22     «وَ أَمْدَدْناهُمْ بِفاكِهَةٍ وَ لَحْمٍ مِمّا يَشْتَهُونَ»

ترجمه:
22. پى در پى مى‏دهيم آن‏ها را به ميوه‏ها و اثمار و لحوم از آنچه متمايل
باشند[1].
 
تفسير:
[بهشتيان نه گرسنگى دارند و نه سيرى]
«وَ أَمْدَدْناهُمْ» «مد» به معنى كشش است، يعنى دنبالؤ يكديگر كه قطع و فصل
نمى‏شود. «بِفاكِهَةٍ وَ لَحْمٍ» نظر به اينكه در بهشت هيچ‏گونه اَلَمى[2] و مرضى نيست،
اهل بهشت نه گرسنه مى‏شوند كه اَلمِ گرسنگى پيدا كنند و نه سير مى‏شوند كه ديگر
متمايل نباشند نه از مأكولات آن و نه از مشروبات آن و نه از منكوحات آن، چنانچه
مى‏فرمايد: «أُكُلُها دائِمٌ وَ ظِلُّها»[3] زيرا سفل و ثقالت ندارد[4]، و «فاكهه» ميوه‏هاى
بهشتى كه تمام اقسام ميوه‏ها به اشجار بهشت ثابت است، هر چه بگيرند باز جاى خود
مى‏آيد. تمام شدن و كم شدن ندارد و همچنين لحوم بهشت كه در جاى ديگر
مى‏فرمايد: «وَ فاكِهَةٍ مِمّا يَتَخَيَّرُونَ * وَ لَحْمِ طَيْرٍ مِمّا يَشْتَهُونَ * وَ حُورٌ عِينٌ * كَأَمْثالِ اللُّؤلُؤ
الْمَكْنُونِ»[5].

«مِمّا يَشْتَهُونَ» آنچه متمايل باشند در بهشت موجود است: «وَ فِيها ما تَشْتَهِيهِ
الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ»[6].

[1] .  ترجمه ديگر: با هر نوع ميوه و گوشتى كه دلخواه آن‏هاست آنان را مدد و تقويت مى‏كنيم.
 
[2] .  اَلَم: درد، رنج.
 
[3] .  ميوه و سايه‏اش پايدار است. سوره رعد: آيه 35.
 
[4] .  ظاهراً مراد مؤلف محترم اين است كه اضافه غذاها و ميوه‏هاى بهشتى در بدن تبديل به مدفوع نمى‏شود و در خوردن آن نيز سنگينى و مشقت مانند خوردن غذاهاى دنيوى احساس نمى‏شود.
 
[5] .  و ميوه از هر چه اختيار كنند. و از گوشت پرنده هر چه بخواهند و حوران چشم درشت، مثل لؤلؤنهان ميانِ صدف. سوره واقعه: آيات 20 - 22.
 
[6] .  و در آنجا آنچه دل‏ها آن را بخواهند و ديدگان را خوش آيد، هست. سوره زخرف: آيه 71.

نوشتن دیدگاه