عن زراره قال: قلت لابی عبدالله (علیه السلام): ما حد الجزیه علی اهل الکتاب و هل علیهم فی ذلک شی ء موظف لایبغی ان یجوزوا الی غیره؟ فقال: ذاک الی الامام ان یاخذ من کل انسان منهم ماشاء علی قدر ماله بما یطبق، انما هم قوم فدوا انفسهم من ان یستعبدوا او یتقلوا، فالجزیه تؤخذ منهم علی قدر ما قدر ما یطیقون له ان یاخذهم به حتی یسلموا، فان الله تبارک و تعالی قال: حتی یعطوا الجزیه عن ید وهم صاغرون (1) و کیف یکون صاغراً و هولا یکترث لما یؤخذ منه حتی یجد ذلاً لما اخذ منه فیالم لذلک فیسلم...؛(2)
زراره می گوید: به امام صادق (علیه السلام) گفتم، حد و اندازه جزیه ای که اهل کتاب می پردازند چیست؟ و آیا بر آنان مقداری مشخص و معین که موظف به پرداخت آن باشند و تجاوز از آن مقدار جایز نباشد، وجود دارد؟ امام در پاسخ فرمود: اختیار جز به دست امام است که از فرد هر چه صلاح دید به قدر توان او بستاند، همانا اهل جزیه کسانی اند که، به خاطر این که به بردگی نروند و یا کشته نشوند فدیه می دهند، پس جزیه به قدر توان آنان از ایشان گرفته می شود، و امام اختیار دارد که از آنان تا آن گاه که مسلمان شوند جزیه بگیرد، خداوند می فرماید: تا با خضوع و تسلیم جزیه را با دست خویش بپردازند و چگونه خاضع و تسلیم جزیه را با دست خویش بپردازند و چگونه خاضع و تسلیم است؟ به او آن چه را از وی گرفته اند کرایه نمی دهند تا ذلت و خواری به خاطر آن چه از او ستانده احساس کند و در نتیجه مسلمان شود.
***********************************
1) توبه، آیه 29.
2) فروع کافی، ج 5، ص 566، ح 1.

نوشتن دیدگاه