مؤلف محترم كتاب گرانقدر (راهى بسوى نور) نقل مى كند:
در محرم سال 1415 قمرى براى تبليغ به دزفول رفته بودم، در يكى از روزها كه به زيارت امامزاده اى غريب وكم زائر در اطراف دزفول مشرف شده بودم پيرمردى روشن ضمير كه خادم آن محل شريف بود كراماتى از آن امامزاده نقل مى كرد.
من از ايشان پرسيدم آيا در رابطه با امام عصر - ارواحنا فداه- قضيه اى داريد كه براى ما نقل كنيد؟
ايشان قضيه زير را برايمان نقل فرمودند:
در سنين جوانى كه به عراق مشرف شده بودم روزى در قبرستان وادى السّلام نجف، آقاى بزرگوارى را زيارت كردم كه متوجّه شدم حضرت ولى عصر صاحب الزمان - ارواحنا فداه - مى باشند.
ايشان فرمودند:
(از موقعى كه جدمان را در كربلا شهيد كردند ما آواره بيابانها شديم) آرى در روايات مكرر به اين حادثه تلخ يعنى آوارگى وغربت اهل بيت عصمت (عليهم السلام): خصوصاً حضرت بقية اللَّه - ارواحنا فداه - تصريح شده است.
امير المؤمنين (عليه السلام) در روايتى مى فرمايند:
(صاحب هذا الأمر الطريد الشديد الفريد الوحيد)
(- كمال الدين صدوق: ج 1، ص 303، ح 13).
يعنى حضرت ولى عصر - عجل اللَّه تعالى فرجه - كه صاحب حكومت جهانى هستند چنان مورد بى مهرى عمومى مردم واقع مى شوند كه هم مردم او را طرد نموده وهم آواره اش مى كنند واو يكه وتنها وناشناس زندگى مى كند.
تاكنون بيش از هزار وصد وشصت سال است كه آن حضرت در تنهايى بسر برده واز خانه وكاشانه خود رانده شده اند.
امام عصر - ارواحنا فداه - در روايتى به اين مضمون مى فرمايند:
خداوند مى داند كه اين مكان يعنى شهر سامراء محبوبترين مكان براى ما است اگر ما را از آن نمى راندند.
(- بحار الانوار: ج 52، ص 66).
و اين بلا مصيبتى است كه از طرف مردم بر آن تحميل شده، همانطور كه حادثه كربلا به جد بزرگوارش تحميل شد واگر همچنان به بى توجهى خود آن حضرت ادامه دهند به آوارگى وغربت آن حضرت تداوم بخشيده اند.
(- راهى به سوى نور: ص 114). 

نوشتن دیدگاه