درک پایان تاریخ به عنوان شرایط بلوغ بشریت، به معنای شكوفا شدن همه‌ی استعدادهای عالم و آدم است و هرکس به اندازه‌ای که در طول تاریخ آن شرایط را بشناسد و به آن نظر کند به شکوفایی و بلوغ می‌رسد و در آن حال با انبیاء و اولیاء در طول تاریخ زندگی کرده است. از منظر فرهنگ مدرنیته که متوجه نظام حکیمانه‌ی خداوند نیست، پایان تاریخ، پایان همه چیز است در حالی‌که پایان تاریخ، شرایط ظهور همه‌ی آن چیزهایی است که امکان ظهور در زمین را داشته‌اند و حجاب زمان مانع ظهور آن‌ها شده است و به همین جهت مرحله‌ی اصلی تاریخ در آخرالزمان ظهور می‌کند و هرکس به آن نظر کند با اصل زندگی زمینی مرتبط است و به تعبیر امام باقر(ع)گویا با مهدی(ع)زندگی می‌کند.(71)
تمام آرزوی فردی و اجتماعیِ هر انسانی، ظهور وجود مقدس امامی است که شرایط آخرالزمان را به همراه می‌آورد و مقامش مقام بقیت الله اعظم است و جهان را به حالت بقیت اللهی می‌کشاند.
عنایت داشته باشید مقام بقیت الله(عج) مقامی است كه امام صادق(ع)آرزوی درک آن را دارند و می‌فرمایند: «لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَیَّامَ حَیَاتِی »(72) اگر او را درک کنم تمام عمر در خدمتش قرار می‌گیرم. زندگی در پرتو نور بقیت اللّهیِ حضرت مهدی(عج) نهایت اُنس با خدا را فراهم می‌سازد و در چنین بستری است که امامان رجعت می‌کنند و به نور بقیت الله، عالم را مدیریت می‌نمایند.
71 - بحار الأنوار، ج 23، ص 78.
72 - الغیبة للنعمانی، ص 245.
