13     «يَوْمَ يُدَعُّونَ إِلى نارِ جَهَنَّمَ دَعًّا»
14     «هذِهِ النّارُ الَّتِى كُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ»

ترجمه:
13. روزى كه دفع مى‏كنند آن‏ها را به سوى آتش جهنم، دفع به عنف و به سختى.
14. و به آن‏ها مى‏گويند: اين است آن آتشى كه بوديد شما به او تكذيب
مى‏كرديد[1].

تفسير:
«يَوْمَ يُدَعُّونَ» يعنى يدفعون. فرق است بين رفع و دفع. دفع دور انداختن است
و رفع برداشتن. و دع به معنى دفع است، يعنى آن‏ها را مى‏اندازند و دور مى‏كنند «إِلى
نارِ جَهَنَّمَ» دافع، ملائكؤ غضب الهى هستند كه مأمور مى‏شوند، كه مى‏فرمايد: «خُذُوهُ
فَغُلُّوهُ * ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ * ثُمَّ فِى سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً فَاسْلُكُوهُ»[2].
«دَعًّا» چه انداختنى! به جبر و عنف و شدت و سختى كه مى‏فرمايد: «خُذُوهُ
فَاعْتِلُوهُ إِلى سَواءِ الْجَحِيمِ * ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذابِ الْحَمِيمِ * ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ
الْكَرِيمُ»[3] شرحش گذشت كه اعتلى به معنى عنف و شدت است[4].
 
[دو گروه جهنمى]
«هذِهِ النّارُ الَّتِى كُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ» اين هم كلام ملائكه است كه به آن‏ها
مى‏گويند. و مكذّب نار دو دسته‏اند: يك دسته، كه منكر معاد و بعث و نشور و بهشت
و جهنم هستند كه مى‏گويند: «أَفَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ * إِلاّ مَوْتَتَنَا الْأُولى وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ»[5].
دسته دوم، خود را اهل بهشت مى‏پندارند و از عذاب مصون مى‏شمارند، مثل يهود و
نصارا و بسيارى از فِرَقِ ضالّه و دُعاة باطله و معاندين.
*    *    *
 

[1] .  ترجمه ديگر: روزى كه به سوى آتش جهنّم كشيده مى‏شوند چه كشيدنى13 و به آنان مى‏گويند:
اين همان آتشى است كه دروغش مى‏پنداشتيد14.
 
[2] .  بگيريد او را در غُل كشيد. آنگاه ميان آتشش اندازيد. سپس در زنجيرى كه درازى آن هفتاد گز
است وى را در بند كشيد. سوره حاقه: آيات 30 - 32.
 
[3] .  او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد. آنگاه از عذاب آب جوشان برسرش فرو ريزيد. بچش
كه تو همان ارجمند بزرگوارى. سوره دخان: آيات 47 - 49.
 
[4] .  ر.ك: همين تفسير: ج19، ص 481، ذيل تفسير آيات 47 - 49 سوره دخان.
 
[5] .  آيا ديگر روى مرگ نمى‏بينيم، جز همان مرگ نخستين خود؟ و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟! سوره صافات آيات 58 - 59.

نوشتن دیدگاه