فرقه محمديه پس از وفات ابو جعفر محمد بن على الهادى (254 ه)، (برادر امام حسن عسکرى (عليه السلام)) به مهدويت وامامت وى قايل شدند؛(12) با اين که وى در حيات پدر بزرگوارش وفات کرده است. او نزديک سامرا مدفون است وآرامگاه او در نزديکى قريهِ بلد معروف به بقعهِ سيد محمد مى باشد.(13)
ايشان از بزرگان سادات وصاحب کرامات متواتر است؛ حتى برخى از اهل سنت واعراب باديه به غايت به او احترام مى گذارند، از جنابش مى ترسند، هرگز قسم دروغ به او نمى خورند وپيوسته از اطراف براى او نذورات مى برند. بيشتر دعاوى در سامرا واطراف آن، با قَسَم به او حل مى شود ومکرر ديده مى شود که چون موردى براى سوگند خوردن پيش مى آمد، سوگند به او مال را به صاحبش مى رساند ومنکران وغاصبان از خوردن قسم دروغ صدمه مى ديدند.(14)
فرقه محمديه استدلال مى کردند که امام هادى (عليه السلام) امام عسکرى (عليه السلام) جعفر را به عنوان وصى معرفى نکرده اند وهيچ کس حق ندارد خود را امام بداند. از طرفى امام هم بدون جانشين از دنيا نمى رود؛ پس چنين نتيجه گيرى مى کردند که چون قطع امامت وبى اعتبارى آن ممنوع شده، از اين رو ناچار بودند به امامت محمد بن على رجوع کنند؛ که اين امر باعث شد عده اى او را قائم (مهدى) بدانند وبرخى تا آن جا پيش رفتند، که مرگ او را منکر شدند.(15) البته بايد يادآورى کرد که خود محمد بن على هرگز چنين ادعايى نکرده بود.
پاورقی:
(12) الغيبه، شيخ طوسى، ص 192 (وفيهم من قال: المهدى هو اخوه محمد بن على الهادى) وص 198 (اما المحمديه الذين قالوا بامامه محمد بن على العسکرى وانه حى لم يمت).
(13) همان، ص 198 (پاورقى).
(14) نجم الثاقب، محدث نورى، ص 216.
(15) تاريخ سياسى غيبت امام دوازدهم (عليه السلام)، دکتر جاسم حسين، ترجمه: دکتر محمدتقى آيت اللهى، ص 108، چاپ دوم، انتشارات امير کبير، 1377.
