الباب الثالث و العشرون قول أمیر المؤمنین ع فی قتل الحسین ع و قول الحسین له فی ذلک

حدیث اوّل:
1 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ الْقُرَشِیُّ قَالَ حَدَّثَنِی خَالِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَیَابَةَ عَنْ أَبِی دَاوُدَ السَّبُعِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْجَدَلِیِّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحُسَیْنُ ع إِلَی جَنْبِهِ فَضَرَبَ بِیَدِهِ عَلَی کَتِفِ الْحُسَیْنِ ع ثُمَّ قَالَ إِنَّ هَذَا یُقْتَلُ وَ لَا یَنْصُرُهُ أَحَدٌ قَالَ قُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ اللَّهِ إِنَّ تِلْکَ لَحَیَاةُ سَوْءٍ قَالَ إِنَّ ذَلِکَ لَکَائِنٌ وَ حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ وَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْیَرِیِّ وَ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی الْعَطَّارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بِإِسْنَادِهِ مِثْلَهُ
ترجمه:
محمّد بن جعفر رزّاز قرشی می گوید:
دائی من محمّد بن حسین بن ابی الخطاب، از علی بن نعمان و او از عبد الرّحمن بن سیابه و او از ابی داود سبعی و او از ابی عبد اللَّه جدلی نقل کرده که وی گفت:
بر امیر المؤمنین علیه السّلام داخل شدم در حالی که حضرت حسین علیه السّلام در کنار آن حضرت نشسته بودند امیر المؤمنین علیه السّلام دست بر شانه حسین علیه السّلام زد و سپس فرمود:
این کشته خواهد شد و احدی یاری او را نخواهد نمود.
راوی می گوید:
عرضه داشتم یا امیر المؤمنین به خدا قسم این زندگی بدی است.
حضرت فرمودند:
این حادثه حتما به وقوع می پیوندد.
ترجمه:
پدرم علیه الرحمه از سعد بن عبد اللَّه و عبد اللَّه بن جعفر حمیری و محمّد بن یحیی عطّار، از محمّد بن حسین باسنادش مثل حدیث مذکور نقل کرده اند.
حدیث دوّم:
2 حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ خَالِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ نَصْرِ بْنِ مُزَاحِمٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ [عَمْرِو بْنِ سَعِیدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ عَلِیٌّ ع لِلْحُسَیْنِ ع یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أُسْوَةٌ أَنْتَ قُدُماً فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا حَالِی قَالَ عَلِمْتَ مَا جَهِلُوا وَ سَیَنْتَفِعُ عَالِمٌ بِمَا عَلِمَ یَا بُنَیَّ اسْمَعْ وَ أَبْصِرْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکَ فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَیَسْفِکَنَّ بَنُو أُمَیَّةَ دَمَکَ ثُمَّ لَا یُزِیلُونَکَ عَنْ دِینِکَ وَ لَا یُنْسُونَکَ ذِکْرَ رَبِّکَ فَقَالَ الْحُسَیْنُ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ حَسْبِی أَقْرَرْتُ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَ أُصَدِّقُ قَوْلَ نَبِیِّ اللَّهِ وَ لَا أُکَذِّبُ قَوْلَ أَبِی حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ وَ جَمَاعَةٌ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بِإِسْنَادِهِ مِثْلَهُ
ترجمه:
محمّد بن جعفر رزّاز از دائی خود محمّد بن حسین بن ابی الخطاب، از نضر بن مزاحم، از عمر بن سعد از علی بن حمّاد، از عمرو بن شمر، از جابر، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند:
حضرت علی علیه السّلام به حضرت امام حسین علیه السّلام فرمودند:
ای ابا عبد اللَّه از قدیم ثابت و مسلّم شده که تواسوه و مقتدای خلق می باشی.
حسین علیه السّلام عرضه داشت: فدایت شوم حالم چیست؟
حضرت علی علیه السّلام فرمودند: می دانی آنچه را که خلق نمی دانند و عنقریب عالم به آنچه می داند منتفع خواهد شد، فرزندم بشنو و ببین پیش از آنکه مبتلا گردی، قسم به کسی که جانم در دست او است بنو امیه خون تو را خواهند ریخت ولی نمی توانند تو را از دینت جدا کرده و قادر نیستند یاد پروردگارت را از خاطرت ببرند.
حسین علیه السّلام عرض کرد: قسم به کسی که جانم در دست او است همین قدر مرا کافی است به آنچه خدا نازل فرموده اقرار داشته و گفتار پیامبر خدا را تصدیق داشته و کلام پدرم را تکذیب نمی کنم.
پدرم رحمة اللَّه علیه و جماعتی، از سعد بن عبد اللَّه و محمّد بن یحیی، از محمّد بن حسین به اسنادش مثل روایت مذکور را نقل نموده است.
حدیث سوّم:
3 وَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ خَالِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ نَصْرِ بْنِ مُزَاحِمٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ [عَمْرِو بْنِ سَعِیدٍ عَنْ یَزِیدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ هَانِئِ بْنِ هَانِئٍ عَنْ عَلِیٍّ ع قَالَ لَیُقْتَلُ الْحُسَیْنُ قَتْلًا وَ إِنِّی لَأَعْرِفُ تُرْبَةَ الْأَرْضِ الَّتِی یُقْتَلُ عَلَیْهَا قَرِیباً مِنَ النَّهْرَیْنِ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بِإِسْنَادِهِ مِثْلَهُ
ترجمه:
محمّد بن جعفر رزّاز از دائی خود محمّد بن الحسین، از نصر بن مزاحم، از عمر بن سعد، از یزید بن اسحق، از هانی بن هانی، از حضرت علی علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند:
حسین علیه السّلام کشته خواهد شد کشته شدنی و من به زمینی که او روی آن کشته خواهد شد آگاه بوده و می دانم که آن زمین بین دو نهر آب قرار گرفته است.
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه از سعد بن عبد اللَّه، از محمّد بن الحسین باسنادش حدیثی مثل حدیث سابق را نقل نموده است.
حدیث چهارم:
4 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ وَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ جَمِیعاً عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی الصُّهْبَانِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی نَجْرَانَ عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَیْدٍ عَنْ فُضَیْلٍ الرَّسَّانِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ عَقِیصَا قَالَ سَمِعْتُ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع وَ خَلَا بِهِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ وَ نَاجَاهُ طَوِیلًا قَالَ ثُمَّ أَقْبَلَ الْحُسَیْنُ ع بِوَجْهِهِ إِلَیْهِمْ وَ قَالَ إِنَّ هَذَا یَقُولُ لِی کُنْ حَمَاماً مِنْ حَمَامِ الْحَرَمِ وَ لَأَنْ أُقْتَلَ [وَ بَیْنِی وَ بَیْنَ الْحَرَمِ بَاعٌ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُقْتَلَ وَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ شِبْرٌ وَ لَأَنْ أُقْتَلَ بِالطَّفِّ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُقْتَلَ بِالْحَرَمِ
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه و علی بن الحسین جملگی از سعد بن عبد اللَّه، از محمّد بن ابی الصّهبان، از عبد الرحمن بن ابی نجران، از عاصم بن حمید، از فضیل رسّان، از ابو سعید عقیصا نقل کرده که گفت:
از حضرت حسین بن علی علیهما السّلام در حالی که در خلوت عبد اللَّه بن زبیر با آن جناب بود مناجات طولانی با خداوند را شنیدم سپس حضرتش روی مبارک به مردم نموده و فرمودند:
این شخص (یعنی عبد اللَّه بن زبیر) به من می گوید: کبوتری از کبوتران حرم باش، ولی بدانید اگر من کشته شوم در حالی که فاصله من و حرم به مقدار باع (فاصله بین سر دو انگشت وسطی از دست چپ و راست هنگامی که دست ها را کاملا باز نمایند) بوده بهتر است از اینکه فاصله به مقدار یک وجب باشد و نیز اگر در سرزمین طف خونم ریخته شود بهتر است از اینکه در حرم کشته شوم.
حدیث پنجم:
5 وَ عَنْهُمَا عَنْ سَعْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ لِلْحُسَیْنِ ع وَ لَوْ جِئْتَ إِلَی مَکَّةَ فَکُنْتَ بِالْحَرَمِ فَقَالَ الْحُسَیْنُ ع لَا نَسْتَحِلُّهَا وَ لَا تُسْتَحَلُّ بِنَا وَ لَأَنْ أُقْتَلَ عَلَی تَلِّ أَعْفَرَ أَحَبُ
إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُقْتَلَ بِهَا
ترجمه:
پدرم و علی بن الحسین (رحمة اللَّه علیهما)، از سعد، از محمّد بن الحسین، از صفوان بن یحیی، از داود بن فرقد از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل نموده که آن جناب فرمودند:
عبد اللَّه بن زبیر به حضرت حسین بن علی علیهما السّلام عرض کرد:
کاش به مکّه آمده و در حرم بمانید.
حضرت فرمودند:
نه ما آمدن در حرم را روا داشته و نه شما آنجا را برای ما روا دارید و محقّقا این طور است که اگر بر تپّه ریگ سرخ و روی آن کشته شوم نزد من بهتر است تا در حرم کشته شوم.
حدیث ششم:
6 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ الْحُسَیْنَ ع خَرَجَ مِنْ مَکَّةَ قَبْلَ التَّرْوِیَةِ بِیَوْمٍ فَشَیَّعَهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ فَقَالَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ حَضَرَ الْحَجُّ وَ تَدَعُهُ وَ تَأْتِی الْعِرَاقَ فَقَالَ یَا ابْنَ الزُّبَیْرِ لَأَنْ أُدْفَنَ بِشَاطِئِ الْفُرَاتِ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُدْفَنَ بِفِنَاءِ الْکَعْبَةِ
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه و محمّد بن الحسن، از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد، از علی بن حکم، از پدرش، از ابی الجارود، از حضرت ابی جعفر علیه السّلام نقل نموده که آن جناب فرمودند:
حضرت حسین بن علی علیهما السّلام یک روز قبل از ترویه از مکّه خارج شدند و عبد اللَّه بن زبیر آن جناب را تشییع کرده و به حضرتش عرض نمود:
یا ابا عبد اللَّه وقت انجام اعمال حجّ رسیده شما مکّه را ترک کرده و به عراق تشریف می برید؟
حضرت فرمودند:
ای ابن زبیر: اگر در کنار فرات دفن شوم بهتر است تا در اطراف مکّه مدفون گردم.
حدیث هفتم:
7 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ عِیسَی عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع قَالَ لِأَصْحَابِهِ یَوْمَ أُصِیبُوا أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ أُذِنَ فِی قَتْلِکُمْ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اصْبِرُوا حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ خَالِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ مِثْلَهُ
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه از سعد بن عبد اللَّه، از علی بن اسماعیل بن عیسی، از صفوان بن یحیی از حسین بن ابی العلاء از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل نموده که آن جناب فرمودند:
حضرت حسین بن علی سلام اللَّه علیهما روزی که خود و یارانشان به مصیبت گرفتار شدند به ایشان فرمودند:
شهادت می دهم که از جانب پروردگار اذن داده شد که جانتان را قربان کنید پس تقوا اختیار کرده و صبر نمائید.
محمّد بن جعفر رزّاز از دائی خود محمّد بن الحسین بن ابی الخطاب و او از علی بن نعمان و او از حسین بن ابی العلاء مثل حدیث سابق را نقل کرده است.
حدیث هشتم:
8 وَ حَدَّثَنِی الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ رِئَابٍ عَنِ الْحَلَبِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ الْحُسَیْنَ ع صَلَّی بِأَصْحَابِهِ الْغَدَاةَ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَیْهِمْ فَقَالَ- إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذِنَ فِی قَتْلِکُمْ فَعَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ
ترجمه:
حسن بن عبد اللَّه بن محمّد بن عیسی، از پدرش، از حسن بن محبوب، از علی بن رئاب، از حلبی نقل نموده که گفت: شنیدم حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام می فرمودند:
حضرت حسین بن علی علیهما السّلام در صبح عاشوراء با یارانشان نماز خوانده سپس به ایشان توجه نموده و فرمودند:
خداوند متعال اذن داد که شما جانتان را قربان کنید پس بر شما باد که صبر نمائید.
حدیث نهم:
9 حَدَّثَنِی الْحَسَنُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ حُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ قَالَ قَالَ وَ الَّذِی رُفِعَ إِلَیْهِ الْعَرْشُ لَقَدْ حَدَّثَنِی أَبُوکَ بِأَصْحَابِ الْحُسَیْنِ لَا یَنْقُصُونَ رَجُلًا وَ لَا یَزِیدُونَ رَجُلًا تَعْتَدِی بِهِمْ هَذِهِ الْأُمَّةُ کَمَا اعْتَدَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ یَوْمَ السَّبْتِ وَ قُتِلَ یَوْمَ السَّبْتِ یَوْمَ عَاشُورَاءَ
ترجمه:
حسن از پدرش، از محمّد بن عیسی، از صفوان بن یحیی، از یعقوب بن شعیب، از حسین بن ابی العلاء نقل نموده که وی گفت: قسم به کسی که عرش را بپاداشته پدرت راجع به یاران امام حسین علیه السّلام برایم نقل نمود که ایشان عددشان ثابت بود نه یکی کم و نه یکی زیاد، این امّت به ایشان ستم و تعدّی نمودند همان طوری که بنی اسرائیل روز شنبه ستم کردند و شهادت آن حضرت روز شنبه دهم محرّم الحرام واقع شد.
حدیث دهم:
10 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ وَ جَمَاعَةُ مَشَایِخِی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَی بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِیِّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ الْحُسَیْنَ ص صَلَّی بِأَصْحَابِهِ یَوْمَ أُصِیبُوا ثُمَّ قَالَ أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ أُذِنَ فِی قَتْلِکُمْ یَا قَوْمِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اصْبِرُوا
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه و مشایخم از احمد بن محمّد بن عیسی، از حسین بن سعید، از نصر بن سوید، از یحیی بن عمران حلبی، از حسین بن ابی العلاء، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل نمود که آن جناب فرمودند:
حضرت حسین بن علی علیهما السّلام در آن روزی که با اصحاب و یارانشان به بلاء و مصیبت گرفتار شدند پس از آنکه با ایشان نماز خواندند فرمودند:
شهادت می دهم که خداوند متعال به شما اذن داد جانتان را نثارش کنید، ای گروه از خداوند بترسید و تقوی اختیار کرده و صبر و شکیبائی داشته باشید.
حدیث یازدهم:
11 حَدَّثَنِی أَبُو الْحُسَیْنِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِیٍّ النَّاقِدُ قَالَ حَدَّثَنِی عَبْدُ الرَّحْمَنِ الْأَسْلَمِیُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ عُرْوَةَ بْنِ الزُّبَیْرِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا ذَرٍّ وَ هُوَ یَوْمَئِذٍ قَدْ أَخْرَجَهُ عُثْمَانُ إِلَی الرَّبَذَةِ فَقَالَ لَهُ النَّاسُ یَا أَبَا ذَرٍّ أَبْشِرْ فَهَذَا قَلِیلٌ فِی اللَّهِ تَعَالَی فَقَالَ مَا أَیْسَرَ هَذَا وَ لَکِنْ کَیْفَ أَنْتُمْ إِذَا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع قَتْلًا أَوْ قَالَ ذُبِحَ ذَبْحاً وَ اللَّهِ لَا یَکُونُ فِی الْإِسْلَامِ بَعْدَ قَتْلِ الْخَلِیفَةِ أَعْظَمُ قَتْلًا مِنْهُ [بَعْدَ قَتْلِ الْحُسَیْنِ أَعْظَمُ قَتِیلًا مِنْهُ ]_وَ إِنَّ اللَّهَ سَیَسُلُّ سَیْفَهُ عَلَی هَذِهِ الْأُمَّةِ لَا یَغْمِدُهُ أَبَداً وَ یَبْعَثُ نَاقِماً [قَائِماً ]مِنْ ذُرِّیَّتِهِ فَیَنْتَقِمُ مِنَ النَّاسِ وَ إِنَّکُمْ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا یَدْخُلُ عَلَی أَهْلِ الْبِحَارِ وَ سُکَّانِ الْجِبَالِ فِی الْغِیَاضِ وَ الآْکَامِ وَ أَهْلِ السَّمَاءِ مِنْ قَتْلِهِ لَبَکَیْتُمْ وَ اللَّهِ حَتَّی تَزْهَقَ أَنْفُسُکُمْ وَ مَا مِنْ سَمَاءٍ یَمُرُّ بِهِ رُوحُ الْحُسَیْنِ ع إِلَّا فَزِعَ لَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ یَقُومُونَ قِیَامَا تُرْعِدُ مَفَاصِلُهُمْ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ مَا مِنْ سَحَابَةٍ تَمُرُّ وَ تُرْعِدُ وَ تُبْرِقُ إِلَّا لَعَنَتْ قَاتِلَهُ وَ مَا مِنْ یَوْمٍ إِلَّا وَ تُعْرَضُ رُوحُهُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ ص فَیَلْتَقِیَانِ
ترجمه:
ابو الحسین محمّد بن عبد اللَّه بن علی ناقد می گوید:
عبد الرحمن اسلمی از عبد اللَّه بن الحسین، از عروة بن زبیر برایم نقل نمود که وی گفت:
در روزی که عثمان ابا ذر را به ربذه تبعید کرد از وی در پاسخ مردم که به او گفتند:
بشارت باد تو را، این مصیبت در راه خدا اندک است.
شنیدم که فرمود: این بلا سهل و آسان است ولی در چه حالی هستید هنگامی که حسین بن علی علیهما السّلام شهید شود شهیدشدنی.
یا فرمود:
چه حالی دارید وقتی حسین بن علی علیهما السّلام ذبح شود ذبح شدنی.
به خدا قسم در اسلام بعد از قتل حسین بن علی علیهما السّلام قتلی بزرگ تر از آن واقع نخواهد شد و خداوند عنقریب شمشیر انتقامش را بر این امت از نیام بیرون خواهد آورد و هرگز در غلاف نخواهد برد و از ذریّه آن حضرت خون خواهی را بر انگیزد که از مردم انتقام خون آن جناب را بگیرد و شما اگر بدانید که از ناحیه قتل آن حضرت چه بر اهل دریا و ساکنین کوهها در جنگل ها و تپه ها خواهد آمد بخدا قسم آن قدر گریه می کنید تا از بین بروید و آسمانی نیست که روح سیّد الشّهداء به آن عبور کند مگر آنکه هفتاد هزار ملک به فزع در می آیند، این ملائک و فرشتگان می ایستند به طوری که مفاصل آنها تا روز قیامت بانک و فریاد می کنند و هیچ ابری نیست که حرکت کرده و بغرّد و برق زند مگر آنکه کشنده آن حضرت را لعنت می کند و هیچ روزی نیست مگر آنکه روح مطهّر آن حضرت را بر رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم عرضه داشته پس آن دو با هم ملاقات می کنند.
حدیث دوازدهم:
12 حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی نَجْرَانَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ حَکِیمٍ عَنْ عَبْدِ السَّمِینِ یَرْفَعُهُ إِلَی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَخْطُبُ النَّاسَ وَ هُوَ یَقُولُ سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَوَ اللَّهِ مَا تَسْأَلُونِّی عَنْ شَیْ ءٍ مَضَی وَ لَا شَیْ ءٍ یَکُونُ- إِلَّا نَبَّأْتُکُمْ بِهِ قَالَ فَقَامَ إِلَیْهِ سَعْدُ بْنُ أَبِی وَقَّاصٍ وَ قَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَخْبِرْنِی کَمْ فِی رَأْسِی وَ لِحْیَتِی مِنْ شَعْرَةٍ فَقَالَ لَهُ وَ اللَّهِ لَقَدْ سَأَلْتَنِی عَنْ مَسْأَلَةٍ حَدَّثَنِی خَلِیلِی رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَّکَ سَتَسْأَلُنِی عَنْهَا وَ مَا فِی رَأْسِکَ وَ لِحْیَتِکَ مِنْ شَعْرَةٍ إِلَّا وَ فِی أَصْلِهَا شَیْطَانٌ جَالِسٌ وَ أَنَّ فِی بَیْتِکَ لَسَخْلًا یَقْتُلُ الْحُسَیْنَ ابْنِی وَ عُمَرُ یَوْمَئِذٍ یَدْرُجُ بَیْنَ یَدَیْ أَبِیهِ
ترجمه:
پدرم رحمة اللَّه علیه، از سعد بن عبد اللَّه، از محمّد بن عبد الجبّار، از عبد الرحمن بن ابی نجران، از جعفر بن محمّد بن حکیم، از عبد السّمین بطور مرفوعه از حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام نقل کرده وی می گوید:
جناب امیر المؤمنین علیه السّلام برای مردم خطبه خوانده و سپس فرمودند:
پیش از آنکه من را از دست دهید از من سؤال کنید، به خدا قسم از چیزی که گذشته و چیزی که خواهد آمد سؤال نمی کنید مگر آنکه جوابتان را خواهم داد.
راوی می گوید:
سعد بن ابی وقاص ایستاد و عرض کرد: یا امیر المؤمنین به من خبر ده چند تار مو در سر و محاسن من می باشد؟
حضرت فرمودند:
به خدا قسم از مسأله ای سؤال کردی که دوست من رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم قبلا به من فرموده بود که تو عنقریب از آن سؤال می کنی، در سر و محاسن تو هیچ تار موئی نیست مگر آن که در بیخ آن شیطانی نشسته و نیز در خانه تو بزغاله ای است که حسین فرزندم را می کشد.
راوی می گوید:
در آن روز عمر (یعنی عمر بن سعد) مقابل پدرش راه می رفت.
حدیث سیزدهم:
13 وَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی الْخَثْعَمِیِّ عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَیْدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع قَالَ قَالَ وَ الَّذِی نَفْسُ حُسَیْنٍ بِیَدِهِ لَا یَنْتَهِی بَنِی أُمَیَّةَ مُلْکُهُمْ حَتَّی یَقْتُلُونِی وَ هُمْ قَاتِلِیَّ فَلَوْ قَدْ قَتَلُونِی لَمْ یَصِلُوا جَمِیعاً أَبَداً وَ لَمْ یَأْخُذُوا عَطَاءً فِی سَبِیلِ اللَّهِ جَمِیعاً أَبَداً إِنَّ أَوَّلَ قَتِیلِ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَنَا وَ أَهْلُ بَیْتِی وَ الَّذِی نَفْسُ حُسَیْنٍ بِیَدِهِ لَا تَقُومُ السَّاعَةُ وَ عَلَی الْأَرْضِ هَاشِمِیٌّ یَطْرُقُ حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی الْخَزَّازِ عَنْ طَلْحَةَ عَنْ جَعْفَرٍ ع مِثْلَهُ
ترجمه:
محمّد بن جعفر رزّاز، از محمّد بن الحسین بن ابی الخطاب، از محمّد بن یحیی خثعمی، از طلحة بن زید، از حضرت ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل کرده و آن جناب از پدر بزرگوارشان و آن حضرت از جدّ آن جناب و آن حضرت از حسین بن علی علیهما السّلام نقل نمودند:
حضرت فرمودند:
قسم به کسی که جان حسین در دست او است سلطنت بنی امیه به پایان نمی رسد تا من را بکشند و ایشان کشنده من هستند، پس از گر من را بکشند هر گز موفّق نخواهند شد نمازشان را با امام عادلی جماعة خوانده و نه اخذ کنند عطاء و مالی را که در راه خدا می دهند (نظیر زکات)، من و اهل بیت من و اوّلین کشته این امّت هستیم و قسم به کسی که جان حسین در دست او است قیامت بپا نخواهد شد در حالی که یک هاشمی در روی زمین چشم برهم می زند.
پدرم علیه الرحمة از سعد، از احمد بن محمّد بن عیسی، از محمّد بن یحیی خزّاز از طلحة، از امام جعفر صادق علیه السّلام مثل حدیث مذکور را نقل کرده است.
حدیث چهاردهم:
14 حَدَّثَنِی جَمَاعَةُ مَشَایِخِی مِنْهُمْ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ جَمِیعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ الْمُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ شِهَابِ بْنِ عَبْدِ رَبِّهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ لَمَّا صَعِدَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع عَقَبَةَ الْبَطْنِ قَالَ لِأَصْحَابِهِ مَا أَرَانِی إِلَّا مَقْتُولًا قَالُوا وَ مَا ذَاکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ قَالَ رُؤْیًا رَأَیْتُهَا فِی الْمَنَامِ قَالُوا وَ مَا هِیَ قَالَ رَأَیْتُ کِلَاباً تَنْهَشُنِی أَشَدُّهَا عَلَیَّ کَلْبٌ أَبْقَعُ
ترجمه:
جماعتی از مشایخ و اساتیدم که از جمله آنها علی بن حسین و محمّد بن حسین باشند از سعد و او از احمد بن محمّد و محمّد بن حسین و ابراهیم بن هاشم نقل کرده و همگی ایشان از حسن بن علی بن فضال و او از ابی جمیله مفضّل بن صالح و او از شهاب بن عبد ربّه و او از مولانا ابی عبد اللَّه علیه السّلام نقل نموده که آن حضرت فرمودند:
هنگامی که حسین بن علی علیهما السّلام بالای عقبه بطن رفتند به اصحاب و یارانشان فرمودند:
نمی بینم خودم را مگر کشته شده.
اصحاب عرضه داشتند:
یا ابا عبد اللَّه این چه سخنی است که می فرمائید؟
حضرت فرمودند:
خوابی است که دیده ام.
عرض کردند: شرح آن چیست؟
فرمودند:
سگ هائی را دیدم که من را نیش می زند و موذی ترین ایشان نسبت به من سگی پیس بود.
حدیث پانزدهم:
15 وَ حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ وَ جَمَاعَةُ مَشَایِخِی عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ عِیسَی وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرِو بْنِ سَعِیدٍ الزَّیَّاتِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُکَیْرٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ کَتَبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ مِنْ مَکَّةَ إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَحِقَ بِی اسْتُشْهِدَ وَ مَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِی لَمْ یُدْرِکِ الْفَتْحَ وَ السَّلَامُ
ترجمه:
پدرم علیه الرحمه و جماعتی از اساتیدم، از سعد بن عبد اللَّه، از علی بن اسماعیل بن عیسی و محمّد بن حسین بن ابی الخطاب از محمّد بن عمرو بن سعید زیّات از عبد اللَّه بن بکیر، از زراره از حضرت ابی جعفر علیه السّلام نقل نموده که آن حضرت فرمودند:
حضرت حسین بن علی سلام اللَّه علیهما نامه ای از مکّه به محمّد بن علی علیه السّلام به این شرح مرقوم فرمودند:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ از طرف حسین بن علی علیهما السّلام به محمّد بن علی علیه السّلام (یعنی محمّد بن حنفیّة) و بنی هاشمی که او را قبول داشته و با وی می باشند:
امّا بعد: هر کس با من همراه شود شهید خواهد شد و آنان که همراهی نکرده و با من نباشند فتح و گشایش به خود نخواهند دید و السّلام.
حدیث شانزدهم:
16 قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ عَمْرٍو حَدَّثَنِی کَرَّامٌ عَبْدُ الْکَرِیمِ بْنُ عَمْرٍو عَنْ مُیَسِّرِ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ کَتَبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ع مِنْ کَرْبَلَاءَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأنَّ الآْخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ
ترجمه:
محمّد بن عمرو می گوید:
کرام عبد الکریم بن عمرو از میسر بن عبد العزیز از حضرت ابی جعفر برایم نقل نمود که آن حضرت فرمودند: حضرت حسین بن علی علیهما السّلام از کربلاء برای محمّد بن علی علیه السّلام نوشتند:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ از حسین بن علی به محمّد بن علی و بنی هاشمی که او را پذیرفته اند:
امّا بعد:
گویا دنیا نبوده و پیوسته آخرت بوده است. و السّلام.

نوشتن دیدگاه