غروب، بر گستره خانه‏ های ناهموار مدینه، سایه می‏ افکند؛ غروبی سیاه ‏تر و وحشت انگیزتر از پیش، غروبی که رنگ غربت داشت. داغی که بر سینه تاریخ، حک شد و خورشیدی که تلألو خویش را از خفتگان تاریکی برچید.
کسی که دریای وجود خویش را بستر پاکیزگی خلایق کرده بود و خیره در چشمش، آفتاب به نظاره می‏نشست، راه سفری دور در پیش گرفت. با هر طلوعش، دنیا از شانه‏ های دردآشنایش سرازیر می‏شد و آسمان به زیر گام ‏هایش جا گرفت.
عفت، گوشه‏ نشین مکتب بانویی بود که حتی از نابینا، روی می‏گرفت. آری! او که در شأنش چنین سروده‏ اند: «چون نور بود؛ آن‏سان که برای دیدنش، چشم لازم نیست؛ از این‏ رو بود که از نابینا هم روی گرفت».

علی خالقی

نوشتن دیدگاه