38     «أَ يَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ»

ترجمه:
38. آيا طمع دارند هر فردى از آن‏ها كه داخل كنند او را در بهشت پر نعمت؟[1]
 

تفسير:
هيهات هيهات ببينند كار به كجا مى‏كشد كه پسر سعد صبح عاشورا خطاب به
لشكرش مى‏كند: «يا خيلَ اللّه‏ِ، ارْكَبي وَ ابْشِري بالْجنّةِ»[2] كار به جايى برسد كه العياذ [باللّه‏]
على عليه‏السلام را كافر بشمارند و حسين عليه‏السلام را خارجى خطاب كنند و اموالش را جزو غنائم
دار الحرب بدانند و شيعيان را مشرك بگويند و جان و مال آن‏ها را مباح بدانند و خود
را اهل سنت و جماعت بشمارند و اهل سعادت و نجات و بهشت پندارند و عاشورا را
عيد بزرگ خود قرار دهند و حوائج ساليانه خود را در آن روز تدارك كنند، و ورود
عيال ابى عبداللّه‏ عليه‏السلام را به شام جشن بگيرند و قتل خارجى را به يكديگر تبريك گويند
و امثال اين‏ها و مع ذلك: «أَ يَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ».
*    *    *

[1].  ترجمه ديگر: آيا هر يك از آنان طمع مى‏بندد كه در بهشت پر نعمت در آورده شود؟
 
[2].  اى لشكر خدا، سوار بر اسب شويد و به بهشت بشارت دهيد. ر.ك: مقتل الحسين«ابى مخنف»: ص104؛ أنساب الأشراف: ج3، ص184؛ ارشاد مفيد: ج2، ص89 و إعلام الورى: ج1، ص454.

نوشتن دیدگاه