زمانى كه پيامبر (ص) ، بزرگان مهاجر و انصار، از جمله ابو بكر و عمر را براى جنگ با روم، همراه لشكر اُسامه فرستاده بود و بر حضور اين بزرگان، اصرار ورزيده بود و كسى را كه از همراهى با لشكر وى خوددارى كند، لعنت كرده بود و بر اين مطلب، بارها و بارها تأكيد و پافشارى كرده بود. اكنون اگر دقيقاً در همان هنگام، كسانى از افراد اين لشكر را براى امامت، انتخاب كرده و بر اين مسئله، تأكيد كرده باشد، اين، تناقضى آشكار است.
اسنادى كه پيش از اين آورديم، با همۀ اختلافاتى كه با يكديگر داشتند، حادثۀ امامت ابو بكر را به ترتيبى كه آورديم، تصوير مى‌كردند؛ امّا مسئله، به همين شكل، پايان نمى‌پذيرد. اسناد معتبر ديگرى، مسئله را به گونۀ ديگرى نشان مى‌دهند، اگر چه در ابتدا، همه يك شكل دارند؛ يعنى همه مى‌گويند كه امامت ابو بكر، براى نماز به دستور پيامبر (ص) اتّفاق افتاده است. امّا دستۀ دوم از اسناد، نشان مى‌دهند كه نماز جماعت مسلمانان، به امامت ابو بكر، پايان نمى‌پذيرد؛ بلكه اين نماز، به گونه‌اى ديگر، يعنى به امامت شخص پيامبر (ص) ادامه يافته، پايان گرفته است. اين اسناد، در بارۀ اين كه نماز، چگونه از امامت ابو بكر به امامت پيامبر خدا (ص) انجاميده است، ساكت‌اند و ما بايد آن را در جايى ديگر بيابيم.