حافظ سيف اللّه در شهر (لُدهيانه) استان پنجاب كشور هندوستان به سال 1925 ميلادى به دنيا آمد و در آغوش خانواده اى اصيل ازخانواده هاى هندى بزرگ شد. پدرش يكى از پيروان فرقه (ديوبند) (1) معروف به ضديت شديد نسبت به شيعيان بود.
او به سال 1952 ميلادى در پاكستان به مذهب تشيع گرويد .
حضور اهل تسنن در مجالس حسينى
حافظ سيف اللّه مى گويد: پدرم مرا به مدرسه عالى سپرد ـ البته پس از اين كه دوران ابتدايى را تمام كرده و حافظ قرآن شدم ـ ديدم با فضاى مدرسه سر سازگارى ندارم، به همين دليل آهنگ سفر به پاكستان را كردم تا در آنجا تحصيلاتم را به پايان برسانم.
پس از اين كه به درجه اى از دانش نائل شدم، امام جمعه و جماعت يكى از شهرها شدم، يعنى شهر (نوشهره وركان).
در شهر همه مردم نسبت به مجالس حسينى واكنش مثبتى انجام مى دهند، و اين را در آن روزها كه امام جماعت بودم به خوبى مى ديدم، ولى چيزى كه مرا آشفته كرد، همان واكنش مثبت مردم نسبت به مجالس حسينى بود، زيرا كه من از شيعيان متنفر بودم كه البته اين تنفر به خاطر دشمنى ام با حضرت امام حسين عليه السلام نبود. به همين دليل روزى ازمن پرسيده شد آيا دوستى و محبت با اهل بيت عليهم السلام را حرام مى دانى؟
در جواب گفتم: خير.
آنها گفتند كه سبب حضور در مجالس حسينى را كه شما مانع آن مى شويد شوق فراوان مردم براى آشنايى بيشتر با فضايل اهل بيت عليهم السلام مى باشد.
پس از آن روز تصميم گرفتم تا اين خلأ موجود در مجالس ما اهل تسنن را با ذكر اين مورد برطرف سازم. و بدين شكل شروع به ذكرفضائل اهل بيت عليهم السلام در سخنرانى ها نمود، و روش سخنرانى روزجمعه را تغيير دادم، تا اين كه شروع به خواندن مرثيه در مسجد نموده و در روز عاشورا حوادث كربلا را بازگو مى كردم. در اين راستا ملاحظه كردم كه حوادث كربلا داراى صبر، ايثار و ايمانى عجيب است كه نظير آن وجود ندارد.
علل جاودانگى مجالس حسينى
بدون ترديد علل جاودانگى مجالس حسينى در ميان شيعيان همان ارزش هاى رفيع و اعتقاد راستينى است كه امام حسين عليه السلام در كربلا به نمايش گذاشتند. و نيز احياى اين گونه مراسم در زندگى امت ها امرى طبيعى است چون كه از طبيعت بشرى نشأت مى گيرد و هيچ حادثه اى از اين حادثه عظيم تر نخواهد بود؟
علل برپايى مجالس حسينى
شيعيان مجالس عزادارى را براى حزن و اندوه خود برپا مى كنند، حزن و اندوهى كه سبب آن حادثه عظيم كربلا است، حادثه اى كه دل هر مؤمن و مؤمنه اى را به درد مى آورد و آن را تا خون خواهى نهايى هم چنان به حال خود وا مى گذارد. و خود اين مجالس نيز اقتدا به عمل اهل بيت عليهم السلام مى باشد.
أزدى از امام صادق عليه السلام نقل مى كند:
آيا [ ذكر ما را در سخنان خودتان] هنگام مجالستان به جا مى آورديد؟
جواب دادم: بلى، فدايت گردم.
فرمودند: اين مجالس را بسيار دوست مى دارم، در آنها ذكر ما را زنده نگه داريد، اى فضيل، خداوند آن كس را كه ذكر ما را ياد مى كند بيامرزد. اى فضيل، اگر كسى از چشم هايش هنگام سخن گفتن از ما و يا شنيدن ذكرمان اشكى جارى شود گرچه به اندازه بال مگسى باشد، خداوند گناهان او را هر چند به اندازه كف دريا باشد مى آمرزد. (2)
تأثيرگذارى مجالس حسينى
بسيارى از علماى [وهابى] تأثير زياد اين مجالس و نقش آنها را بر اعتقاد و روان افراد به خوبى درك نموده و تلاش مى كنند كه توده هاى مردم را از رفتن به اين مجالس منع نمايند. زيرا كه بيم آن دارند تا پيروان خود را به دليل پيوستن به مذهب اهل بيت عليهم السلام از دست بدهند. دراين خصوص فيلسوف آلمانى، مارابين مى گويد:
هرچه بر توان پيروان حضرت على عليه السلام افزوده گردد، تبليغشان در ذكر مصايب حضرت امام حسين عليه السلام بيشتر خواهد شد. و هرچه بيشتر در بستر اين حادثه گام بردارند توان و رشد آنان افزايش مى يابد و در اثر نيك انديشى آگاهان به مقتضاى زمان، شكل و صورت مصايب نيز روز به روز تغيير مى يابد، و ملاحظه مى كنيم كه هر روز بهتر و بهتر مى گردد. تا جايى كه هم اكنون مى بينيم اين موضوع جايگاه مهمى در بين مسلمانان دارد و از اين فراتر اين مسأله نيز درحال رخنه شدن بين ملت ها و اقوام ديگر مى باشد. (3)
آغاز تحوّل و بيدارى
حافظ سيف اللّه مى گويد: هنگامى كه سخنرانى هايم در شأن اهل بيت عليهم السلام خصوصا امام حسين عليه السلام فراوان شد، برخى از اهل تسنن شروع به تهمت زدن عليه من نمودند، اين كه من شيعه هستم و علت اين امر نقل روايات متعلق به اهل بيت عليهم السلام بود. روايات را برحسب ميل و رغبت اختيار مى كردم و بر شنودگان قرائت مى كردم و تلاش مى نمودم تا هم مذهبانم را از شركت در مجالس شيعيان بازدارم.
نتايج دوستى با اهل بيت عليهم السلام
حافظ در اين زمينه مى گويد: در سال 1949 ميلادى جهت تصدى پست امام جماعت مسجد جامع شهر (نوشهره وركان) به آن شهر دعوت شدم. شهر يكى از مراكز فعال فرقه وهابى به شمار مى رفت، آنها پيش تر شنيده بودند كه من مجالس مرثيه خوانى برپا مى كنم، آن هم به روش شيعيان. با ورود به شهر و استقرار در آن، شروع به تبليغ و تدريس و اقامه نماز جمعه و جماعت نمودم. ولى ديرى نپاييد كه روش خاص خودم در معرفى نمودن اهل بيت عليهم السلام باعث ايجاد تنش ميان من و وهابى ها گرديد و منتهى به بحث و مناظره هاى متعددى شد. در يكى از مناظرات هنگامى كه بحث به اوج خود رسيد، مسأله حادثه كربلا و آنچه كه بر عترت پيامبر صلى الله عليه و آله در آن روز گذشته بود مطرح شد. از آنان در خصوص حادثه پرسش نمودم، آنها قتل عام يزيد را محكوم كردند.
به آنها گفتم: چه كسى يزيد را به خلافت نشاند؟
گفتند: معاويه.
گفتم: چه كسى معاويه را بر تخت حكومتى شام نشانيد؟
آنها ساكت شده و جواب ندادند!!
به آنها گفتم: علّتى كه حادثه كربلا را به وجود آورد، ميوه عدم نشستن صاحبان حقيقى خلافت بر تخت پيشوايى و رهبرى بود.عترت پيامبر صلى الله عليه و آله در اين زمينه اولى ترند، و اگر خلافت و رهبرى امت دست آنان بود اين گونه فتنه ها و انحراف ها زبانه نمى كشيدند. آن گاه به نقل حقايق و فضايل حضرت على عليه السلام پرداختم، فضايلى كه بر ديگران برترى داشتند، احاديث را از كتاب هاى اهل سنت اختيار كرده بودم، نه از مصادر شيعيان، ولى آنها از سخنانم قانع نشده، بلكه خشمگين و عصبانى گشتند.
دست يابى به حقيقت
پس از آن مناظره طاقت فرسا به شهر (سركودها) پاكستانى جهت ايراد سخنرانى دعوت شدم. سخن آن روز درخصوص فضايل اميرمؤمنان على عليه السلام بود. فضايل را از احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله نقل مى كردم، و آنها را از منابع اهل تسنن اختيار مى نمود، و خوشبختانه خود منابع را در آن سخنرانى به همراه داشتم. و به همين شكل تمام سخنرانى ها را ايراد كردم، بعدها متوجه شدم كه من در برابر يك سرى حقايق غيرقابل انكار قرار گرفته ام. فهميدم كه امام على عليه السلام اولين فردى بود كه به اسلام ايمان آورده، و داناتر از همه بوده و بيشترين جهاد را در راه خدا انجام داده است. اهل بيت عليهم السلام كسانى هستند كه خداوند پليدى را از آنها دور ساخته و آنان را براى خلافت پس از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله انتخاب نمود. و اين حقيقت در احاديث زيادى وارد شده است. همچنين دريافتم يك سرى اقليت هايى وجود دارند كه برخى افراد به آنها دامن زده و تلاش كرده اند تا اهل بيت عليهم السلام را از جايگاه والايشان دور سازند و به همين دليل ملاحظه مى كنيم مصايب آمده بر آنان، و بارزترين آنها حادثه كربلا مى باشد كه همه ناشى از اين دامن زدن ها است.
اين گونه بود كه برپايى مجالس حسينى، شمع هدايت را در من روشن نموده و مسير اصلى دست يابى به حقيقت را برايم هموار نمود. به بركت حضرت امام حسين عليه السلام شيعه شدم و تشيع خود را در آن مسجدى كه خود روزى امام جماعت آن بودم، يعنى مسجد شهر (نوشهره وركان) اعلام داشتم، و اين مصادف با سال 1952 ميلادى بود كه پس از آن سال از تمام مسئوليت هاى محوله اهل تسنن دست كشيدم.
************************************************************
1. اين فرقه در مدارس وهابى ها به اوج اعتقادى خود رسيد. بيشترين پيروان اين فرقه در شهر مهارنبور زندگى مى كنند.
2. ابن ادريس حلّى، السرائر، ج 3، ص 626؛ شيخ صدوق، ثواب الاعمال، ص223؛ حرعاملى، وسائل الشيعه، ج12، ص20 15532. اصل حديث: «تجلسون و تحدثون؟ قال: نعم جعلت فداك، قال: إن تلك المجالس احبها، فأحبوا أمرنا. يا فضيل، فرحم اللّه من أحيا أمرنا. يا فضيل، من ذكرنا أو ذكرنا عنده فخرج من عينه مثل جناح الذباب، غفراللّه ذنوبه ولو كانت أكثر من زبدالبحر».
3. ر.ك: السياسة الإسلامية المبنيّة على فلسفة الإسلام، بخش: الثوره الكبرى أو السياسة الحسينية. بخشى از مطالب بالا در روزنامه حبل المتين، ايران، به شمارگان: 28، سال هشتم، 7 محرم 1329 ه ./ 1911م. چاپ شده است.
