امر چهارم، وجوب احترام قرآن و حرمت اهانت به آن كه بسا موجب كفر مى‌شود، چنانچه مى‌فرمايد: (وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِى اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً)[1]  و وجوب تمسّك به آن، كه احد ثقلين است، چنانچه فرموده: «إِنِّي تَارِکٌ
فِيكُمُ الثَّقَلَينِ: كِتَابَ اللهِ وَعِتْرَتِي، لَن يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الحَوْضَ، مَا إنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا أَبَدَاً»[2]  از احاديث متواتره است و حرمت مسّ كتابت قرآن بدون طهارت،       
چنانچه مى‌فرمايد: (إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِى كِتابٍ مَكْنُونٍ * لا يَمَسُّهُ إِلّاَ الْمُطَهَّرُونَ)[3]  و  
حرمت تنجيس قرآن و وجوب تطهير آن و حسن حفظ قرآن و نگاه به خط قرآن و ساير احترامات آن.
 

[1] .  و پيامبر خدا گفت: «پروردگارا، قوم من اين قرآن را رها كردند». سوره فرقان: آيه 30.
[2] .  «من دو چيز گرانبها در ميان شما مى‌گذارم: قرآن واهل بيتم، تا زمانى كه به اين دو چنگ بزنيد،هرگز گمراه نمى‌شويد واين دو از يكديگر جدا نمى‌شوند تا اينكه در كنار حوض كوثر نزد منآيند». اين حديث از جمله احاديث متواتر بين مسلمانان است كه براى رعايت اختصار فقط به ذكرتعدادى از مصادر اين حديث گرانسنگ از فريقين اكتفا مى‌كنيم. مسند احمد بن حنبل: ج3، ص14؛مسند ابى يعلى: ج2، ص303؛ بصائر الدرجات: ص433؛ المعجم الكبير «طبرانى»: ج5، ص154؛كافى: ج2، ص415؛ امالى صدوق: ص500، ح15؛ مستدرک حاكم: ج3، ص359، ح4769؛ ارشادمفيد: ج1، ص233؛ وسائل الشيعة: ج27، ص34، ح9 و بحار الأنوار: ج10، ص16، ضمن ح12 (بااندكى تفاوت).
[3] .  كه اين پيام قطعاً قرآنى است ارجمند، در كتابى نهفته، كه جز پاك شدگان بر آن دست نزنند. سوره واقعه: آيات 77 ـ 79.