حافظ محمد مذهب تشيع را با اعتقادى كامل و ايمانى استوار پذيرفت. وى در  تاريخ 11/9/1383 قمرى در ضمن نوشتارى دلايل گرايش خود را به مذهب تشيع چنين بيان مى‏ كند:
 شكر و سپاس خداوندى كه مرا به راه راست هدايت نمود و در مسيرپايدارى قرار داد كه افتخار وجود در آن را نداشتم. من تابع مذهبى بودم كه عده‏ اى آن را با انديشه‏ هاى غلط، گمراه كننده و باطل، براى رسيدن به اهداف شخصى بنا و ترويج داده ‏اند. خداى سبحان بر من منت نهاد و زمينه ‏هاى پذيرش مذهب الهى و بزرگ تشيع را فراهم آورد و من نيز بدان گرويدم.
اولين كسى كه از خانواده ما به تشيع گرويد، برادر بزرگم حافظ فضل‏ الرحمن بود؛ زيرا دوستان شيعى او اصرار كردند كه كتاب‏ هاى شيعه و سنى را مطالعه كند تا بر حقانيت حق و بطلان باطل واقف شود و در عقل و باور خود كه در روز رستاخيز، خداوند از وى بازخواست خواهد كرد، بهترين را برگزيند و از آن پيروى كند. او نيز شروع به خواندن اين كتاب‏ ها نمود و پس از چندى، بصيرت يافت و مذهب تشيع را پذيرفت و پس از او تمامى اعضاى خانواده نيز شيعه شدند. آن زمان نه سال داشتم و در يكى از مدارس دينى اهل‏ سنت به يادگيرى و حفظ قرآن مشغول بودم.
خبر شيعه شدن خانواده ما به دانش‏ آموزان و معلمان رسيد. اين مسأله بر آنان گران آمد و شروع به انواع طعنه زدن و آزردن كردند. رفته ‏رفته روابط ميان من و آنها تيره و پس از چندى قطع گشت و فضاى مدرسه بر من دل‏ آزار شد؛ چون توان پاسخ‏ گويى به سؤال ‏هاى آنها را نداشتم، آنان از اين فرصت استفاده كردند و پرسش‏ هاى بى ‏پايه و بى ‏اعتبار خود را كه اهل‏ سنت از شيعيان مى ‏پرسند، مطرح كردند. در چنين وضعيتى، ناگزير با مراجعه پى‏ درپى به دانش‏مندان و دانايان شيعه، پاسخ پرسش‏ ها و اشكال‏ ها را دريافت كردم و پاسخ احتجاج ‏هايشان را دادم.
روزها و سال‏ ها پياپى مى‏ گذشت و اعتقاد من نيز روز به‏ روز محكم ‏تر مى‏ شد. از علوم عقلى و نقلى در اين زمينه يارى جستم و پس از انجام ‏دادن پژوهشى كامل، برايم ثابت شد كه مذاهب سنى‏ ها جز مكر و سياست چيز ديگرى نيست و هدفى جز بغض و دشمنى با امام على بن ابى ‏طالب عليه ‏السلام ندارند. به همين دليل آنان دوست داران آن حضرت را دوست نمى ‏دارند و به دشمنان او مهر مى‏ ورزند. (1)
علامه شيخ احمد امين انطاكى در كتاب خود به نام فى طريقى الى ‏التشيع از گفت ‏و گويى كه ميان او و شيخ ناصبى ابوصالح، مدرس جامع زكرياى شهر حلب سوريه انجام شده بود كه در آن شيخ ناصبى به شيعه شدن و پيروى از مذهب اهل ‏بيت عليهم ‏السلام دعوت كرده، مى‏ نويسد: پس از اين كه از او دعوت كردم كه به مذهب تشيع روى آورد، به شدت خوددارى كرد و گفت: «به خدا سوگند اگر جبرئيل با محمد و على با هم بيايند و از من بخواهند كه شيعه شوم، نخواهم پذيرفت و سخنان آنان را تصديق نخواهم كرد!» (2)
 و اگر ستايشى از پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله را در شأن حضرت على عليه ‏السلام ملاحظه كنند، آن را نمى ‏پذيرند. دليل آن وجود بغض و كينه و دشمنى پنهان در دل‏ هاى آنهاست.
خداوند سبحان، چهارده معصوم عليهم‏ السلام را براى هدايت بشر و اصلاح آنها آفريده و دوستى با آنان را بر بندگانش در كتاب خود واجب دانسته و مى‏ فرمايد:
من در برابر رسالتم هيچ پاداشى از شما نمى ‏خواهم جز دوست‏ داشتن اهل بيتم. (3)
آيا از خرد دور نيست كه انسان به ريسمان اهل ‏بيت عليهم ‏السلام چنگ نزند و از غير ايشان پيروى كرده، هدايت و نجات را در محبت و فرمان ‏بردارى از ديگران طلب كند؟!

************************************************************
1. ناصبى ‏ها دشنام‏ دادن به اميرمؤمنان على عليه‏ السلام را جايز مى‏ دانند؛ هرچند حضرت از اهل ‏بيت عليهم ‏السلام است كه خداوند دوست‏ داشتن آنها را در كتاب خود واجب نموده و آنان را از هرگونه گناه و آلايش مبرا كرده است. در قرآن مى‏ فرمايد: «خداوند فقط مى ‏خواهد پليدى و گناه را از شما اهل ‏بيت عليهم ‏السلام دور كند و كاملاً پاك سازد.» سوره احزاب، آيه 32
2. اين نشانه ناصبى ‏ها و دشمنان اهل ‏بيت عليهم ‏السلام و شيعيان است. در كتاب سجع ‏الحمام ص2، چ مصر، 1967 ميلادى چنين آمده است: «امويان در زمان حكومت خود، نام گذارى نوزادان با اسم على را ممنوع كرده بودند.» در همان كتاب مى‏ خوانيم: «در نصوص و مدارك پيشينيان آمده است كه جز فرزند نامشروع، هيچ‏ كس از على بدگويى نمى ‏كند و يا با ايشان دشمنى نمى‏ نمايد.» برخى صحابه مى‏ گفتند: «ما منافقان عهد پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله را با ميزان بيزارى و علاقه ‏اش به على عليه ‏السلام مى‏ شناختيم».
3. «قُل لاَ أَسْألُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرا اِلاّ الْمَوَدّةَ فِى الْقُرْبَى» سوره توبه، آيه 119.

نوشتن دیدگاه