اين فراز نيز عنايت ديگرى از خداوند متعال را نسبت به بندگانش متذكر مى شود كه او به گونه اى است كه هر وقت بنده اش او را صدا زند و با او درد دل كند او را نزديك و جواب دهنده مى يابد، البته به شرط اينكه پرده غفلتها از جلو چشم دلش كنار رفته و تعلقش از غير او بريده شود و در آن حال فقط به جناب قدس ربوبى توجه و تعلق قلبى پيدا كند. و براى حصول چنين حالتى خداوند متعال بنده اش را مبتلا به گرفتاريها مى كند تا با مراجعه به اسباب و مسببات و سرخوردگى از آنها، دلش از آنها بريده شود و به مسبب الاسباب توجه كند و او را دخيل در امورش دانسته و رفع گرفتاريها را از او بخواهد، از اين جهت ، اين حالت براى هر كس پيدا شود اجابت حق تعالى پشت سرش خواهد بود به گونه اى كه امور از دست رفته را نيز جبران مى كند.
قرآن كريم براى عده اى از انبياء الهى اين حالت را متذكر مى شود كه در رابطه با ملت خود پس از اتمام حجت ، از خداود نجات از ايشان را طلب كردند و يا در رابطه با حضرت نوح عليه السلام مى فرمايد: و نوحا اذ نادى من قبل فاستجبنا له فنجيناه و اهله من الكرب العظيم (1213) (و - ياد كن نوح را هنگامى كه خواند قبل از اين - حضرت ابراهيم - پس او را اجابت كرديم و او و اهلش را از مشكل بزرگ - غرق شدن - نجات داديم ) و همين طور درباره حضرت ايوب عليه السلام مى فرمايد:
و ايوب اذ نادى ربه انى مسنى الضر و انت ارحم الراحمين فاستجبنا له فكشفنا ما به من ضر و آتيناه اهله و مثلهم معهم رحمة من عندنا و ذكرى للعابدين (1214)، (و بگو - ياد كن - ايوب را وقتى پروردگارش را ندا كرد كه رنج بر من رسيده و تو رحم كننده ترين رحم كنندهايى ، پس او را اجابت كرديم و رنجش را برطرف كرديم ، و اهلش و همانند آن را به او داديم به خاطر رحمتى از طرف خود و يادآورى براى عبادت كنندگان ) حضرت ايوب عليه السلام براى نشاندادن مقام قرب و بندگيش نزد حق تعالى ، پس ‍ از نابود شدن اموال و مردن اولادش به مرض شديدى مبتلا شد كه مردم نيز از اطراف او رفتند و به علت فقرش او را تنها گذاردند، پس از اين ابتلاى عظيم ارتباطش با خداوند متعال قوى تر اشد و رجوع و انابه اش (1215) بيشتر گرديد و پس از اين همه تحملها دعايش مستجاب شد و اولادش را خداوند زنده كرد و اموالش را برگرداند و علاوه بر آن ، اموال و اولاد از بين رفته او را بعد از آن ابتلاء به او برگرداند، و درباره حضرت يونس على نبينا و آله و عليه السلام نيز مى فرمايد:
و ذاالنون اذ ذهب مغاضبا فظن ان لن نقدر عليه فنادى فى الظلمات ان لا اله الا انت سبحانك انى كنت من الظالمين فاستجبنا له و نجيناه من الغم و كذلك ننجى المومنين (1216)، (و - ياد كن - صاحب ماهى - حضرت يونس ‍ عليه السلام - را هنگامى كه در حال غضب رفت و يقين كرد كه بر او تنگ نخواهيم گرفت پس در ظلمتها - تاريكى شب ، در دل ماهى ، در دريا - ندا كرد كه پروردگارا جز تو معبودى نيست تو منزهى همانا من از ستمگران هستم پس او را اجابت كرديم و از غم نجاتش داديم و اين چنين مؤ منين را نجات مى دهيم ) در رابطه با حضرت يونس عليه السلام در آيات (1217) متعدد و روايات (1218) آمده است كه پس از خبر دادن به نزول عذاب بر قومش و بيرون رفتن از نزد ايشان با حالت غضب ، وقتى در دريا قرار گرفت ، ماهى بزرگ جلو كشتى قرار گرفت آن حضرت با قرعه در دهان ماهى قرار گرفت در اين هنگام فهميد امتحان الهى است كه دچارش شده در رابطه با كارى كه كرده است پس با التجاء رجوع به حق تعالى كرد و خداوند او را نجات داد و به طرف قومش برگشت و يا آنها تا مدتى بسر برد، و همچنين در رابطه با حضرت زكريا مى فرمايد:
و زكريا اذ نادى ربه رب لاتذرنى فردا و انت خير الوارثين فاستجبنا له و وهبنا له يحيى و اصلحنا له زوجه (1219)، (و ياد آور - زكريا را هنگامى كه پروردگارش را ندا كرد، كه پروردگارا مرا تنها گذار در حالى كه تو بهترين وارثها هستى پس او را اجابت كرديم و يحيى را به او داديم و زنش را - كه نازا بود - اصلاح كرديم و بچه دار نموديم ). از اين آيات و روايات وارده در ذيل آنها استفاده مى شود كه خواندن واقعى حق تعالى و به طرف او رفتن ، اجابت را به دنبال دارد لكن اگر شرايط بيرونى فراهم باشد مانند توبه قوم حضرت يونس على نبينا و آله و عليه السلام قبل از آنحضرت ، اجابت به طور سريع خواهد بود، اما اگر شرايط بيرونى فراهم نباشد مانند هلاكت فرعون و دعاى حضرت موسى عليه السلام كه بايد شرايط زمانى فراهم شود تا مردم نيز به بطلان او پى ببرند اجابت دعا به تاءخير مى افتد لكن حتما اجابت مى شود و مصالحش را خداوند متعال مى داند، و همچنين استفاده مى شود كه كسانى كه خصوصيات ذكر شده در آيات را داشته باشند و خدا را در حال اضطرار ندا كنند و با او نجوا كنند اجابت براى آنها هم حتمى خواهد بود مانند عابد و مؤ من بودن و سرعت گرفتن در خيرات و خواندن در حال اميد و ترس و خاشع بودن براى او. يعنى در عين حالى كه بايد به طرف اسباب و مسببات عالم رفت لكن انسان مؤ من و بنده خدا و خاشع در برابر او، فقط دل به خدايش بسته و او را در تمامى امور مستقلا حلال مشكلاتش دانسته و از او حقيقتا رفع مشكلاتش را طلب مى كند اينجاست كه خداوند اجابتش مى نمايد يا با نزديك كردن ، اسباب و مسببات عادى او را به نتيجه مى رساند و يا از راه غير عادى او را تاءمين مى كند.

نوشتن دیدگاه