در زمان علاّمه حلى رضوان اللّه تعالى عليه يکى از مخالفين واهل سنّت کتابى در ردِّ مذهب شيعه نوشته بود ودر مجالس عمومى وخصوصى خويش از آن بهره گرفته، افراد زيادى را نسبت به طريقه اماميّه بدبين وگمراه مى نموده است.
از طرفى کتاب را هم در اختيار کسى نمى گذاشته تا در دست دانشمندان شيعه قرار بگيرد وجوابى بر آن ننويسند وايرادى وارد نکنند.
علاّمه حلّى با آن عظمت قدر وجلال علمى، به دنبال وسيله اى براى به دست آوردن آن کتاب به مجلس درس آن مخالف مى رود وبراى حفظ ظاهر خود را شاگرد او مى خواند وبعد از مدتى علاقه ورابطه استاد وشاگردى را بهانه مى کند وتقاضاى دريافت آن کتاب را مى نمايد.
آن شخص در يک حالت عاطفى قرار مى گيرد وچون نمى تواند دست ردّ بر سينه او بزند لاجرم مى گويد:
من نذر کرده ام که کتاب را جز يک شب به کسى واگذار نکنم علاّمه به ناچار مى پذيرد وهمان يک شب را غنيمت مى شمرد آن شب با يک دنيا شعف وخرسندى به رونويسى آن کتاب قطور مى پردازد!! نظر او اين بود که هرچه مقدور شد از آن کتاب را يادداشت نموده وسپس؟ در فرصتى به پاسخش اقدام نمايد.
اما همين که شب به نيمه مى رسد. او را خواب فرا مى گيرد در همين هنگام ميهمان جليل القدرى داخل اطاق او مى شود وبا او هم صحبت مى گردد وپس از صحبتهائى مى فرمايد:
علاّمه تو بخواب ونوشتن را به من واگذار.
علاّمه بى چون وچرا اطاعت مى کند وبه خواب عميقى فرو مى رود. وقتى از خواب برمى خيزد، از ميهمان نورانيش اثرى نمى بيند! چون به سراغ نوشته اش مى رود، کتاب را مى بيند که به صورت تمام وکمال نوشته شده است ودر پايان آن، نقشى را به عنوان امضاء چنين مشاهده مى کند:
کَتَبهُ الْحُجَّة:
(حجت خدا آن را نگاشت).

نوشتن دیدگاه