رامى به سال 1959 ميلادى در شهر موصل عراق متولد شد، خانواده او گرايش به مذهب حنفى و معتقد به باورهاى اين مذهب بودند.تحصيلات را تا ليسانس در دانشكده ادبيات، رشته زبان عربى شهر موصل به پايان رسانيد. او در سال 1987 ميلادى در ايران پس از مطالعات و بررسى‏ هاى جدى و عميق به مذهب تشيع گرويد.

تأثير حرم امام حسين عليه ‏السلام بر روح انسان
رامى عبدالغنى مى ‏گويد: اولين ‏بارى كه هسته تشيع در درونم روييد برمى‏ گردد به سال 1979 ميلادى آن هنگام كه قصد رفتن به بيت ‏اللّه ‏الحرام را داشتم، از شهر موصل به كربلا رفتم، براى اولين‏ بار شهر را زيارت كردم و پيش ‏تر مرقد امام حسين عليه ‏السلام را نديده بودم. با ديدن آن مات و مبهوت شدم و از آن همه زائر به شگفت افتادم. به ايستادن و نگاه‏ كردن اكتفا نكردم. جلو رفتم و يكى از زيارت‏نامه ‏ها را دستم گرفتم و آن را خواندم تا به محتواى آن آگاه شوم. ديدم كه مضامين عالى دربر دارد، معانى واژه‏ هاى زيارت ژرف‏ گرانه دقت كردم، ملاحظه كردم همه آنها از مفاهيم زندگى فردى و اجتماعى و تربيتى تعبير مى‏ كنند، و زائر با خواندن آن مفاهيم پى به سرّ عظمت امام حسين عليه‏ السلام برده و به نقش ايشان در تبليغ آيين پيامبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و‏آله بيشتر آشنا مى‏ شود و بيشترين چيزى كه مرا به خود متوجه ساخت، عبارت «السلام عليك يا ثاراللّه‏» بود.

امام حسين عليه ‏السلام ثاراللّه‏ است.
استاد رامى مى‏ نويسد: اين مقطع از زيارت باعث شد تا تأملى درمعانى آن داشته باشم، نزد خود گفتم حتما صاحب اين حرم شريف پيش خداوند داراى منزلتى بسيار عظيم است كه (ثار) خداوند قرار گرفته شده است. و معنى (ثار) خواهنده خون از دست‏ رفته است. و نسبت اين واژه به خداوند همانند اين است كه بگويم: (بيت ‏اللّه‏) و مراد تشخيص آن از ديگر امكان موجود است و اين كه به خداوند نسبت داده شده شكى نيست، زيرا كه برگزيده خداوند از بين خلايق مى‏ باشند و رسول خدا صلى ‏الله ‏عليه‏ و‏ آله مى ‏فرمايند: «حسين منى و انا من حسين» (1). و اگرحسين عليه ‏السلام از پيامبر صلى ‏الله ‏عليه‏ و ‏آله باشد، و پيامبر برگزيده خداوند است، يعنى چنين است كه حسين نيز از برگزيدگان خدا است، او پروردگار و مولاى آنهاست و اوست كه به خون‏ خواهى خواهد نشست.

تلاش براى شناخت تشيع
استاد رامى مى ‏نويسد: پيش تر از اين به ‏طور مفصل اطلاع دقيقى از مذهب تشيع نداشتم، و اين پيش ‏آمد درون مرا برانگيخت، تا اهتمام بيشترى به اين مذهب داشته باشم و از آن روز بود كه شروع به بحث و بررسى در مورد تشيع كردم. در سفر به مكه مكرمه، پرسش ‏هاى زيادى را متوجه يكى از دانشمندان آن‏جا كردم. از او در مورد مذهب جعفرى خيلى سؤال كردم، ولى او به جاى اين كه پاسخى به پرسش‏ هايم دهد مرا از نزديك‏ شدن به آنها و گفت ‏و گو كردن با آن‏ها برحذر داشت و به من گفت: تو را از انديشه رافضى‏ ها برحذر مى‏ دارم. از گفت ‏و گو با آنها خوددارى كن، تو را پند مى ‏دهم كه با آنها تماس نگيرى.
من با شنيدن آن سخن قانع نشده، و هيچ‏ گونه ترتيب اثرى به آن ندادم، زيرا كه سخن خلاف آن چه كه عقلم با آن منسجم شده بود به شمار مى ‏رفت، مقصودم انسجام فطرت و خردم با آنچه كه شيعيان داشتند و از اين فراتر من شيفته دليل و برهان بودم.
استاد رامى در حجاز با يك جريان فكرى منحرف رو به رو شد كه مذهب تشيع را خلاف آيين آسمانى به ‏شمار مى‏ آورد، و زيارت قبور را برخلاف اين مذهب تحريم مى ‏كرد. و هم ‏چنين توسل را شرك و الحاد مى‏ دانست. و به همين خاطر پس از برگشتن از بيت ‏اللّه‏ الحرام تصميم گرفت تا صحت اين مدعا را بررسى كند.

مسأله زيارت قبور
كسى كه سنت پيامبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله را مورد بررسى قرار دهد، ملاحظه خواهد كرد كه زيارت قبور سه مرحله را پشت سر گذاشته است.
اول: جايز بودن زيارت بنا بر آن چه كه شرايع گذاشته آن را انجام مى ‏دادند. و بهترين دليل، يادآور شدن قرآن درخصوص اين مورد است. قرآن به مراقد اوليا احترام مى‏ گذارد، همانند احترام گذاشتن آن به مرقد اصحاب كهف، خداوند مى ‏فرمايد: «در آن هنگام كه ميان خود درباره كار خويش نزاع داشتند، گروهى مى‏ گفتند: بنايى بر آنان بسازيد، (تا براى هميشه از نظر پنهان شوند)، و از آنها سخن گوييد كه پروردگارشان از وضع آنها آگاه ‏تر است ولى آنهايى كه از رازشان آگاهى يافتند (و آن را دليلى بر رستاخيز ديدند)، گفتند: ما مسجدى در كنار (مدفن) آنها مى ‏سازيم» (2) .
آيه اشاره دارد به اين كه آنانى كه از امرشان آگاهى داشتند، همان موحّدان بودند، و در سياق آن دلالت جايزبودن ساخت بنا و زيارت قبور ملاحظه مى ‏شود و مسجد براى هميشه محل پرستش خداوند است.
 
دوم: علل بازداشتن از زيارت به دليل اين فرموده پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله: «شما را از زيارت قبور باز داشتم... » (3). از اين فرموده فهميده مى‏ شود كه مسلمانان قبل از بازداشتن پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و ‏آله قبور را زيارت مى‏ كردند. پس پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله از زيارت منع فرمودند. و در روايت بن عباس: «شما را از زيارت قبور باز داشتم، اينك زيارت كنيد، ولى ياوه نگوييد» (4).
ياوه گفتن، يعنى سخن نادرستى كه مستلزم ترك كردن باشد. اين حديث دربرگيرنده علت باز داشتن از زيارت مى ‏باشد، و روشن است كه پيامبر در صدد از بين بردن عادات و آيين‏ هاى دوران جاهليت است، تا آداب زيارت اسلامى جديدى تأسيس فرمايند.

سوم: در اين مرحله زيارت قبور امرى مشروع و جايز شمرده مى‏ شود و برحذر داشتن از آن رفع مى ‏گردد، به‏ طور صحيح از پيامبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله وارد شده است كه ايشان به دفعات جهت زيارت قبور مؤمنين به بقيع مى ‏رفتند، و وارد شده است كه قبر مادر خود را زيارت
كردند و چشم‏ هاى مبارك‏شان اشك ‏آلود شد و اطرافيان نيز متأثر شده وگريه كردند.
و در حديثى مى ‏فرمايند:
«قبلاً از زيارت كردن قبور منع كردم، ولى الان زيارت كنيد چرا كه درآن يادآورى است» (5) .
 و نيز مى ‏فرمايند:
«شما را از زيارت قبور نهى كردم، دوباره زيارت كنيد، زيرا كه در آن پند و عبرت نهفته است» (6) .

لحظه بيدارى فطرت
پس از ملاحظه كردن اين دلايل و براهين استاد رامى مى‏ نويسد: فهميدم كه دلايل تشيع از حالت‏ هاى عاطفى نشأت نمى‏ گيرد و اين كه از روى پيروى كوركورانه صورت نمى‏ پذيرد، بلكه ادله قاطع، آنها را تعيين نموده و مى ‏بايست به آنها عمل نمود.
زيارت قبور صالحان، بُعدى همانند بُعد حج دارد. مسلمانان در آن‏ جا دور هم جمع مى‏ شوند، و تنها خير و هدايت و آشنايى اصل تجمع است، زيرا از بزرگان تجليل مى‏ كنند و نام آنها را ياد كرده و ارزش ‏ها و انديشه‏ هاى آنان را احيا مى ‏كنند. و نيز اضافه مى ‏كند: به مرور زمان بستر پژوهش ‏هاى من گسترش يافت، و بيشتر با تشيع آشنا شدم. و ديگر خودم تنها نبودم بلكه با همراهى يكى از بستگانم، بحث را دنبال مى‏ كرديم.
طريقه كار بدين ‏شكل بود، يكى از مسائل تشيع را برمى‏ گزيديم و آن را مورد مناقشه قرار مى ‏داديم. و همديگر را براى مطالعه و دنبال نمودن هرچه بيشتر مذهب تشويق مى ‏كرديم، تا اين كه تصورى تمام‏ نما از آن در ذهنمان نقش مى‏ بست. و چون به اين نتيجه رسيديم كه مذهب حق، همان تشيع است، تصميم گرفتيم به جمع شيعيان بپيونديم، و در نهايت به سال1987 ميلادى شيعه شديم. و از فضل پروردگار خانواده ‏ام نيز به تشيع روى آوردند و حتى در اثر اين اتفاق،غير از خانواده ‏ام نيز از مذهب خود برگشتند و به تشيع گرويدند، و همه اين را از بركات معارف و علوم اهل ‏بيت عليهم‏ السلام مى‏ دانم.

************************************************************
1. ر.ك: مستدرك حاكم، ج 3، ص 194 4820؛ تاريخ ابن‏ عساكر، ج14، ص150؛ صحيح ابن حبان، ج15، ص428 (6970)؛ مسند احمد، ج4، ص172؛ ترمذى، جامع كبير، ج6، ص118 (3775) و ديگر منابع.
2. سوره كهف، آيه 21.
3. صحيح مسلم، كتاب جنائز، ج2، ص672 977؛ سنن ترمذى، ج2، ص357 (1054)؛ سنن نسائى، ج4، ص89؛ مستدرك حاكم، ج1، ص530 (1385)؛ مصبايع ‏السنة للبغوى، ص568/1239.
4. طبرانى، معجم ‏الاوسط، ج 2، ص 115 2719؛ سنن نسائى، ج4، ص89؛ بيهقى، سنن ‏الكبرى، ج4، ص129.
5. سنن ابى ‏داود، ج 3، ص 171 3235؛ صحيح مسلم، ج2، ص672 (976)؛ بيهقى، سنن كبرى، ج4، ص128؛ مسند احمد، ج5، ص350، 355، 356 و361؛ مستدرك حاكم، ج1، ص531 (1390).
6. مسند احمد، ج 3، ص38 11347؛ سنن بيهقى، ج4، ص128؛ مستدرك حاكم، ج1، ص530 (1386).

نوشتن دیدگاه