ماه پانزده شبه دامن خود را جمع كرده، ميدان آسمان را ترك مى گفت، وهاله آن با نماى اندوهبارى همچون اشك از چشم آسمان مى غلطيد.
تاريكى اندام سنگين خود را به ماوراء افق ها مى كشيد ولحظه اى بعد در وديوار شهر تاريخى (سامرا) نقاب سياه ظلمت را كنار زده، سپيده دم پيشانى خود را به ريگزارهاى تفتيده صحرا وگردنه تپه ها مى سائيد. نسيم صبحگاهى بوسه بر لب دجله وصورت نخلهاى پير وجوان مى زد، گوئى دنيا مى خواست جلال وشكوه خاصى به خود بگيرد.
اولين اشعه طلائى روز، چون تيرى خون آلود سينه سياه افق را شكافت، صداى مؤ ذن اوج گرفت ودر همه جا طنين انداخت:
الله اكبر، الله اكبر
دروازه سحر باز شد، صبحى خجسته، روزى مبارك، روزى كه با تمام روزها متفاوت بود. هنوز نداى عظمت خدا گوش جان را نوازش مى داد كه در يكى از خانه هاى شهر تاريخى (سامرا) طفلى به دنيا آمد، كه او هم بلافاصله سرود عظمت خدا را بر لب راند، انگشت سبابه خود را به سوى آسمان بلند كرد وگفت:
الحمد لله رب العالمين، وصلى الله على محمد وآله.(42)
شادى سرور بر همه جا دامن كشيد وبرق شعف از ديدگان مادر بيرون مى زد، پدر در حالى كه موج نشاط از جام چشمانش فرو مى ريخت چنين گفت:
الحمدلله الذى لم يخرجنى من الدنيا حتى ارانى الخلف من بعدى، اشبه الناس بر سول الله خلقا وخلقا، يحفظه الله تبارك وتعالى فى غيبته، ويظهره، فيملا الارض قسطا وعدلا، كما ملئت جورا وظلما:
(سپاس وستايش خداوندى را كه مرازنده نگه داشت، تا جانشينم را كه از منست ودر سيرت وصورت شبيه ترين مردم به رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) است، با چشم خود ببينم. خدايش او را در پشت پرده نگه مى دارد وسپس ظاهر مى شود وزمين را پر از عدل وداد مى كند آن چنانكه پر از ظلم وستم شده است).(43)
سخنان پدر بدينسان پايان يافت. آب در گلوى (حكيمه) (عمه امام حسن عسكرى (عليه السلام) خشكيده بود، وحيرت وتعجب بر چهره ها نقش شگفت زده بود، نفس ها از سينه هابيرون نمى آمد، واشكى از شوق وتعجب در چشمها گردش مى كرد.
فضيلت وشرف همچون سايه اى سنگين بر سر مولود بال گسترده بود، ودر سيمايش موجى از لبخند در درياى اشك شنا مى كرد.
او هنوز در آغوش گهواره آراميده بود، به (ابو نصر خادم) فرمود: (مرا مى شناسى؟ من خاتم اوصياء هستم، خداوند به وسيله من، بلاها را از اهل وشيعه ام دفع مى كند).(44)
غريو عظيم وروح بخشى كه از دهانه گلويش بلند مى شد، عظيم تر وشكوهمندتر از هر صدايى در جهان، امواج فريادش را پراكنده ساخت تا دنيا را زير موج خويش نهان سازد.
كسى جراءت نمى كرد به نوزاد نزديك شود،او دنيايى از عظمت را با خود آورده بود.
او پيش از آفتاب چشم به اين جهان گشود، تا هميشه آفتاب را پشت سر قرار دهد.
بدين ترتيب تولد شگفت انگيزترين انسان تحقق يافت. واين لحظه پر شكوه در 15 شعبان 255 هجرى اتفاق افتاد.(45)
او چند لحظه بعد، غيبت 74 ساله خود راكه (غيبت صغرى) ناميده مى شود.(46) آغاز كرد ودستى نيرومند در آستين غيبت فرو رفت.
در دوران غيبت صغرى شيعيان مى توانستند به توسط نواب خاص آن حضرت: عثمان بن سعيد، محمد بن عثمان، حسين بن روح نوبختى وعلى بن محمد سمرى پرسشها ومشكلات خود را به ناحيه مقدسه برسانند وپاسخهاى لازم را دريافت نمايند. ولى با در گذشت چهارمين نائب خاص در نيابت خاصه بسته شده وشيعيان به دستور آن حضرت موظف شدند كه در مسائل شرعى به (نواب عام) يعنى مراجع تقليد مراجعه كرده، در رويدادها ومسائل اجتماعى به فتواى آنها عمل كنند.(47)
وبدين ترتيب حجت در پشت پرده غيبت پنهان گرديد، تا روزى پس از سپرى شدن غيبت كبرى ظهور كند وبه جنايت وخيانت انسانها خاتمه دهد وپرچم توحيد را بر فراز كره خاكى به اهتزاز درآورد.
پاورقی:
(42) غيبت شيخ طوسى: ص 147، كمال الدين: ص 430، اعلام الورى: ص 395.
(43) اعلام الوارى: ص 291، كفايه الاءثر: ص 291.
(44) كشف الغمه: ج 3 ص 407.
(45) غيبت شيخ طوسى: ص 137 - 152.
(46) شيخ مفيد در ارشاد تصريح مى كند كه (غيبت صغرى) از روز تولد حضرت ولى عصر - عجل الله تعالى فرجه الشريف - حساب مى شود تا روز وفات آخرين نائب خاص آن حضرت، ودر نتيجه غيبت صغرى 74 سال كامل است.
(47) در مورد لزوم تقليد از مراجع عاليقدر مرحوم شيخ حر عاملى 48 روايت با ذكر سند در كتاب شريف (وسائل الشيعه) ج 18 ص 98 - 111 آورده است.
