معرفى سوره[1]
[1]. سوره مباركه حشر پنجاه و نهمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و يكصد و يكمين
سورهاى است كه بعد از سوره بيّنه و قبل از سوره نور در مدينه منوره بر پيامبر گرامى اسلام نازل شد. اين سوره مشتمل بر 24 آيه و 445 كلمه و 1913 حرف مىباشد. نام سوره از آيه دوم آن گرفته شده كه سخن از «حشر» يعنى اجتماع يهود براى كوچ كردن از مدينه يا حشر مسلمين براى بيرون راندن آنها به ميان آمده است. نام ديگر سوره را بنى نضير گفتهاند، چرا كه اكثر آيات آن راجع به ايشان است. سوره حشر سومين سوره از سورههاى هفتگانه مسبحات است كه با تسبيح خداوند شروع شده و پايان آن نيز تسبيح الهى است. از نظر حجم از گروه سورههاى طوال در سورههاى مُفصلات و كمى كمتر از يك حزب است.
اين سوره با سخن از تسبيح و تنزيه همه موجودات در برابر خداوند عظيم و حكيم شروع مىشود و در ادامه، ماجراى درگيرى مسلمانان را با يهود پيمانشكن مدينه بازگو مىكند. سه قبيله از يهوديان به نامهاى بنى نضير، بنى قريظه، بنى قنيقاع به مدينه هجرت كردند و با پيامبر پيمان عدم تعرض بستند. اما بعد از جنگ اُحد گروهى از آنان با مشركان مكه عليه مسلمانان توطئه كردند كه پيامبر آگاه گرديد و با آنان برخورد كرد و يهوديان پذيرفتند كه ترك ديار كنند با زنان و فرزندانشان و از مدينه خارج شوند. و در خيبر سكنا گزينند، اين اخراج در آيه اول سوره به حشر اول تعبير شده. اما اخراج دوم يهوديان، از خيبر به شام منتقل شدند. آيات [1 ـ 10].
بخش ديگرى از سوره كه آيات 11 ـ 17 سوره را تشكيل مىدهد، داستان منافقان مدينه است كه با يهود در اين برنامه و توطئه عليه مسلمانان همكارى نزديك داشتند و وعدهها و راهكارهايى مطرح مىكند كه جلوى پاى يكديگر مىگذاشتند. در نهايت اين قبيل اعمال را موجب گرفتارى و نفوذ شيطان در دورن انسان مىداند كه نتيجه آن آتش جاودان است.
بخش پايانى سوره مشتمل بر يك سلسله اندرزها و نصايح كلى به عموم مسلمانان است و نتيجهاى است بر مطالب گذشته كه مسلمانان را سفارش به تقوا و ذخيره توشه آخرت مىكند. همچنين به عظمت و شوكت قرآن و تأثير آن در پاكسازى روح و جان اشاره كرده و با شمردن قسمت مهمى از اوصاف جمال و جلال خدا و اسماى حسناى او كه به انسان در طريق معرفة اللّه كمك شايانى مىكند، سوره را ختم مىكند. [آيات 18 ـ 24].
معرفى سوره
- بازدید: 910