«کمال الدین، عن محمد بن سنان عن ابی الجارود عن ابی جعفر الباقر (علیه السلام) عن ابیه عن جده (علیهم السلام) قال: قال أمیر المؤمنین و هو علی المنبر: یخرج رجل من ولدی فی آخر الزمان ابیض اللون مشرب بالحمرة مندح البطن عریض الفخذین عظیم مشاش المنکبین، یظهره شامتان علی لون جلده و شامته علی شبه شامة النبی له اسمان، اسم یخفی و اسم یعلن، فاما الذی یخفی فاحمد، و اما الذی یعلن محمد فاذا هز رأسه اضاء لها ما بین المشرق و المغرب و یوضع یده علی رؤس العباد فلا یبقی میت من المؤمنین الا دخلت علیه تلک الفرحة فی قلبه و هو فی قبره و هم یتزاورون فی قبورهم یتباشرون بقیام القائم».
حدیث سی و سوم - حدیث از امام باقر (علیه السلام) از پدرش و از جدش أمیر المؤمنین (علیه السلام) است که در منبر فرمود: خروج نماید مردی از اولاد من در آخر زمان سفید روی مایل به سرخی، شکم دار و وسیع ران و سر مرفقین و منکبین او بزرگ و رشید و به پشت او دو خال به رنگ پوستش و خالی بر روی او مانند خال رسول خدا، و برایش دو اسم است، اسم مخفی احمد و اسم آشکارش محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و زمانی که سر را تکان دهد و جنباند روشن شود برایش آنچه بین مشرق و مغرب است و قرار دهد دستش را بر سر بندگان خدا و باقی نمی ماند مرده ئی از مؤمنین مگر آن که وارد شود بر دل او این شعف و سرور و او در قبرش و ایشان را در قبورشان زیارت نماید و مباشرت کنند به قیام قائم.