در قرآن كريم و روايات اهل بيت عليهم السلام آثار گوناگون و بسيارى براى تقوا ذكر شده است كه بعضى از آنها مشترك است براى تمامى مراتب تقوى ، لكن اثر هر مرتبه اى به طور متمايز ذكر نشده و ما نيز آنها را به طور كلى بر طبق آيات قرآنى ذكر مى كنيم .
الف - همراهى (891) يا نصرت خداوند: اين از مهم ترين آثار تقواست كه هر كس ‍ بخواهد خود را حفظ كرده و از مرز بندگى تجاوز نكند و حق خداوند را مراعات نموده و حفظ نمايد خداوند عنايت خاصى را به او كرده به گونه اى كه او هم بنده اش را حفظ كرده و دريچه هايى را برايش مى گشايد على عليه السلام مى فرمايد: من اتقى الله وقاه (892)، (كسى كه خدا را حفظ كند خدا نيز او را حفظ مى نمايد) و در وصياياى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به اباذر آمده است كه : يا اباذر احفظ الله يحفظك ، احفظ الله تجده امامك (893)، (اى اباذر؛ خدا را حفظ كن تا تو را حفظ كند، خدا را حفظ كن تا او را پيش رويت - از جهت آشكار شدن تام خداوند و الا او مكان نداردبيابى ).
ب - روشنايى به دسيسه هاى شيطان : تقوى براى صاحبش نورانيتى را مى آورد كه با آن عيوب نفسانى و عملى و نيز راههاى نفوذ شيطان را مى فهمد و اين يكى از رمزهاى موفقيت انسان در مسير تكامل مى باشد از اين جهت قرآن كريم مى فرمايد: ان الذين اتقوا اذا مسهم طائف من الشيطان تذكروا فاذا هم مبصرون (894)، (همانا كسانى كه با تقوى هستند هنگامى كه گروهى از شياطين با ايشان تماس گرفته و بخواهند وسوسه كنند، ناگهان متذكر شده و بينا مى شوند)، على عليه السلام نيز مى فرمايد: كسى كه تقوى شعار قلبى او باشد هدايت مى شود(895)).
ج - قبولى اعمال : از آنجا كه هدف اصلى از دين الهى ، تكامل روحى است و آن جز با قبولى اعمال از طرف خداوند متعال محقق نمى شود، بنابراين شرط قبولى اعمال تقوى و پاكدامنى و در مسير آن قدم برداشتن است از اين جهت قرآن مى فرمايد: للّه للّه انما يتقبل الله من المتقين (896)، (همانا خداوند فقط از متقين قبول مى كند) على عليه السلام نيز مى فرمايد: لايقل عمل مع التقوى و كيف يقل ما يتقبل (897)، (عملى با مراعات تقوى و حفظ خداوند كم نخواهد بود و چگونه آن عملى كه قبول مى شود كم باشد؟).
د - رسيدن به رحمتهاى خاص خداوند: خداوند متعال به مقتضاى ربوبيتش ‍ به تمامى موجودات آنچه را لازمه وجودشان باشد عنايت مى فرمايد و از جمله انسان كه هم به جهت تكوينى او توجه دارد و هم به جهت تكامل اختيارى و تشريعى او، از اين جهت براى او انبياء و اولياء را معين فرموده است لكن پس از پذيرفتن هدايت الهى و به كار بستن آن ، عنايتهاى خاص به اين افراد نيز دارد كه ديگران از آن محرومند و اين همان تقوى است كه موجب ظهور ايمان مى شود و مى فرمايد: و رحمتى وسعت كل شى ء فساء كتبها للذين يتقون ... (898) (و رحمتم هر چيزى را فراگرفته است پس ‍ آن را براى كسانى كه تقوى و... داشته باشند لازم مى گردانم ) و همچنين ايشان مورد محبت (899) خداوند قرار گرفته و قرآن براى آنها هدايتهاى (900) ويژه اى خواهد داشت و ولايت (901) الهى شامل حال ايشان مى شود و در نهايت ايشان از اولياى (902) خداوند قرار گرفته كه نه خوفى بر ايشان مى باشد و نه حزنى (نه از گذشته اندوهى دارند و نه از آينده امور دنيائيشان ).
ه - بازگشت به آسايش : چون تقوى موجب پاكى انسان از لغزشها و كدورتهاى باطنى مى شود، رجوع چنين شخصى در آخرت نيز به مقام امن و آسايش از آلودگيها و رسيدن مكروهى به ايشان مى باشد از اين جهت قرآن كريم مى فرمايد: ان المتقين فى مقام امين فى جنات و عيون (903)، (همانا متقين در جايگاه امنى در باغها و چشمه ها خواهند بود) و همچنين ايشان به جايگاه صدق نائل مى شوند به طورى كه تمامى وجودشان را صدق فرامى گيرد يعنى حقايق بدون پرده و بدون شائبه خلاف حقيقت و بطلان پذيرى ، بر ايشان ظهور مى كند، همان طور كه قرآن مى فرمايد: ان المتقين فى جنات و نهر فى مقعد صدق عند مليك مقتدر (904)، (همانا اهل تقوى در باغستانها و نهرها در جايگاه صدق نزد مالك با اقتدار مى باشند) اين مقام ظهور مالكيت مطلقه حقيقيه خداوند متعال است براى ايشان بدون بودن مانعى ، اين مقام در روايات (905) براى على عليه السلام و شيعيان آن حضرت اختصاص داده شده است .
و - گشايش در امور: خداوند متعال علاوه بر عنايتهاى ويژه روحى و آخرتى براى متقين ، عنايت خاصى به ايشان نسبت به برخورد با امور و مشكلات دنيايى دارد، زيرا ايشان ارتباط روحى و عملى با خداوند متعال از روى صدق برقرار كرده ، و در اين رابطه كه قهرا با مشكلاتى مواجه مى شوند - زيرا انسان متقى حاضر نيست با هر شرايط اجتماعى و عملى بسازد از اين جهت در تنگناهاى خاصى قرار مى گيرد - خداوند متعال نيز براى آنها مسائل را به گونه اى پيش مى آورد كه دغدغه خاطرشان از بين برود يا با گشايش ‍ ظاهرى به گونه اى كه خود آنها نيز فكر آن را نمى كرده اند و يا با گشايش ‍ روحى به طورى كه - پس از انجام وظايف ظاهرى براى اداره زندگى خود و تلاش براى رفع مشكلاتشان - اگر آنها برطرف نشد مى فهمند كه حتما مصالحى وجود دارد كه آنها را به اين ابتلائات انداخته و خداوند حكيم آنها را مى داند و نمى خواهد آنها از خودش جدا شوند آنجاست كه حالت رضايت به داده هاى خداوند برايشان پيش مى آيد و اين حالت از گشايش ‍ ظاهرى بدون داشتن اين حالات خيلى بهتر است از اين جهت خداوند مى فرمايد: و من يتق الله يجعل له مخرجا و يرزقه من حيث لايحتسب و من يتوكل على الله فهو حسبه ان الله بالغ امره قد جعل الله لكل شى ء قدرا... و من يتق الله يجعل له من امره يسرا (906)، (و كسى كه تقواى خدا را داشته باشد او برايش محل خروجى - گشايشى - قرار مى دهد و از آنجا كه گمان نمى كرده است رزقش را مى دهد و كسى كه بر خداوند توكل كند او كافيش خواهد بود زيرا خدا رساننده امرش مى باشد و براى هر چيزى اندازه اى قرار داده است ... و كسى كه خدا را حفظ كند براى او از اموراتش ‍ آسانى و گشايش قرار مى دهد) على عليه السلام نيز مى فرمايد: من اتقى الله سبحانه جعل له من كل هم فرجا و من كل ضيق مخرجا (907)، (كسى كه تقواى خداوند سبحان را داشته باشد او برايش از هر هم و غمى فرج و از هر تنگنايى محل خروجى قرار مى دهد).

نوشتن دیدگاه