فکرش را بکن کسی گندم خودش را باد داده، غربال و تمیز کرده، بعد هم در انباری در بسته بگذارد.
بعد از مدتی به انبار سرکشی کند، ولی گندمش را کرم زده و آفت گرفته ببیند!
به ناچار گندمها را بیرون می آورد، دوباره باد می دهد و پاک می کند و به انبار می سپارد.
تصور کن باز هم وقت سرکشی گندمش را آفت زده ببیند.
باز گندش را بیرون می آورد، پاک می کند و به انبار می سپارد ولی آفت، باز هم دامنگیر گندم او می شود.
دوباره باد دادن و غربال، دوباره سپردن به انبار؛ کاری که مدام تکرار می شود.
دست آخر از آن همه گندم جز مقداری کم، باقی نمی ماند؛ مقداری که آفت حریف آسیب زدن به آنها نیست.
امام اهل یقین امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: شما هم مثل همان بار گندمید. باید همینطور خالص شوید؛ آنقدر که از میانتان جز یک گروه باقی نماند؛ گروهی که فتنه ها حریف آنها نباشد.
فرمود: آرزویتان برای ظهور محقق نمی شود الا اینکه گروهی از شما به روی دیگری آب دهان بیندازد. گروهی نیز گروه دیگر را دروغگو بخواند.
تا آنجا که از شما جز گروهی اندک، استوار و محکم باقی نماند؛
گروهی که در میانتان مثل سرمه ی در چشم و نمک درون غذا هستند.
و چه اندک است، نسبت سرمه به چشم و نمک به غذا!

مکیال المکارم، جلد 2، صفحه 383

نوشتن دیدگاه