مرغوب احمد نقوى پس از تحقيق و بررسى در مبانى و اصول مذاهب مختلف، مذهب تشيع را برگزيد و به آن گرويد. وى در سال 1912ميلادى در شهر لاهور پاكستان چشم به جهان گشود. متصدى چندين پست دولتى در كشورهاى مختلف، از طرف دولت پاكستان بود كه سرانجام به زادگاه اصلى خود برگشت و در آن جا اقامت گزيد. وى درمورد گرايشش به مذهب تشيع چنين مى‏ نويسد: در گذشته معتقد بودم كه خلافت و حكومت يكى است، اما حال اعتقاد دارم كه انسان نمى‏ تواند كسى را به پست خلافت و امامت منصوب كند ـ حتى پيامبر با وجود ويژگى عصمت ـ چه رسد به اين كه ساير مردم بخواهند خليفه را تعيين  كنند! (1)
 درمورد امام على عليه ‏السلام مى‏ پنداشتم كه آن‏ حضرت، چهارمين خليفه مسلمانان است. اما (اكنون) معتقد هستم كه ايشان تنها خليفه ‏اى است كه در شأنش ازطرف خداوند براى امامت و خلافت، نص قرآنى وجود دارد (2) و حضرت على عليه‏ السلام وصى پيامبر خدا و صاحب امر پس از ايشان هستند و سه صحابه پيامبر، كسانى جز پادشاهان وسلاطين نيستند، در شأن خلافت و امامت آن ها نصى وجود ندارد و به دلالت آنان اعتقاد ندارم.
بخشى از خانواده سنى و بخشى شيعه هستند؛ آنان با وجود اختلاف در اعتقادات در غم و خوش‏حالى با يك‏ديگر شريكند و با يك‏ديگر ازدواج مى ‏كنند. يك‏بار درمورد برپايى سوگوارى سيدالشهداء، امام حسين عليه ‏السلام، اختلاف پيش آمد. در يك لحظه به ذهنم رسيد كه شايسته است درخصوص عقايد شيعه و سنى، تحقيق صورت گيرد تا بتوان از حقيقت موجود در هر مذهب استفاده نمود. روزى دوست محترمم جناب خادم حسين از من پرسيد:
«نظرت درباره شيعه چيست؟» گفتم، از آنان خوشم نمى ‏آيد؛ زيرا آنها به صحابه پيامبر ناسزا مى‏ گويند. گفت: «فرد عاقل بى‏ جهت به كسى ناسزا نمى‏ گويد. آيا تا به ‏حال در اين مورد انديشيده ‏اى كه چرا سه خليفه را لعن  مى ‏كنند.»
گفتم خير؛ شما بفرماييد چرا؟ گفت: «زيرا صحابه، حق مادربزرگت حضرت فاطمه زهرا عليهاالسلام را غصب كردند. آن‏ حضرت درحالى كه از آنها ناراحت بود، چشم از جهان فرو بست و وصيت نمود تا هيچ‏ كدام از آنها در تشيع جنازه ايشان حاضر نشوند و هيچ ‏يك از آنها بر جنازه‏ اش اقامه نماز ننمايند.» از اين سخن خيلى متأثر شدم و شروع به تحقيق درباره اين موضوع كردم. پس از تحقيق برايم آشكار شد كه حق با حضرت زهرا عليهاالسلام است و خشم حضرت، خشم خداوند را واجب مى ‏كند؛ پيامبر خدا صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله مى ‏فرمايد: «فاطمه پاره تن من است؛ هركس او را اذيت كند، مرا اذيت كرده است.» (3) و نيز در مبانى اساسى و غير اساسى اديان مختلف از ديدگاه عقلى امعان‏ نظر كردم. برايم روشن شد، فقط مذهب شيعه دوازده ‏امامى با عقل سليم مطابقت دارد، پس بدان گرويدم. (4)
 
************************************************************
1. چون امر خلافت، به ‏دست خداوند است و دليل عقلى و نقلى بر اين گفتار صدق مى ‏كند.از ديدگاه عقل، ممتنع است كه خلافت و امامت را شخص غيرمعصوم در دست گيرد و امر ونهى كند؛ چون عصمت، صفتى است كه در نهاد انسان پنهان است و جز خداوند كسى از آن اطلاع ندارد. پس خداوند براى منصوب‏ كردن به اين پست، فرد موردنظر را از بين مردم، انتخاب مى‏ كند. امام نيز به همين شكل، براساس اين ويژگى ازطرف خداوند انتخاب مى‏ شود. اما از لحاظ نقلى، خداوند مى ‏فرمايد: «هنگامى كه پروردگارت به فرشتگان گفت من در روى زمين، جانشينى نماينده ‏اى قرار خواهم داد.» (سوره بقره، آيه31) و به حضرت ابراهيم فرمود: «خداوند به او [ ابراهيم] فرمود، من تو را پيشوا و امام مردم قرار دادم» (سوره بقره، آيه124) و ديگر آياتى كه در اين زمينه وجود دارند، دلالت مى‏ كنند كه منصوب‏ كردن خليفه و امام ازطرف خداوند صورت مى‏ گيرد.
2. خداوند در حق پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله مى ‏فرمايد: «و هرگز از روى هواهاى نفسى سخن نمى‏ گويد. چيزى جز وحى بر او نازل نشده است» سوره نجم، آيه 3 ـ 4
3. «فاطمه بضعه منى من آذاها فقد آذانى» (الجامع ‏الصغير سيوطى، ج2، ص609؛ الامامه والسياسه، ج1، ص14 چ مصر، سال 1388 قمرى).
4. زيرا؛ كتاب، سنت پيامبر و عقل سليم بر مذهب شيعه امامى اتفاق‏ نظر دارند و در صورتى از صحابه پيروى مى‏ كند كه سيره آنها با قرآن و سنت و عقل در تضاد نباشد.

نوشتن دیدگاه