از آنجا که تکیه به ستم و ستمگر ظلم محسوب می شود، پذیرش و قبول حق و حقیقت نیز عدل محسوب می گردد، چنانکه در حدیث شریف نبوی صلی الله علیه و آله آمده است:
و ان تقبل الحق ممن جاء به صغیرا کان أو کبیرا.
(میزان الحکمة / ج 2، 470 به نقل از کنزالعمال خبر 43152 با اندک تفاوت)
... و باید حق را از گوینده آن بپذیری کوچک باشد یا بزرگ.
زیرا که حق و عدالت ملازم و همراه یکدیگرند و بعد از حق، چیزی جز گمراهی نیست. زیرا بذر نیکی غیر از نیکی چیز دیگری نمی رویاند، و هرگز از نیکی زشتی و بدی حاصل نمی گردد، هر چند فتنه ها و شبهه ها آن را فرا گیرند. چرا که حق هر زمان که باشد، نورش را ظاهر می سازد و سپیده صبحدم روشن می گردد و بعد از اندک زمانی چهره های فریبگر و ظاهرسازی های دروغین سقوط می کنند، و حق جز برای کسی که از آن فاصله گرفته و عاقبتش را اندیشه نکرده، مخفی نخواهد ماند. پس حق سزاوارترین چیزی است که شایسته پیروی است. حق یکی از نام های خداوند متعال است و مفهوم آن روان انسان را آرامش می دهد و روح وی را تسکین و به قلب او اطمینان می بخشد و در راستای آن، آرزوهای ستمدیدگان و مستضعفین برآورده می شود.
این حق، همان واقعیت و سرشت انسانی است که او را به سوی نیکی روانه کرده و از شر باز می دارد. انسان با وجود آن، از سرزنش وجدان خویش، رهائی می یابد. در حدیث شریف است که:
للحق دولة و للباطل جولة.(33)
برای حق دولتی است و برای باطل جولانی بیش نیست.
راستگویی و امانتداری، و داشتن همت والا و بلند، و عمل به وظایف انسانی از نمونه های حق و دروغ و خیانت، و سستی و سهل انگاری در انجام وظایف، از نمونه های باطل است و منظور از دولت حق، پایداری و ثبات آن است. بنابراین پیروزی همیشه به همراه حق و شکست و خواری همراه باطل است. زیرا تاریخ هیچ ستمگری را سراغ ندارد که خود را ستمگر معرفی کند. بسیاری از نزاع کنندگان هر یک به دنبال وکیل مدافع خود می دوند، در حالی که در باطن خود می داند که حق از جانب کیست. و همیشه کار خود را توجیه نموده و خود را بر حق و طرف مقابل را باطل می پندارند. اما حق و حقیقت بر کسی پوشیده نخواهد ماند و تاریخ در کمین آنان است.
از آنجا که حق دائما با باطل اشتباه می گردد، لازم است که معیار تشخیص آن دو را بشناسیم. و اسلام جامع معیارهای عادلانه و موازین دقیق است طوری که روان انسان را پرورش داده و وجدان وی را بیدار می سازد. و انسان شرافتمند را از طمع ورزی در حقوق مردم، باز می دارد. و معیار حق و باطل، بدست خود انسان است و آن عبارت از مخالفت هوای نفس و موافقت با تقوی است. پس چیزی که مطابق با هوای نفس و بدون تقوی باشد، باطل و از آن نکوهش شده است. و در طول تاریخ اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) همیشه جانب حق را داشته و در راه آن، جان های با ارزش خود را فدا نموده اند. تا آنجا که امام کاظم (علیه السلام) فرمود:
قل الحق ولو کان فیه هلاکک...
(میزان الحکمة / ج 2 / 468 به نقل از بحار / ج 78 / 320)
حق را بگو گرچه منجر به نابودیت شود...
و تاریخ زندگی هر یک از آنان، علیرغم سیاست های شیطانی زمان، پر از فداکاری هاست. و اما کجایند پادشاهان و سیاست های ظالمانه آنها، و فرعون های زمان؟! که تاریخ جز با نفرت از خوشگذرانی، و بی شرمی، و بازیچه قرار دادن عدالت، و واژگون ساختن حقایق، از آنها نام نمی برد. و برعکس آن، از پیامبر و اهل بیتش با روح عدالت خواهی و داشتن انسانیت همیشه بیدار، یاد می برد.

نوشتن دیدگاه