معرفى سوره[1]
[1] . سوره طور پنجاه و دومين سوره مباركه قرآن كريم است در مصحف فعلى و هفتاد و ششمين
سورهاى است كه بعد از سوره زمر و قبل از سوره ملك در مكه معظمه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده است. اين سوره مشتمل بر چهل و نه آيه و 313 كلمه و 1324 حرف مىباشد . هشتمين سوره از سورههايى است كه با سوگند آغاز مىشوند و از نظر حجم از سورههاى مُفْصلات و از گروه طوال يعنى سورههاى نسبتاً كوچك و بخشى از يك حزب است .
غرض سوره تهديد وانذار كسانى است كه هر آيتى را تكذيب نموده و همواره با حق، عناد مىورزند ، مىخواهد اينگونه كفار را به عذابى كه براى روز قيامتشان آماده كرده بيم دهد و به همين منظور با سوگندهاى غليظ از وقوع چنين عذابى و تحقق آن در قيامت خبر مىدهد . ابتدا پنج سوگند ياد مىكند و بعد متذكر مىشود كه عذاب الهى حتمى است و از آن گريزى نيست و سپس پارهاى از صفات آن عذاب را بيان مىكند و تكذيب كنندگان آن را توبيخ و وعده عذابِ سخت و آتشِ جهنم مىدهد . [آيات 1 ـ 16]
در مقابل، قسمتى از نعمتهاى اهل نعيم كه همان متقين هستند را شرح مىدهد كه براى آنها باغهاى بهشتى و حورالعين و غلمان پسران بهشتى خواهد بود و در ادامه، سؤالِ اهلِ بهشت را از يكديگر مبنى بر علت اين همه نعمت را بيان مىكند كه خودشان جواب مىدهند كه دليل اين همه فضل و رحمت الهى خوف از عذاب و ذكر دائمى پروردگار است . [آيات 17 ـ 27]
در بخش ديگرى به پيامبر يادآورى مىكند كه به مشركان بگويد كه وى به لطف پروردگار، كاهن و ديوانه نيست و تصور مشركين كه او را شاعر و مجنون مىخوانند را شديداً رد مىكند و آنان را گروهى سركش مىداند كه ايمان نمىآورند و با ايشان به تحدّى برخاسته كه اگر راست مىگويند سخنى مانند قرآن بياورند يا آسمان و زمين بيافرينند و در ادامه نسبتهاى ناروايى كه ايشان به خدا و رسول مىدادند را سركوب مىكند و به آنان وعده عذاب يوم الحساب مىدهد. در پايانِ سوره با نوايى زيبا، پيامبر را به صبر و پايدارى در مقابل ايشان و ذكر و شبزندهدارى امر مىكند. [آيات 28 ـ 49]
معرفى سوره
(زمان خواندن: 2 - 3 دقیقه)