سید امیر عطاء الله بن امیر فضل الله حسینی دشتکی شیرازی نیشابوری، محدث هروی ملقب به جمال حسینی و معروف به امیر جمال الدین (یا جلال الدین) از محدثین اهل سنت است که در مدرسه سلطانیه هرات تدریس می کرد. گویند که سرایش محل تردد اعاظم و مجمع افاضل بوده است. مرحوم عاملی در امل الامل (که به شرح حال علمای شیعه پرداخته) و مرحوم شیخ آغا بزرگ در الذریعه او را شیعه دانسته اند. اما صاحب روضات از کتاب روضه الاحباب او فتوا به سنی بودنش داده است و دیگران سنی بودنش را از جهت تدریس کتب اهل سنت که به جهت تقیه انجام می داده است دانسته اند.
وفات او را ۹۱۷ ق و۹۲۶ ق و ۱۰۰۰ دانسته اند. از جمله تالیفات او می توان به کتابهای زیر اشاره کرد: روضه الاحباب فی سیره النبی و الال و الاصحاب، تحفه الاحباب و الاربعون حدیثا من احادیث سید المرسلین فی مناقب امیر المؤمنین. (ریحانه الادب، ج ۳: ص ۳۶۸ - ۳۶۷، معجم المولفین، ج ۶: ص ۲۸۵) کلام در بیان امام مؤتمن محمد بن الحسن. تولد همایون آن در درج ولایت وجوهر معدن هدایت، بقول اکثر اهل روایت، در منتصف شعبان سال ۲۵۵ در سامرا اتفاق افتاد و آن امام ذو الاحترام در کنیت و نام حضرت خیر الانام علیه و آله تحف الصلاه و السلام موافقت دارد و مهدی منتظر و الخلف الصالح، و صاحب الزمان در القاب او منتظم شده است.
در وقت پدر بزرگوار خود پنج ساله بود، حضرت واهب العطایا آن شکوفه گلزار را ماند یحیی بن زکریا (علیه السلام) در حال طفولیت حکمت و کرامت فرمود و در وقت صبا به مرتبه بلند امامت رسانید و صاحب الزمان یعنی مهدی دوران در زمان معتمد خلیفه در سال ۲۶۰ یا ۲۶۶ از نظر فرق برایا غائب شد. (1)

پاورقی :
 (1) نجم الثاقب، ص ۱۶۶ (به نقل از روضه الاحباب).