10     «وَ الَّذِينَ جاءُو مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لاِءِخْوانِنَا الَّذِينَ
          سَبَقُونا بِالاْءِيمانِ وَ لا تَجْعَلْ فِى قُلُوبِنا غِلاًّ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنا إِنَّكَ
          رَؤفٌ رَحِيمٌ»

ترجمه:
10. و كسانى كه آمدند و هجرت كردند بعد از اين مهاجرين و به شرف اسلام
مشرّف شدند و مى‏گفتند: پروردگار ما، بيامرز ما را كه مدّتى در شرك بوديم و همچنين
برادران ما را كه پيش از ما به شرف اسلام مشرّف شدند كه آن‏ها هم قبلاً مشرك بودند،
آن‏ها را هم بيامرز، و قرار مده در قلوب ما كينه و عداوتى از براى كسانى كه ايمان
آورده‏اند. پروردگار ما، محققاً تو رئوف و مهربانى[1].
 
تفسير:
[اسلام كينه‏ها را مى‏زدايد]
«وَ الَّذِينَ جاءُو مِنْ بَعْدِهِمْ» مهاجرينى كه بعد از آن‏ها به شرف اسلام مشرّف
شدند، چه قبل از فتح مكّه بوده يا بعد، چه از مشركين بودند يا از ساير كفّار. «يَقُولُونَ
رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لاِءِخْوانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونا بِالاْءِيمانِ»زيرا تمام ما در ضلالت و شرك و
كفر بوديم، و بحمد اللّه‏ و بفضله و لطفه هدايت شديم و مسلمان شديم. «وَ لا تَجْعَلْ
فِى قُلُوبِنا غِلاًّ لِلَّذِينَ آمَنُوا» وَلَو در اين جنگها[ى ]بدر، احزاب، اُحُد، پدران
و برادران و اولادها و خويشان ما را كه مشرك و كافر بودند كشتند.
«رَبَّنا إِنَّكَ رَؤفٌ رَحِيمٌ»[2] از رحمت و رأفت خود بود كه موفّق به ايمان شديم

و رسول تو فرمود: «الاْءسلامُ يَجُبُّ ما قَبلَهُ»[3] حال هم بيامرز ما را وَلَو به دست ما چه
اندازه اذيّت به پيغمبر تو كرديم، بلكه بسا مسلمين به دست ما كشته شده‏اند.

[1].  ترجمه ديگر: و نيز كسانى كه بعد از آنان [= مهاجران و انصار] آمده‏اند و مى‏گويند: «پروردگارا، بر
ما و بر آن برادرانمان كه در ايمان آوردن بر ما پيشى گرفتند ببخشاى، و در دل‏هايمان نسبت به كسانى كه ايمان آورده‏اند هيچ گونه كينه‏اى مگذار. پروردگارا، راستى كه تو رئوف و مهربانى.
 
[2].  رئوف: اين واژه از اسماء خداوند و به معنى «مهربان» مى‏باشد كه وزن صرفى آن ـ صفت مشبهه ـ بر دوام آن دلالت دارد و در قرآن كريم يازده بار تكرار شده است. (بقره:143،207؛ آل عمران:30؛ توبه: 117، 128؛ نحل:7، 47؛ حج: 65؛ نور: 20؛ حديد: 9 و آيه فوق). اين اسم از اسماء خداوند مى‏باشد كه به تفسيرى اخصّ از رحيم است، چه رحمت مندرج در رئوف براى احبّا وجود دارد. از طرف ديگر نيز در صفت رحيم، فقر و استعداد در مرحوم معتبر است؛ در حالى كه رئوف خواست فاعل، بدون اعتبار امر بالذاتى در مرحوم، اعتبار مى‏گردد. اعتبار اين صفت در موجودات امكانى با حصول افعال در نفس فاعل به وقوع مى‏پيوندد كه در خداوند اين امر قابل اعتبار نيست. ر.ك: دانشنامه قرآن، مدخل «رئوف».
 
[3] . اسلام آنچه را پيش از خود بوده است، مى‏بخشايد. ر.ك: الإيضاح: ص506؛ المجازات النبوية «شريف رضى»: ص54 و بحارالأنوار: ج21، ص115.

نوشتن دیدگاه