وقتی هلال ماه محرم الحرام نمایان می شد، امام صادق (علیه السلام) پریشان حال می شدند و دیگر کسی خنده به لب های مبارک ایشان نمی دید و این پریشان حالی تا روز دهم محرم هر روز بیشتر و بیشتر می شد. اما روز دهم دیگر روز غم و اندوه و روز مصیبت ایشان بود.(1)
از ایشان (علیه السلام) پرسیدند : آقای من! به فدایتان شوم ... وقتی کسی می میرد یا که کشته می شود، برای او جلسه نوحه می گیرند. اما من مشاهده می کنم که شما و شیعیانتان از اول ماه محرم اقامه جلسه عزا می کنید.
حضرت فرمودند: این چه حرفی است! هنگامی که هلال ماه محرم دمیده می شود ملائکه پیراهن امام حسین (علیه السلام) را آویزان می کنند در حالی که پاره پاره شده از ضربه های شمشیر و آغشته به خون است. ما و شیعیانمان این پیراهن را با چشم بصیرت و نه بَصَر می بینیم ، پس اشک های ما سرازیر می شود.(2)
***********************
منابع :
1- امالی شيخ صدوق، ص 191
2- ثمرات الاعواد، ص 36.37