شيخ فاضل در سال 1386 قمرى به مذهب تشيع گرويد و دليل اين امر را وجود تناقضات موجود در مذهب حنفى مى‏ دانست.
او مى ‏گويد: در پيروى از مذهب حنفى در درونم اطمينان حاصل نمى‏ شد كه با تمام قاطعيت شك ‏هاى حاصله در مورد مذهب را از بين ببرد. او معتقد است تشيع، دين خداوند است كه محمد صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله آن را آوردند و به سوى آن دعوت فرمودند.
او در ضمن نوشتارى پيرامون گرايش خود به مذهب شيعه چنين مى‏ نويسد:

به نام خداوند بخشنده بخشايش‏ گر
«پروردگارا ! دل‏ هايمان را بعد از آن كه ما را هدايت كردى، (از راه حق) منحرف مگردان و از سوى خود، رحمتى بر ما ببخش؛ زيرا تو بخشنده ‏اى»؛ (1)
«خداوندا! ما را مايه گمراهى كافران قرار مده و ما را ببخش، اى پروردگار ما كه تو عزيز و حكيمى» (2) .
سپاس خداى بزرگ جهانيان را و درود و سلام بر پيامبر اكرم صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله حضرت ختمى مرتبت و دودمان پاك او! معتقدم كه مذهب امام جعفر صادق عليه ‏السلام دين خداوند است كه حضرت محمد صلى‏ الله ‏عليه‏ و‏ آله آن را آوردند و بندگان خدا را به سوى او دعوت فرمودند و خلق را براى گرويدن به آن و بشارت دادن انذار كردند. وى به چند علت به تشيع گرويد كه از ميان آنها سخن خداوند است كه مى ‏فرمايد: «همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد.» (3)
 
پيامبر فرموده:
اين راه مستقيم من است؛ از آن پيروى كنيد و از راه ‏هاى پراكنده (و انحراف) پيروى نكنيد كه شما را از طريق حق دور مى‏ سازد. اين چيزى است كه خداوند شما را به آن سفارش مى‏ كند، شايد پرهيزكارى پيشه كنيد. (4) پرواضح است كه مراد از سبل (راه‏ هاى پراكنده) چيزى شبيه به همين مذهب‏ هاى مخالف اهل‏ بيت پيامبرى است. مخالف با اهل ‏بيتى كه محل فرود آمدن وحى و نزول كتاب خداوند هستند.
و آن حضرت مى‏ فرمايند:
آگاه باشيد! مثل اهل ‏بيت عليهم ‏السلام من در ميان شما، همانند كشتى نوح است؛ هركس در كشتى آنها نشيند، نجات يابد و هركس تخلف ورزد، غرق خواهد شد. (5)
اين فرمايش گران‏ بها، ما را متوجه مى ‏سازد كه هركس از اهل ‏بيتش فرمان‏ بردارى نكند و به مذهب آنها نگرود، درست‏ كار نخواهد شد و در روز رستاخيز نجات نمى ‏يابد و مانند غرق‏ شدگان در طوفان است.
در جاى ديگر مى‏ فرمايد:
هركس از دنيا برود و پيشواى زمان خويش را نشناسد، مرگ او همانند مرگ دوران جاهليت بوده است. (6)
اين حديث با عظمت، دلالت مى ‏كند كه در هر زمانى يك پيشوا وجود دارد (7) و چون در گذشته خيلى تلاش كردم تا مفهوم اين حديث را از استادان خود بفهمم و آنها حقيقت را برايم آشكار نمى‏ كردند و لذا درونم آرامش نداشت، هنگامى كه به مذهب تشيع گرويدم، وسواس درونم قطع گشت و ناآرامى من تمام شد و حقيقتى كه درپى آن بودم، برايم كاملاً آشكار گشت. اين حديث را فقط شيعيان تطبيق مى ‏دهند و به كار مى بندند؛ زيرا آنها تا به حال (8) به امامت حضرت امام مهدى منتظر عليه‏ السلام معتقد هستند. خداوند در فرج ايشان تعجيل و شهادت را در ركابش نصيبمان بفرمايد؛ به ‏حق اهل‏ بيت پاك پيامبر خدا صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏آله.
 
************************************************************
1. «رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهّابُ» (سوره آل‏ عمران، آيه8)
2. «رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَ اغْفِرْ لَنا رَبَّنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ» سوره ممتحنه، آيه5
3. «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّه‏ِ جَمِيعا وَ لا تَفَرَّقُوا...» سوره آل‏ عمران، آيه103
ابن‏ حجر ناصبى در كتاب صواعق المحرقه (ص 90، چ مصر، 1324 قمرى) مى‏ نويسد:
ثعلبى در تفسير اين آيه از امام جعفر صادق عليه ‏السلام چنين نقل مى‏ كند: «ما ريسمان خداونديم كه در حق آنان مى‏ فرمايد: همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد.» هم ‏چنين مى ‏گويد: «پدربزرگ امام جعفر صادق عليه ‏السلام (حضرت زين العابدين عليه ‏السلام» اين فرموده از كتاب خدا را تلاوت مى‏ كردند: «اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد، از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد و با صادقان باشيد.» (سوره توبه، آيه 119) آن‏ گاه با دعاى بسيار بلندى، از خداوند مى‏ خواستند كه ايشان را در سلسله‏ مراتب و درجات راست ‏گويان و عليين (اشرف بهشت خداوند) قرار دهد. هم ‏چنين در دعا، برخى از مصيبت‏ ها و سختى‏ هاى پيش ‏آمده را متذكر مى‏ شدند. مصيبت‏ هاى پيش ‏آمده از انديشه‏ هاى اهل بدعت كه با پيشوايان دين مخالف هستند و با مذهب اهل ‏بيت عليهم‏ السلام، سر سازگارى ندارند. آن ‏گاه مى‏ فرمودند: «برخى در امر ما كوتاهى كرده ‏اند و با آيه‏ هاى متشابه قرآن به احتجاج مى‏ پردازند. و قرآن را با آراى خود تفسير مى‏ كنند و در روايات صحيح شك روا مى‏ دارند.» باز ايشان مى‏ فرمايند:
«پس آيندگان اين امت به چه كسى پناه ببرند در حالى كه نشانه‏ هاى همين امت از بين رفته است و در بستر آن، از تفرقه ‏افكنى و دنباله ‏روى از اختلاف پشتيبانى مى ‏شود و برخى، برخى ديگر را به كفر متهم مى‏ سازند و حال آن كه خداوند مى‏ فرمايد: و مانند كسانى نباشيد كه پراكنده شدند و اختلاف كردند؛ (آن هم) پس از آن كه نشانه ‏هاى روشن (پروردگار) به آنان رسيد و آنها عذاب عظيمى دارند. (سوره آل‏ عمران، آيه 105) پس ديگر به چه كسى بايد اعتماد نمود تا اتمام حجت نمايد و تأويل و تفسير كتاب خدا را به اهل آن پيشوايان هدايت و ستارگان شب‏ هاى تاريك ـ بازگرداند؟ به كسانى كه خداوند به وسيله آنها بر بندگانش اتمام حجت نمود و هرگز بندگانش را بدون فرستادن حجت تنها نمى‏ گذارد.
آيا اين ستارگان شب ‏هاى تاريك، كسانى جز پيشوايان معصوم مى ‏توانند باشند؟ غير ايشان را با اين صفات و ويژگى مى‏ توانيد شناسايى كنيد؟ پيشوايانى كه از شجره طيبه و بازماندگان كسانى كه خداوند پليدى را از آنها دور ساخته و كاملاً پاك گردانيده و آنها را از هرگونه اشتباهى مصون نموده و دوستى با آنها را در كتاب خود واجب ساخته است.»
هركس در گفتار ابن‏ حجر تأملى داشته باشد، مى ‏فهمد مراد از اهل بدعت و مغاير با مذهب اهل‏ بيت عليهم ‏السلام در سخنان امام زين العابدين عليه ‏السلام چه كسانى هستند. آنانى كه قرآن را با آراى خود، در تفسير و روايات شك ايجاد كردند، شيعه امامى هستند يا اهل‏ سنت؟ چه كسانى در تفسير اين سخن پيامبر «هركس كه من مولاى اويم، پس على مولاى اوست» گفتند كه مراد از مولا يعنى دوست‏دار و منظور پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله اين بود كه هركس من ياور او بودم، پس على ياور اوست؟
چه كسانى از تفرقه ‏افكنى و ايجاد اختلاف پشتيبانى مى ‏نمايند و هم‏ديگر را به كفر متهم مى ‏كنند؟ آيا آنها شيعيان اهل‏ بيتند يا مذاهب اهل‏ سنت؟
آيا هدايت ستارگان شب‏ هاى تاريك كه خداوند به‏ وسيله آنها بر بندگانش اتمام‏ حجت مى ‏كند و دوستى  با آنها را در كتاب خود طبق آيه «بگو از شما پاداشى درخواست نمى‏ كنم جز دوستى با خاندانم  [ اهل‏ بيت]» (سوره شورى، آيه 23)، واجب ساخته، كسانى جز پيشوايان معصوم را مى ‏توان شناخت كه مصداق اين آيه در قرآن باشند؟
اى كاش مى‏ دانستيم اين ناصبى، از اهل بدعت و افراد مخالف با مذاهب اهل‏ بيت عليهم ‏السلام شناختى دارد يا خير؛ زيرا از پيشوايان اين مخالفان به ‏شمار مى ‏آمد؛ گو اين كه تا فرارسيدن مرگ، از مخالفان شناختى نداشت. آيا او پيشوايان هدايت را شناخته بود؛ كسانى كه خداوند به‏ وسيله آنها بر بندگانش اتمام‏ حجت مى ‏نمايد؟ آيا كسانى را كه خداوند دوستى با آنان را در كتاب خود واجب ساخته، مى‏ شناخت؟ خداوند خواست اين سخنان از زبان او جارى شوند تا براى روزى كه فرياد سر مى ‏دهد، اى كاش! فلان‏ كس را دوست خود قرار نمى‏ دادم، اتمام ‏حجت باشد.
آيا مى‏ دانست كه تنها شيعيان، آيه مودت را در مورد اهل‏ بيت عليهم ‏السلام ـ كه خداوند پليدى را از آنها دور ساخته و كاملاً پاك نموده و آنها را ستارگان شب‏ هاى تاريك قرار داده ـ اجرا مى ‏كنند و تطبيق مى ‏دهند؟ پيامبر احاديث فراوانى در شأن پيشوايان ايراد فرمودند كه پس از آن حضرت، خليفه هستند، يعنى حضرت على و فرزندان ايشان پس از پيامبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله خلفاى بر امت اسلامى به‏ شمار مى‏ آيند.
آيا ابن ‏حجر تا لحظه مرگ از اين مسأله اطلاعى داشت يا خير؟
4. «وَ أَنَّ هذا صِراطِي مُسْتَقِيما فَاتَّبِعُوهُ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبِيلِهِ» سوره انعام، آيه153.
5. «الا ان مثل اهل بيتى فيكم مثل سفينة نوح من ركبها نجى و من تخلف منها غرق» ينابيع ‏المودة، ص27، چ استانبول، 1302 قمرى.
6. «من مات ولم يعرف امام زمانه مات متية جاهلية» ينابيع المودة، ص483، چ استانبول، 1301 قمرى.
7. هيچ زمانى بدون پيشوا نبوده و اينك پيشواى حاضر حضرت حجت‏ بن ‏الحسن عليه ‏السلام است.
8. مراد از گذشته تا به حال، دوران پيشوايى حضرت حجت‏ بن ‏الحسن عليه ‏السلام است.

نوشتن دیدگاه