حضرت آية اللَّه استاد بزرگوار جناب آقاى سيد حسن ابطحى دامت ظله العالى در كتاب شريف پرواز روح مى نويسد:
شانزده سال از عمرم مى گذشت كه با مرحوم حاج ملا آقا جان زنجانى آشنا شدم آن روز، روز دوشنبه بود، تا روز جمعه ديگر آن مرحوم را نديدم. قبل از ظهر جمعه همان هفته او در صحن نوى مرقد مطهر حضرت على بن موسى الرضا (عليه السلام) وارد مى شد.
من هم از حرم خارج مى شدم به من با لهجه تركى شيرينى گفت: ها، چرا ديگر پيش ما نيامدى؟
من اشاره به قبر مقدّس على بن موسى الرضا (عليه السلام) كردم وگفتم اوّلاً مى دانستم بايد كجا بروم وبعد هم شما آن روز همين را اصرار داشتيد كه به كسى جز اهل بيت عصمت (عليهم السلام): متوسل نشويم.
گفت: ها، قربانت، من نمى گويم بيا من قطب براى تو باشم وتو مريد من باش، من مى گويم: بيا سوته دلان گرد هم آئيم.
(اين فرد شعر (بابا طاهر) را در خواندن كشيد وآنچنان باسوز وگداز واشك وآه ادا كرد كه مرا منقلب نمود) وگفت:
عزيزم مى گويم: ما با هم رفيق باشيم بيا با هم بنشينيم ودر فراق امام زمانمان گريه كنيم آنها كه آن روز با تو بودند رفيق تو نبودند لذا اين پيشنهاد را در آن روز به تو نكردم.
بالأخره آن روز مقدارى با هم حرف زديم كه يكى از سؤالات من اين بود:
چرا من امام زمان (عجل الله فرجه) را نمى بينم.
ايشان فرمودند: هنوز سن تو كم است.
گفتم: اگر به لياقت ما باشد هيچ كسى حتى سلمان فارسى هم لياقت تشرّف به خدمت آن حضرت را ندارد ولى اگر به لطف او باشد حتّى مى تواند به سنگى هم اين ارزش را عنايت فرمايد.
او از اين جمله من خوشش آمد وگفت: درست است شما فردا شب در حرم مطهّر حضرت على بن موسى الرضا (عليه السلام) موقع مغرب آماده باش انشاء اللَّه فرجى برايت خواهد شد.
من آن شب را در حرم مطهر بودم، حال خوشى داشتم ولى چون گمان مى كردم كه شايد خدمت امام زمان(عجل الله فرجه) برسم وموفق نشده ام متأثر بودم تا آنكه براى شام خوردن به منزل مى رفتم در بين راه از كوچه تاريكى مى گذشتم سيدى كه در آن تاريكى تمام مشخصات لباس وحتى سبزى عمّامه اش ظاهر بود را از دور مى ديدم كه مى آمد، وقتى نزديك من آمد او ابتدا به من سلام كرد ومن جواب دادم.
واز اين برخورد فوق العاده در فكر فرو رفتم كه آيا اين آقا با اين خصوصيات كه بود؟
با همين شك وترديد به مسافرخانه برگشتم، به مجردى كه ايشان چشمش به من افتاد ومن هنوز ننشسته بودم وسخنى نگفته بودم، رو بمن كرد وگفت:
الحمدللَّه موفق شدى ولى شك دارى. وبعد ديوان حافظ را برداشت وگفت من نمى گويم ولى حافظ تو حقيقت را بگو ديوان حافظ را باز كرد ديدم اين اشعار را از آن ديوان مى خواند:
گوهر مخزن اسرار همان است كه بود

حقّه مِهر بدان مُهر ونشان است كه بود

از صبا پرس كه ما را همه شب تا دم صبح

بوى زلف تو همان مونس جانست كه بود

طالب لعل وگهر نيست وگرنه خورشيد

همچنان در لب لعل تو عيانست كه بود

عاشقان زمره ارباب امانت باشند

لاجرم چشم گهربار، همانست كه بود

گشته غمزه خود را به زيارت درياب

زانكه بيچاره همان دل نگراست كه بود

زلف هندوى تو گفتم كه دگر ره نزند

سالها رفت وبدان سيرت وسانست كه بود

حافظ باز نما قصه خونابه چشم
كه در اين چشمه همان آب روانست كه بود

حالم متغير شد ودانستم (كه به چه فيض عظيمى رسيده بودم) ودانستم كه اين مرد بزرگ علاوه بر آنكه از حال ونيتم اطلاع دارد ارتباط خاصى هم با خاندان عصمت دارد.

(- پرواز روح: ص 25). 

نوشتن دیدگاه