قال امیرالمؤمنین علیه السلام:
الا و ان لکل مأموم اماماً یقتدی به ویستضیی بنور علمه، الا وان امامکم قد اکتفی من دنیاه بطمریه، ومن طعمه بقرصیه.(417)
آگاه باش برای هر پیروی کننده ای، پیشوائی است که از او پیروی کرده و بنور دانش او روشنی می جوید، و تو نیز باید پیرو پیشوای خود باشی، اما بدانکه پیشوای شما از دنیای خود بدو جامه کهنه، و از خوراکش بدو قرص نان جهت افطار و سحر خود قناعت کرده است.
بدان از بهر هر مأموم امامی است - که او را نزد مأموم احترامی است
بنور دانش او می کند سیر - چه راه شر بود یا در ره خیر
من اینک پیشوا هستم شما را - که اینسان در جهان کردم مدارا
دو کهنه جامه دارم بهر انظار - دو قرص نان سحرگاه است افطار
417) نهج البلاغه فیض، نامه 45، ص 957
