يكى از مباحثى كه نوعا به ذهن مى آيد و مطرح نيز مى شود و براى اذهان عادى قابل هضم نمى باشد، آن است كه چطور مى شود براى اعمال محدود و كمى كه انسان انجام مى دهد اين همه ثواب و پاداش مترتب شود و انسان چه قدر به آنها نياز دارد؟ جوابش اين است كه اولا تفضل خداوند و كرمش ‍ بى پايان است و با توجه به اوصاف كماليه او اين استعباد بى مورد است و ثانيا انسان پس از اين عالم ، زندگى ابدى برايش مقرر شده است كه در اين زندگانى نياز بى پايان نسبت به تفضل و عنايات الهى دارد و ثالثا تمامى اين ثوابها براى نوع انسانها باقى نمى ماند بلكه با ارتكاب معصيت آنها را از دست مى دهند بنابراين نه تنها چنين وعده هايى لغو نيست بلكه در جايگاه خودش متحقق مى شود.
در اينجا متذكر مناجاتى از امام سجاد عليه السلام مى شويم ، و لو كافات المطيع على ما انت توليته لا و شك ان يفقد ثوابك و ان تزول عنه نعمتك و لكنك بكرمك جازيته على المدة القصيرة الفانية بالمدة الطويلة الخالدة ، و على الغاية القريبة الزائلة بالغاية المديدة الباقية (1372)، (و اگر مطيع را بر آنچه (عملش كه ) تو او را بر آن موافق كردى پاداش ميدادى ، نزديك بود كه پاداشت را نيايد و نعمتت از او زايل شود - چون عمل انسان چيزى نيست تا پاداش در برابرش قرار گيرد - ولى تو به كرم و بزرگواريت او را بر عمل در مدت كوتاه از بين رفتنى به پاداشى طولانى و جاودانى و بر غايت نزديك نابود شدنى ، به غايت مدت دار باقى ، پاداش مى دهى ).

نوشتن دیدگاه