیه السّلام را در آب خورگاه زمینی مرطوب نه خشک سیراب نمود پس مخدّره ای که در پشت پرده می گریست با صدای بلند فریاد زد: وا أبتاه
حدیث چهارم:
4 وَ عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع بَیْتَ شِعْرٍ فَبَکَی وَ أَبْکَی عَشَرَةً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّةُ- وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتاً فَبَکَی وَ أَبْکَی تِسْعَةً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّةُ فَلَمْ یَزَلْ حَتَّی قَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتاً فَبَکَی وَ أَظُنُّهُ قَالَ أَوْ تَبَاکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ
ترجمه:
محمّد بن جعفر، از محمّد بن الحسین، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل کرد که آن جناب فرمودند:
کسی که در مرثیه حضرت امام حسین علیه السّلام یک بیت شعر خوانده پس گریه کند و ده نفر را بگریاند بهشت برای او و آن ده نفر می باشد.
و کسی که یک بیت شعر در مصیبت حضرت امام حسین علیه السّلام خوانده پس گریه کند و نه نفر را بگریاند بهشت برای او و آن نه نفر می باشد.
و پیوسته امام علیه السّلام این فقره را با کاهش دادن نفرات تکرار نموده تا بالأخره فرمودند:
و کسی که یک بیت شعر در مصیبت حضرت امام حسین علیه السّلام خوانده و خود بگرید (راوی می گوید گمان می کنم امام علیه السّلام فرمودند: یا تباکی کرده و خود را به صورت گریه کن درآورد).
بهشت برای او می باشد.
حدیث پنجم:
5 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبِی هَارُونَ الْمَکْفُوفِ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لِی أَنْشِدْنِی فَأَنْشَدْتُهُ فَقَالَ لَا کَمَا تُنْشِدُونَ وَ کَمَا تَرْثِیهِ عِنْدَ قَبْرِهِ قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ
امْرُرْ عَلَی جَدَثِ الْحُسَیْنِ فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّکِیَّةِ
-
قَالَ فَلَمَّا بَکَی أَمْسَکْتُ أَنَا فَقَالَ مُرَّ فَمَرَرْتُ قَالَ ثُمَّ قَالَ زِدْنِی زِدْنِی قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ-
یَا مَرْیَمُ قُومِی فَانْدُبِی مَوْلَاکِ وَ عَلَی الْحُسَیْنِ فَأَسْعِدِی بِبُکَاکِ
- قَالَ فَبَکَی وَ تَهَایَجَ النِّسَاءُ قَالَ فَلَمَّا أَنْ سَکَتْنَ قَالَ لِی یَا بَا هَارُونَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ ع فَأَبْکَی عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ ثُمَّ جَعَلَ یَنْقُصُ وَاحِداً وَاحِداً حَتَّی بَلَغَ الْوَاحِدَ- فَقَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ فَأَبْکَی وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ ثُمَّ قَالَ مَنْ ذَکَرَهُ فَبَکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ
ترجمه:
محمّد بن الحسن، از محمّد بن الحسن الصفّار، از محمّد بن الحسن، از محمّد ابن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از ابی هارون مکفوف، وی می گوید:
بر حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام وارد شدم، حضرت به من فرمودند:
برایم شعر بخوان، پس برای آن حضرت شعر خواندم.
حضرت فرمودند: نه، آن طور که در جمع خودتان می خوانی و به همان نحو که در کنار قبر آن حضرت (حضرت امام حسین علیه السّلام) مرثیه می خوانی، بخوان:
ابو هارون می گوید: پس شعر ذیل را برای آن حضرت خواندم:
امرر علی جدث الحسین فقل لاعظمه الزّکیّة یعنی: گذر کن بر قبر حسین بن علی علیهما السّلام، پس به استخوان های پاک و مطهّرش بگو.
ابو هارون می گوید: وقتی حضرت گریستند، من خود داری کرده و خواندن را متوقف نمودم، پس حضرت فرمودند:
بگذر، پس من گذشتم، سپس فرمودند:
بیشتر برایم بخوان، بیشتر برایم بخوان.
ابو هارون می گوید: پس این بیت را خواندم:
یا مریم قومی فاندبی مولاک - و علی الحسین فاسعدی ببکاک
ای مریم (مادر حضرت عیسی علیه السّلام) بایست و بر سرور خود ندبه و زاری نما، زاری کن بر حضرت حسین علیه السّلام و با این زاری و گریه خود او را نصرت و یاری نما.
ابو هارون می گوید: پس از خواندن این بیت، حضرت گریست و مخدّرات شیون و زاری کردند.
وی می گوید: وقتی بانوان آرام گرفتند حضرت به من فرمودند:
ای ابا هارون: کسی که در مرثیه حضرت امام حسین علیه السّلام شعر بخواند و ده نفر را بگریاند بهشت برای او است سپس حضرت نفرات گریه کننده گان را یکی یکی کاهش داده تا به «واحد» رسیده و فرمودند:
کسی که در رثاء حضرت حسین علیه السّلام شعر خوانده و یک نفر را بگریاند بهشت برای او است.
سپس فرمودند:
کسی که یاد امام حسین علیه السّلام نموده و برای آن حضرت بگرید بهشت برای او است.
حدیث ششم:
6 وَ رُوِیَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لِکُلِّ شَیْ ءٍ ثَوَابٌ إِلَّا الدَّمْعَةَ فِینَا
ترجمه:
از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام مروی است که آن جناب فرمودند:
هر چیزی ثواب و اجری معیّن دارد مگر ریختن اشگ برای ما که ثوابش را احدی نمی داند.
حدیث هفتم:
7 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَیْنِ الْعَسْکَرِیُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتَ شِعْرٍ فَبَکَی وَ أَبْکَی عَشَرَةً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتاً فَبَکَی وَ أَبْکَی تِسْعَةً فَلَهُ وَ لَهُمُ الْجَنَّةُ فَلَمْ یَزَلْ حَتَّی قَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ بَیْتاً فَبَکَی وَ أَظُنُّهُ قَالَ أَوْ تَبَاکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ
ترجمه:
محمّد بن احمد بن حسین العسکری، از حسن بن علی بن مهزیار، از پدرش، از محمّد بن سنان، از محمّد بن اسماعیل، از صالح بن عقبه، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند:
کسی که در مصیبت حضرت امام حسین علیه السّلام یک بیت شعر بخواند پس خود گریسته و ده نفر را بگریاند بهشت برای او و آن ده نفر می باشد.
و کسی که در مصیبت حضرت امام حسین علیه السّلام یک بیت شعر بخواند پس خود گریسته و نه نفر را بگریاند بهشت برای او و آن نه نفر می باشد.
پس پیوسته حضرت نفرات را یکی یکی کاهش داده تا فرمودند:
کسی که در مصیبت حضرت امام حسین علیه السّلام یک بیت شعر خوانده پس خود بگرید (راوی می گوید: گمان می کنم امام علیه السّلام فرمودند: یا تباکی کرده و خود را به صورت گریه کن درآورد) بهشت برای او می باشد.

نوشتن دیدگاه