معرفى سوره[1]

[1] .  سوره مباركه تكوير هشتاد و يكمين سوره از قرآن مجيد در ترتيب فعلى و به ترتيب نزول،هشتمين سوره‌اى است كه بعد از سوره مسد و قبل از سوره اعلى در مكه مكرّمه بر نبى مكرّماسلام 9 نازل گرديد. تعداد آيات آن بنا بر همه اقوال 29 آيه است و در اين زمينه اختلافىمشاهده نشده و داراى 104 كلمه و 530 حرف است. اين سوره از نظر حجم، از مُفصلات قرآن و ازنظر تقسيم‌بندى سوره‌ها، جزء سوره‌هاى زمانيه محسوب مى‌شود (سوره‌هاى زمانيه، سوره‌هايىهستند كه با «إذا» آغاز مى‌شود، يعنى سوره‌هاى واقعه، منافقون، انفطار، تكوير، انشقاق، زلزال و نصر).كلمه تكوير مصدر باب تفعيل از فعل «كوّر» و به معناى در هم پيچيده شدن است. علتنامگذارى اين سوره به تكوير ظاهراً اين است كه در اولين آيه آن مسئله در هم پيچيده شدنخورشيد در روز قيامت ذكر شده است. نام ديگر آن «كوّرت» است. در روايات اسلامى سوره «إذاالشمس كورت» ناميده شده است. به نظر مى‌رسد كه اين سوره از سوره‌هايى است كه در اوايلبعثت نازل شده، همچنان كه در متن خود سوره شاهدى بر اين معنا ديده مى‌شود، و آن اين است كهخداى متعال رسول گرامى‌اش را از آنچه دشمنان درباره ايشان مى‌گفتند، منزّه مى‌دارد، و معلوماست كه اتهام‌ها مربوط به اوايل دعوت ايشان است. شأن نزول به خصوصى براى اين سوره نقلنشده است، ولى دقت در آيات آن نشان مى‌دهد كه انكار معاد، نسبت دادن قرآن به تلقينات شيطانو نسبت جنون به آن حضرت، علت نزول اين سوره بوده است.وجه ارتباط سوره تكوير با سوره قبل آن است كه خداوند سبحان، سوره عبس را با ذكر روزقيامت به پايان رسانيد و اين سوره را نيز با ذكر علامات و احوال قيامت شروع نمود. و در هر دوسوره از وحى الهى و قرآن شريف و نيز از فرشتگان حامل وحى تمجيد و تجليل به عمل آمدهاست و در هر دو از آثار قدرت و حكمت الهى ياد شده است.اين سوره با اشارات كوتاه، هيجان‌انگيز و تكان‌دهنده‌اى از حوادث هولناك پايان اين جهان، وآغاز رستاخيز شروع شده و نشانه‌هايى از آنچه در آستانه قيامت به وقوع مى‌پيوندد، بازگو مى‌كند،نشانه‌هايى همچون «در هم پيچيده شدن خورشيد، بى‌فروغ شدن ستارگان، به حركت در آمدنكوه‌ها، فراموش شدن با ارزش‌ترين چيزها، جمع شدن حيوانات وحشى، برافروخته شدن درياها،جفت شدن هر شخص با همسان خود، گشوده شدن نامه‌هاى اعمال، برگرفته شدن پرده از روىآسمان، شعله‌ور شدن دوزخ و نزديك شدن بهشت به پرهيزكاران». سپس به علم انسان به تماماعمال خود در روز قيامت اشاره مى‌كند. البته در خلال اين آيات، يعنى در آيات هشتم و نهم اززنده به گور شدن دختران در زمان جاهليت و اينكه در آخرت از آن‌ها در مورد علت كشته شدنآن‌ها سؤال مى‌شود، سخن به ميان آمده است. ]1 -  14[سپس به بحث درباره حقانيت قرآن و صدق گفتار پيامبر اسلام مى‌پردازد و در حقيقت بر آنچهدر آيات قبل پيرامون معاد آمده است، تأكيد مى‌كند و با ذكر قسمت‌هاى آگاهى‌بخش، مطلب رامؤكد مى‌سازد. بعد از ذكر چند قَسَم بيان مى‌كند كه قرآن سخن فرشته بزرگوارى كه همان جبرئيلامين وحى است و به دنبال آن چند صفت از صفات جبرئيل، كه او نيرومند و مُطاع ]= اطاعت شده[كه چندين هزار فرشته فرمانبردار اويند و هم امين وحى الهى بود را بيان مى‌نمايد. به دنبال آننسبت نارواى جنون كه مشركين و كفار به وجود مقدس پيامبر9 مى‌دادند را از ايشان نفىمى‌كند. در ادامه به ملاقات پيامبر با جبرئيل اشاره و بيان مى‌كند كه پيامبر هر آنچه را از غيبدريافت مى‌كند، بدون كم و كاست و هرگونه بخلى در اختيار مردم قرار مى‌دهد و به يكى ديگر ازتهمت‌هاى مشركان كه مى‌گفتند پيامبر كاهن است و آنچه آورده از شياطين گرفته، پاسخ مى‌دهدكه اين قرآن سخن ديو رانده شده نيست ]15 -  25[.در آيات پايانى مشركان را توبيخ كرده و قرآن را وسيله تذكّر و يادآورى براى همه عالميان ومايه بيدارى كسانى معرفى مى‌كند كه بخواهند به راه راست هدايت شوند و در نهايت به تأثيرمشيّت الهى در سرنوشت بشر و نفى اختيار تام (تفويض) از انسان اشاره مى‌كند ]26 -  29[.

نوشتن دیدگاه