معرفى سوره[1]

[1] .  سوره مباركه واقعه پنجاه و ششمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و چهل و ششمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره طه ، و قبل از سوره شعرا در مكه مكرمه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده و مشتمل بر نود و شش آيه و 378 كلمه و 1703 حرف مى‏باشد. نام سوره از آيه اول آن كه از نام‏هاى قيامت است گرفته شده است و از نظر حجم از سوره‏هاى مُفصلات از گروه طوال است و در حدود نصف حزب است . اين سوره اولين سوره از هفت سوره زمانيه است كه با كلمه « إذا » آغاز مى‏شوند .
اين سوره، قيامت كبرى را كه در آن، مردم دوباره زنده مى‏شوند و به حسابشان رسيدگى شده جزا داده مى‏شوند شرح مى‏دهد. نخست مقدارى از حوادث هول‏انگيز آن را ذكر مى‏كند ، حوادث نزديك‏تر به زندگى انسان و نزديك‏تر به زمين كه در آن زندگى مى‏كرده مى‏فرمايد : اوضاع و احوال زمين دگرگون مى‏شود و زمين بالا و پايين و زير و رو مى‏گردد ، زلزله بسيار سهمگين زمين، كوه‏ها را متلاشى و چون غبار مى‏سازد [1 ـ 6] .
          در ادامه، مردم را به سه دسته سابقون و اصحاب اليمين و اصحاب الشمال تقسيم نموده سرانجام كار هر يك را بيان مى‏كند 7 ـ 9.
          1. سابقين [آيات 10 ـ 26]
          در اين قسمت بحث مشروحى پيرامون مقامات مقرّبين و انواع پاداش‏هاى آن‏ها در بهشت مى‏كند از جمله باغستان‏هاى پر نعمت ، تخت‏هاى جواهرنشان ، به خدمت گرفتن پسران جوان ، انواع ميوه‏ها و گوشت پرندگان ، حوريان بهشتى ، خيال راحت و آسوده نسبت به حرف‏هاى لغو و بيهوده .
     2. اصحاب اليمين [آيات 27 ـ 40]
          در اين بخش نيز بحث مبسوطى درباره گروه دوم يعنى اصحاب اليمين و انواع مواهب الهى بر آنان مى‏كند و بيان مى‏دارد كه براى آنان است كه نامه عملشان به دست راستشان داده مى‏شود و در سايه سدرى بى‏خار به سر مى‏برند ، و درختان ميوه بسيار با سايه‏هاى گسترده ، آبشارهايى كه هيچ وقت خشك نمى‏شوند ، جايگاهى بلند در كنار همسران بلند مرتبه .
          3. اصحاب شمال [آيات 41 ـ 57]
          در اين قسمت بحث قابل ملاحظه‏اى درباره اصحاب شمال و مجازات‏هاى دردناك آن‏ها در دوزخ دارد كه از جمله عذاب‏هايى كه در انتظار ايشان است عبارتند از : نامه عملشان به دست چپ داده مى‏شود ، باد گرم و آب داغ و جوشان ، زير سايه‏اى از دود سياه قرار دارند ، درخت زقوم ، نوشيدن آب جوشان و متعفن ، هيچ وقت رفع عطش از آن‏ها نشود كه اين عذاب پذيرايى آنان است در روز قيامت .
          بخش پايانى سوره ذكر دلايلى است مختلف پيرامون مسأله معاد از طريق بيان قدرت خداوند ، خلقت انسان از نطفه ناچيز ، تجلى حيات در گياهان ، نزول باران ، فروغ آتش و در ادامه ترسيمى را از حالت احتضار و انتقال از اين جهان به جهان ديگر كه مقدمه رستاخيز است بيان مى‏دارد و نظر اجمالى ديگرى براى پاداش و كيفر مؤمنان و كافران دارد و سرانجام با ذكر پروردگار عظيم سوره را پايان مى‏دهد . [آيات 58 ـ 96]

نوشتن دیدگاه