يكى از تمايلات فطرى بشر محبت به امورى است كه موجب كمال اوست و عداوت و تنفر از امورى است كه ضد كمال اوست و يكى از دستورات مهم دين براى رسيدن به كمال حقيقى ابراز محبت به خدا و اولياء او و هر چيزى است كه او را با ايشان مرتبط گرداند و نيز ابراز عداوت و تنفر از هر چيزى است كه ضد خداوند و اوليائش مى باشد و يكى از راههاى اين ابراز محبت و عداوت طلب مغفرت از خداوند براى دوستان دينى و دعا براى نابودى دشمن خود كه دشمن خداوندست ، مى باشد و براى طلب مغفرت براى ديگران علاوه بر اين آثار ديگرى است كه عبارتند از:
الف - وسعت روحى پيدا كردن : پس از توجه به معناى طلب مغفرت ، معلوم مى شود كه طلب مغفرت براى ديگران از درگاه غفاريت كريمانه خداوند موجب مى شود كه روح انسان وسعت پيدا كرده به گونه اى كه راضى و طالب است كه كمالات الهى عموميت پيدا كرده و در ديگران نيز ظهور كند و آنها از آن برخوردار گردند، از اين جهت ملائكه كه وسايط فيض الهى هستند براى موجودات پايين تر از خود، هم براى تمامى انسانها از خداوند متعال طلب مغفرت (1550) مى كنند به لحاظ ارسال اسباب مغفرت براى ايشان كه همان تشريع دين و ارسال رسولان باشد، و هم براى مؤ منين طلب مغفرت و رحمت مى كنند به لحاظ تخلف ايشان از دستورات الهى ، و به خداوند عرض مى كنند: فاغفر للذين تابوا و اتبعوا سبيلك وقهم عذاب الجحيم ربنا و ادخلهم جنات عدن التى و عدتهم و من صلح من آبائهم و ازواجهم و ذرياتهم انك انت العزيز الحكيم وقهم السيئات (1551)، (پس ‍ ببخش كسانى را كه توبه كرده و از راهت تبعيت كردند و ايشان را از عذاب جهنم حفظ كن ، پروردگارا، ايشان و پدران و همسران و فرزندان صالح ايشان را داخل كن به بهشتهاى جاودانى كه به ايشان وعده دادى زيرا تو عزيز حكيم مى باشى ، و ايشان را از گناهان حفظ كن ) و همچنين به پيامبر رحمتش امر(1552) مى كند كه براى مؤ منين از خداوند طلب مغفرت كن و منطق مؤ منين را طلب مغفرت براى سابقين از اهل ايمان بيان (1553) كرده است ، و هر مقدار شخص وسعت روحيش نسبت به افاضه كمالات از حق تعالى بيشتر باشد طلب مغفرتش وسيع تر است همان طور كه قرآن كريم از حضرت نوح (1554) و حضرت ابراهيم (1555) على نبينا و آله و عليهماالسلام طلب مغفرت براى جميع مؤ منين و مؤ منات را در قيامت نقل مى كند، و همچنين بستگى دارد كه گناه و عيب نزد او داراى چند درجه باشد تا طلب مغفرت او نسبت به همان درجه معنا پيدا كند، از اين جهت از طرف ائمه عليهم السلام هم نسبت به طلب مغفرت براى ديگران دعاهايى رسيده (1556) است و هم نسبت به درجه طلب مغفرت .
ب : بخشيده شدن طالب مغفرت : يكى از عنايتهاى مخصوص خداوند متعال به بندگان مؤ منش آن است كه براى آمرزيدن ايشان دنبال بهانه مى گردد و يكى از بهترين بهانه ها طلب مغفرت براى مؤ منين است تا با اين اظهار، طلب خود را براى پاك شدن از آلودگيها، به خداوند نشان دهيم و او صدق انسان را ببيند، تا زمينه پاك شدن فراهم شود و هر مقدار اخلاص در خواستن بيشتر باشد عنايت الهى براى برطرف شدن موانع روحى و گناهان بيشتر خواهد بود از اين جهت امام صادق عليه السلام مى فرمايد: من قدم اربعين رجلا من اخوانه فدعالهم ثم دعا لنفسه استجيب له فيهم و فى نفسه (1557)، (كسى كه در دعا چهل نفر از برادرانش را بر خويش مقدم كند سپس براى خويش دعا كند، دعاى او درباره ايشان و درباره خويش ‍ مستجاب مى شود).
ج : بخشيدن طالب مغفرت : يكى از زمينه هاى بسيار خوب براى بخشيده شدن گناهان انسان ، بخشيدن لغزشهاى ديگران نسبت به خويش مى باشد، اين حقيقت را از امر به استغفار براى ديگران مى فهميم كه وقتى انسان واقعا براى ديگران از خداوند طلب استغفار مى كند بايد خودش نيز نسبت به اين امر پيشقدم باشد تا دعايش به هدف اجابت رسيده و درباره خودش نيز مستجاب شود از اين جهت قرآن كريم مى فرمايد: و ليعفوا و ليصفحوا الا تحبون ان يغفر الله لكم (1558)، (و ببخشيد و درگذريد آيا دوست نداريد كه خدا شما را ببخشد) و على عليه السلام مى فرمايد: اعط الناس من عفوك من عفوك و صفحك مثل ما تحبان يعطيك الله سبحانه (1559)، (عطا كن از بخشش و گذشت نسبت به مردم مانند آنچه را كه دوست دارى خداوند سبحان به تو عطا كند) و نيز مى فرمايد: (از لغزشها درگذر و از خطاها چشم پوشى كن تا درجاتت بالا رود(1560)) و نسبت به كسى كه اهل عفو نباشد مى فرمايد: (بدترين كسى است كه از لغزشها عفو نكند و عيب را نپوشاند(1561)). و نيز مى فرمايد: (بخشش ديگران - نه تنها آثار آخرتى دارد، بلكه - موجب سربلندى ظاهرى و بزرگى انسان مى شود(1562)) تا جايى كه مى فرمايد: (اگر لغزش دوستت را ببخشى موجب مى شود كه دشمنت تو را ستايش كند(1563)) و اين صفت آن قدر مهم است كه نسبت به قاتل عزيزترين افراد خويش نيز مطلوب است و قرآن كريم (1564) آن را تبعيت از معروف دانسته با اينكه قصاص حق انسان است و نيز از اوصاف (1565) متقين و محسنين معرفى كرده است و اين سيره مهم اولياء دين عليهم السلام مى باشد.

نوشتن دیدگاه